Podcast deel 1

The podcast episode discusses a specific crime and its psychological impact. Kimberly, a victim, recounts her experience of being attacked while walking with a friend after her bike chain broke. She describes encountering a suspicious person, attempting to retrieve her keys from her bike, and being chased by the attacker. The police eventually apprehended him, but there was damage to her bike and no compensation was provided. Kimberly chose not to attend the court hearing. The focus of the trial was the attacker's actions and his confrontation with the police. Welkom in onze podcast van Victimology, waar wij aan de hand van een voorbeeld uit praktijk ons gaan verdiepen in een bepaald delict en de luisteraars zo goed mogelijk hierin meeweren nemen. Wij, Vera, Jesse, Fleur, Nick, Koos en Rince, zullen u de komende 20 minuten informeren over het delict zelf, wat de mentale gevolgen van zo'n delict kunnen zijn, welke theorieën hieraan gekoppeld kunnen worden en we zullen afsluiten met een advies over hoe wij dit delict in de toekomst kunnen en willen voorkomen. Allereerst natuurlijk super bedankt dat je hier wilt zijn en met ons wilt praten over jouw incident, wat ons uiteraard heel erg geldt aan onze opdracht. Er zijn een paar onderwerpen waar we het over willen hebben en die gaan Rince en ik dan met je bespreken eigenlijk aan de hand van een paar vragen. Dus ik weet niet of jij aanvullingen hebt? Ja, ik denk eerst even leuk als je jezelf voorstelt met wie je bent, hoe je heet, hoe oud je bent. Ja, ik ben Kimberly, ik ben 23 jaar en ik kom uit Spijkenisse en ik studeer geneeskunde aan het Erasmus. Ja, ik denk dat wij gelijk gewoon op de man af gaan vragen na jouw incident. Dus wat is, wil jij vertellen wat er precies is gebeurd? Ja, ik was uit geweest met gewoon vrienden van mij en uiteindelijk toen fietste ik met een vriendin van mij richting mijn huis vanuit Spijkenisse en toen brak mijn ketting uiteindelijk waardoor ik met haar moest lopen met mijn fiets en toen liepen we toevallig anders. We waren toevallig ook niet met meer mensen dan normaal en toen kwamen we de verkeerde tegen onderweg. En het begon eigenlijk dat we liepen ergens en we hadden al mensen aan de telefoon dat mijn ketting brak en toen zag ik in de verte iemand aankomen rennen en Spijkenisse zat nou niet heel goed te kennen. Ze had bekend om steekpartijen en dat soort dingen en wij zien in de verte iemand gewoon vanaf een skatepark ineens onze kant op rennen dus we dachten al van het gaat niet helemaal goed. Dus ja, eigenlijk wilde ik eerst met de fiets gaan rennen maar we merkten al die fiets was een beetje een obstakel. Dus ik had uiteindelijk mijn fiets gewoon snel neergelegd en wij renden weg. En toen op een gegeven moment zag ik dat hij bij mijn fiets stopte en toen kwam ik erachter dat mijn huissleutel nog aan mijn fiets zat. En toen ik door had wel dat hij bij mijn fiets stopte en niet achter ons aan kwam toen dacht ik wel van oké het gaat om de fiets dus ik loop er heen in de adrenaline dacht ik van ik loop er heen en ik vraag gewoon kan ik mijn fietssleutel afhalen of mijn huissleutel afhalen je mag de fiets hebben doe mee wat je wil en dat mocht. Maar toen ik de fietssleutel af probeerde te halen of mijn huissleutel af probeerde te halen toen ging dat niet heel soepel door de spanning natuurlijk. En toen merkte ik al dat hij niet zoveel geduld had omdat hij onder invloed was van ik weet het niet wat maar in ieder geval hij werd heel ongeduldig en een beetje dat ik moest opschieten en dat soort dingen. Dus toen uiteindelijk