eindversie

In this podcast episode, the hosts discuss a real-life incident involving Kimberly, who experienced a traumatic event. They explore the mental consequences of such incidents, theories related to crime, and ways to prevent them in the future. Kimberly recounts how her bike chain broke while she was walking with a friend, and they encountered a suspicious individual. Despite her initial attempts to reason with him, the situation escalated, and the police had to intervene. The hosts then discuss three key concepts: the routine activity theory, the lifestyle exposure theory, and risk groups. They explain how these concepts apply to Kimberly's situation and how they can help predict and prevent crime. They also touch on the field of crime science, which focuses on understanding, preventing, and managing criminal behavior. Welkom in onze podcast van Vixmoëgie, waar wij aan de hand van een voorbeeld uit praktijk ons gaan verdiepen in een bepaald delict en de luisteraars er zo goed mogelijk in meeveren nemen. Wij, Vera, Jesse, Fleur, Nick, Roost en Rince, zullen jullie komende 20 minuten informeren over het delict zelf, wat de mentale gevolgen van zo'n delict kunnen zijn, welke theorieën hieraan verkoppeld kunnen worden en we zullen afsluiten met een advies over hoe wij dit delict in de toekomst kunnen en willen voorkomen. Voor ons voorbeeld uit praktijk gaan wij Kimberly interviewen. Kimberly heeft een tijdje geleden iets naars meegemaakt en zij was zo aardig om ons daarover te vertellen. We gaan nu even luisteren hoe zij zich voor kort introduceert. Ik ben Kimberly, ik ben 23 jaar en ik kom uit Zwijkenisse en ik studeer geneeskunde aan het Erasmus. Wil jij vertellen wat er precies is gebeurd? Ik was uitgeweest met gewoon vrienden van mij en uiteindelijk toen fietste ik met een vriendin van mij richting mijn huis vanuit Zwijkenisse en toen brak mijn ketting uiteindelijk waardoor ik met haar moest lopen met mijn fiets en toen liepen we toevallig anders. We waren toevallig ook niet met meer mensen dan normaal en toen kwamen we de verkeerde tegen onderweg en het begon eigenlijk dat we liepen ergens en we hadden al mensen aan het telefoon dat mijn ketting brak en toen zag we in het verte iemand aankomen rennen en Zwijkenisse is dat nou niet heel goed bekend. Ze had bekend om steekpartijen en dat soort dingen en wij zien in het verte iemand gewoon vanaf een skatepark ineens onze kant op rennen dus we dachten al van het gaat niet helemaal goed. Dus ja eigenlijk bouwden we eerst met de fiets gaan rennen maar we merkten al die fiets was een beetje een obstakel dus ik had uiteindelijk mijn fiets gewoon snel neergelegd en wij renden weg. En toen op een gegeven moment zag ik dat hij bij mijn fiets stopte en toen kwam ik erachter dat mijn huissleutel nog aan mijn fietsbos zat. En toen ik door had wel dat hij bij mijn fiets stopte en niet achter ons aan kwam toen dacht ik wel van oké het gaat om de fiets dus ik loop er heen in de adrenaline dacht ik van ik loop er heen en ik vraag gewoon kan ik mijn fietssleutel afhalen of mijn huissleutel afhalen je mag de fiets hebben doe mee wat je wil en dat mocht. Maar toen ik de fietssleutel eraf probeerde te halen of mijn huissleutel eraf probeerde te halen toen ging dat niet zo soepel door de spanning natuurlijk en toen merkte ik al dat hij niet zoveel geduld had en dat hij onder invloed was van ik weet het niet wat maar in ieder geval hij werd heel ongeduldig en een beetje dat ik moest opschieten en dat soort dingen. Dus toen uiteindelijk kreeg ik die huissleutel eraf en toen renden wij eigenlijk gewoon weg maar omdat hij onder invloed was van iets kwam hij achter mij aan toen hield hij mijn beet en toen zei hij ook van ja geef mijn sleutels en hij dacht dat het zijn sleutels waren om een of andere reden. Ik zei nou kijk je eigen zakken en dingen want ik heb net mijn sleutel eraf gehaald. Ja uiteindelijk kort verhaal zeg maar mijn beste vriendin had ondertussen al de politie aan de telefoon, mijn vriendin aan de telefoon uiteindelijk ging alles best wel snel, zij waren snel ter plaatse. Hij wou niet meewerken, hij werd aangehouden alleen dat ging niet helemaal goed dus hij had de politie volgens mij geslaagd of niet gedaan. Er was een achtervolging want hij vluchtte. Er werd nog een taser gebruikt door de politie maar die miste de verdachte en die kwam