kreeg ik de huissleutel eraf en toen renden wij eigenlijk gelijk gewoon weg. Maar omdat hij onder invloed was van iets kwam hij achter mij aan toen hield hij mijn beet en toen zei hij ook van ja geef mijn sleutels. Hij dacht dat zijn sleutels waren om een of andere reden. Ik zei nou kijk je eigen zakken en dingen want ik heb net mijn sleutel eraf gehaald. En toen ja uiteindelijk kort verhaal zeg maar mijn beste vriendin had ondertussen al de politie aan de telefoon mijn vrienden aan de telefoon. Uiteindelijk ging alles best wel snel. Zij waren snel ter plaatse. Hij wou niet meewerken. Vervolgens toen ja toen hij werd aangehouden alleen dat ging niet helemaal goed dus hij had de politie volgens mij geslaagd of iets gedaan. Er was een achtervolging want hij vluchtte. Er werd nog een taser gebruikt door de politie maar die miste de verdachte en die kwam mijn kant op want ik stond op de verkeerde plek. Dus ik moest nog aan de kant. Vervolgens werd er volgens mij ook nog een wagen getrokken en niet gebruikt ofzo. Maar hij werd er niet mee dus het was wel een heftig incident. Die verdachte had ook een vriend van mij beden maar hij ging loslaten. Hij had helemaal nagelafdrukken en bloed uit met zijn handen. De politie had snel nog het fietsgepakt voor een voorbijganger en ging erachteraan omdat hij vluchtte. Uiteindelijk mijn fiets had nog meer schade want het was bij een heuvel gebeurd boven. Daar had ik mijn fiets neergelegd toen. Uiteindelijk toen hij me schelde aan kon ofzo is die fiets helemaal naar beneden gekletterd waardoor er ook nog een slag in de wiel zat en dat soort dingen achteraf. Uiteindelijk is hij dus wel aangehouden en moest ik mee naar het bureau en een verklaring afleggen. Hij heeft politie aangifte gedaan omdat de politie de letter heeft overgehouden tijdens de achtervolging aan hem. Ik wou voor schadevergoedingen aangifte doen. Dat kon eerst niet. Achteraf toen ik net een uurtje sliep stond er een politieagent voor mijn deur en die zei dat ik toch aangifte kon doen. Ik had wel een verklaring afgelegd. Voor de psychische gevolgen. De politie heeft wel goed geholpen. Die heeft gewoon echt zo goed mogelijk geprobeerd alles vast te leggen. Heel uitgebreid mijn verhaal en die vrienden van mijn verhaal. Ook over de psychische gevolgen waarom we het idee hadden dat het niet goed zat. Maar ja, de politie heeft wel goed geholpen op dat moment. Heeft hij toen jullie ook vastgepakt? Die fiets of die sleutels? Op het moment dat wij wegrenden pakte hij mijn beet omdat hij dacht dat ik zijn sleutels had. Dus hij had mijn beet en die vriendin van mij had de politie aan de telefoon. Ondertussen, want hij had het niet door, was hij aan het zeggen van hij ziet er zo uit, hij is zo lang. Zij was ondertussen met iedereen aan het communiceren. Hij was met mij bezig en ik was met hem bezig om hem onder controle te houden. Niet dat het ging escaleren ofzo. Uiteindelijk kwamen die vrienden van mij heel snel aan. Op dat moment toen zij allemaal kwamen, toen liet hij mij los en toen kon ik naar vrienden van mij toe. Een vriend van mij ging dus naar hem toe en hij pakte hem weer beet in zijn hand. Toen de politie kwam wou hij hem ook niet loslaten en toen ging het een beetje onder de kant op. Hij heeft mij dus alleen maar, tussenaan zeker zeg maar, alleen maar bij mijn arm beet gepakt zodat ik niet weg kon. En vanaf welk moment was het echt angstaanjagend voor je en echt eng? Was dat al vrij snel of was het pas op het moment dat hij toen afschreef? Nou ja dat wisselde een beetje. Het begin wel omdat je niet iemand kon aanrennen en je denkt gewoon gelijk spijkenissen, steekpartijen, dat soort dingen. Dus je weet niet waar hij tot met voorkomt. Toen op het moment dat ik dacht van oh hij stopt bij mijn fiets, toen zakte dat even waardoor ik durfde naar hem toe te komen. En toen op het moment dat ik ben gaan rennen en hij was nog achter mij aankomen met beet hielden, toen ging die spanning weer meer. Want ja, ik dacht van hoe kan ik iemand die duidelijk, want hij haalde iets uit zijn zakken en het was een zakje, ik weet niet wat erin zat. Maar daardoor dacht ik wel, ik merkte wel aan hoe hij deed, dat hij niet helemaal nuchter was en helder kon nadenken. Dus toen dacht ik wel van shit. Ja. En denk je dat hij dat heeft gedaan omdat hij dus wat je denkt onderinvloed was? Of had je een verband met hem als je hem kende? Ik onderneem dat het enige wat hij zei was ja ik wil gewoon naar huis, ik wil gewoon naar huis. Dus hij zag waarschijnlijk, want hij zat bij een skateparkje in het donker wat wij toen zagen. Ik kan niet helemaal vanaf, naar boven helemaal rennen. Waarschijnlijk zag hij twee mensen lopen en dacht hij daar staat een fiets ofzo of die met een fiets bij zich. Ja. Zo kan ik snel naar huis. Maar je bent hem gewoon op straat nog tegengekomen? Bij het uitgaan weer gewoon. Ja, in sprekenis het is niet groot dus een paar weken daarna kom ik hem gewoon weer tegen rond dezelfde, of bij dezelfde plek of niet dezelfde plek, maar in dezelfde omgeving als waar het toen gebeurde. Wat heb je toen gedaan? Ja, die vriendin was er dus we zeiden allebei van ben ik nou gek of is hij het? En toen uiteindelijk, vrienden van ons hadden het natuurlijk al gehoord enzo, dus die waren ook een beetje aan het opletten. Hoe is het daarna verlopen? Want je hebt aangifte mogen doen. Ja. Je vertelde al over een rechtszaak waar je zelf niet bij was. Nee klopt, dus zeg maar omdat ik had aangifte gedaan, voor met de fiets zeg maar, en de politie heeft aangifte gedaan vanwege iets van lessen wat hierop had gelopen. En daar was een rechtszaak voor en dat was volgens mij een paar maanden daarna, kan ik me niet zo goed herinneren. Maar het viel in een verplichte les van mij en ik had nou niet zo'n zin om dat ervoor over te hebben zeg maar, om daarheen te gaan. Terwijl ik ook niet, ik kon daar niet praten ofzo, dat werd dan gezegd. Het is gewoon ja, je kan luisteren daar wat er gedaan wordt. Maar ik dacht ja dat kan ik ook via een brief of vrienden krijgen. En ik wist al dat hij me niet herkende. Dus toen dacht ik ja waarom zou ik daar gaan zitten dat hij me dadelijk wel herkent. Ja. En voor wat voor strafbare feiten is hij dan voor de rechter gekomen? Is dat tegenover de politie zeg maar? Ja, ik denk dat het vooral voor, volgens mij heeft, ik weet het niet zo heel goed meer, maar volgens mij heeft hij wel gewoon een taakstrafoffice moeten doen voor wat hij met de politie heeft zeg maar gedaan. En uiteindelijk, ik heb niks kregen om, ik zei het al eerlijk gezegd, mijn fiets was al deels kapot en daardoor liep ik. Maar er was nog meer schade bijgekomen doordat hij, doordat hij allemaal van die heuvel viel. En dat ik allemaal zelf moest betalen, dat hebben ze niet vergoed. Die rechtshaak ging echt over dan zijn verband met de politie? Eigenlijk? Ja, gewoon over dat incident wel en vooral wat er bij die aanhalingen gebeurt eigenlijk. Dus daarvoor is hij veroordeeld dan? Ja. Hij moest wel blijven ook die avond nog. Hij was niet naar huis gestuurd ofzo, hij moest natuurlijk gewoon even. Ja. Oké. En hoe is het voor je nu om uit te gaan? Nou ja, nu al een paar jaar later dus op zich. Oké. Dat gaat alweer. Maar dat is niet zomaar, sowieso als vrouw alleen in Spijk ging ik sowieso niet heel graag s'nachts over straat. Dat vertrouwen is gekomen, is toen een beetje door dat incident minder geworden. Ja. En toen uiteindelijk, ik heb ook gewoon wel aan het begin paniekaanvallen gehad, zeg maar in de bus, de metro, omdat ik toen nog niet meer wist hoe hij eruit zag. En bij het uitgaan, een paar weken nadat dat was gebeurd had iemand voor de grap even mijn ventuurtje, ze was geluid van m'n fiets, dus moest ik weer lopen met m'n fiets. Weer met haar. Ja. Weer vanuit gaan naar huis. Dus toen was er één vriend bij en toen zei hij zo van ja kom we lopen door dit parkje sneller. Dus ik zat echt gewoon aan te kijken, ik zeg ik ga het echt niet doen. Nee. En toen zei hij van ja maar nu ben ik erbij en ik zal daar met z'n lopen. En ik dacht nou ik heb het wel gedaan, maar m'n spanning zat echt gewoon heel hoog. En voor de rest, het uitgaan en zo, het heeft me niet weerhouden om het niet te doen. Heb je nu nog ergens last van of twee jaar later is het best een tijd, maar? Nou, aan het begin dat ik er soms over droomde, zeg maar nog, dat het op die manier terugkom. Ik werk in een terrasmus en ik was ook aan het werken op het moment dat daar wat gebeurde toen, het schietjehuis en dat soort dingen. Ja. Ik was daar niet heel direct bij in de buurt, maar ik was wel aan het werken, moest in het ziekenhuis blijven en ik heb wel wat meegekregen. Dus toen kwam het wel weer naar boven, zeg maar. Het was gewoon in de korte tijd dat je dan met zulke dingen te maken hebt gekregen. Waardoor mijn moeder ook een beetje was van moet je niet in die buurt gaan praten of dat soort dingen, omdat het wel een beetje teveel is in een korte tijd. Ja. Heb ik niet gedaan uiteindelijk, dus niet met officiële hulp. En is er in die tijd wel door de politie jouw slachtofferhulp aangeboden? Ja, gelijk eigenlijk wel. En slachtoffer had het ook geholpen om die formulieren in te vullen voor de schadeclaim, zeg maar. Tenminste, daar hebben ze mij geholpen. Ze hebben mij gebeld, die dag daarna volgens mij zelfs. Allemaal heeft het inderdaad eerst over wat was gebeurd en daarna, voor die formulieren en daarna heb ik eigenlijk niet meer met hen gepraat. Wel aangeboden kunnen jullie gaan, maar niet gaan. Geen behoefte aangehad om... Nee, ja. Niet echt. Op zich wel fijn, natuurlijk. Ja, tuurlijk. Ja, tuurlijk. Het was ook... Ook met het Erasmus ding hadden ze het ook aan iedereen aangeboden. Maar ja, ik heb het er liever dan misschien met mensen over die ik ken of dat soort dingen. En tuurlijk is het wel professionele hulp, zeg maar. Maar ik vond het wel fijn dat ze gewoon met die papieren en dat soort dingen hadden geholpen. En daarna heb ik het gewoon genoeg met anderen over gehad. Ja, maar ze hebben het wel aangeboden. Ja, heeft het je nog veranderd op een manier? Merk je dat je dingen anders doet of dat je... sneller schrikt of zo? Of dat soort dingen. Ja, nou ja. Ik denk dat ik sowieso eerst wel voorzichtig was, wat ik al zei. Toen was het vertrouwen meer gekomen. Toen daarna wat minder. En dat is weer langzaam een beetje gekomen. Maar ik denk gewoon voorzichtig zijn. Dat het wel blijft hangen, zeg maar. En dat ik dan misschien sneller wat wantrouwerker ben naar... Ja. Als het lijkt door iedereen. Als het alleen over straat loopt. Ja. Ja, snap ik. Maar voor de rest veranderd, nee. Het is gebeurd en ja. Ik denk dat we genoeg materiaal hebben. Dus ja, nogmaals heel erg bedankt dat je mee kon werken. Ja, bedankt. Ja, geen probleem.