mijn kant op want ik stond op de verkeerde plek. Dus ik moest nog aan de kant. Vervolgens werd er volgens mij ook nog een waal getrokken en niet gebruikt of zo maar hij werd er niet mee dus het was wel een heftig incident en die vrienden van mij, die verdachten had ook even niet van mij beden maar ook niet loslaten, hij had helemaal nagelafdrukken en bloed uit met zijn handen. De politie had snel nog het fietsgepakt voor een voorbijganger en ging erachteraan omdat hij vluchtte. Uiteindelijk had mijn fiets nog meer schade want het was bij een heuvel gebeurd, boven had ik mijn fiets neergelegd toen en uiteindelijk toen hij misschien achter me aankwam of zo is die fiets helemaal naar beneden gekletterd waardoor er ook nog een slag in de wiel zat en dat soort dingen achteraf. Uiteindelijk is hij dus wel aangehouden en moest ik mee naar het bureau en een verklaring afleggen en heeft politie aangifte gedaan omdat de politie letsel heeft overgehouden tijdens de achtervolging aan hem. Ik wou voor schadevergoedingen aangifte doen en dat kon eerst niet. Uiteindelijk toen ik net een uurtje sliep stond er een politieagent voor mijn deur en die zei dat ik toch aangifte kon doen. Ik had wel een verklaring afgelegd. Voor de psychische gevolgen, de politie heeft wel goed geholpen. Die heeft gewoon echt zo goed mogelijk geprobeerd alles vast te leggen. Heel uitgebreid mijn verhaal en die vrienden van mijn verhaal ook over de psychische gevolgen waarom we het idee hadden dat het niet goed zat en weet ik veel wat allemaal. Maar ja, de politie heeft wel goed geholpen op dat moment. Maar dan is verder, heeft die toen jullie ook vastgepakt? Toen jij die fiets of die sleutels... Ja, op het moment dat wij wegrenden pakte hij mij beet omdat hij dacht dat ik zijn sleutels had. Dus hij had mij beet en die vriendin van mij had de politie aan de telefoon en was ondertussen, omdat hij had het niet door, was een soort van aan het zeggen van hij ziet er zo uit, hij is zo lang. Zij was ondertussen met iedereen aan het communiceren en hij was met mij bezig en ik was met hem bezig om hem zeg maar onder controle te houden en niet dat het ging escaleren ofzo zeg maar. En uiteindelijk kwamen die vrienden van mij heel snel aan en op dat moment toen zij allemaal kwamen, toen kon ik snel, toen liet hij mij los en toen kon ik naar vrienden van mij toe en die andere vriend van mij, die ging dus naar hem toe en hij pakte hem weer beet zeg maar in zijn hand en weet ik veel wat. Toen de politie kwam wou hij hem ook niet loslaten en toen ging het een beetje om de kant op. Hij heeft mij dus alleen maar, dus uiteindelijk zeg maar, alleen maar gewoon bij mijn arm beet gepakt dat ik niet weg kon. We gaan het nu hebben over de drie basisconcepten. Het eerste basisconcept wat we hebben is de routineactiviteitstheorie. En de routineactiviteitstheorie is een criminologische benadering die stelt dat criminaliteit ontstaat wanneer er drie elementen samen komen. Het eerste element wat samen moet komen is een gemotiveerde dader. Het tweede is een geschikt doelwit. En de laatste is de afwezigheid van genoeg toezicht. Deze theorie suggereert dat criminaliteit minder afhankelijk is van de eigenschap van de dader en meer van de omstandigheden waarin de mensen zich bevinden. Door te begrijpen hoe deze elementen samen komen, kunnen we de criminaliteit beter voorspellen en voorkomen. In het verhaal van Kimberly kunnen we de drie elementen van de routineactiviteitstheorie duidelijk identificeren. Deze verwarde man kan gezien worden als een gemotiveerde dader. Zijn motivatie lijkt voor te komen uit zijn verwarde toestand en zijn behoefte aan een fiets om zo snel mogelijk thuis te komen. Kimberly en haar vriendin vormen een geschikt doelwit omdat zij kwetsbaar zijn, omdat ze zich op een afgelegen locatie bevinden. De afwezigheid van voldoende toezicht speelt ook een cruciale rol, want er zijn geen andere mensen in de buurt en de locatie is heel erg afgelegen. Wat voor de dader het gemakkelijker maakt om een delict te plegen. Het tweede basisconcept wat wij gaan behandelen is de Lifestyle Exposure Theorie. Dit is een criminologische theorie die suggereert dat iemands levensstijl en dagelijkse routines invloed hebben op de kans om slachtofferd te worden van criminaliteit. Deze theorie stelt dat bepaalde levensstijlen meer bloot zijn aan risicovolle situaties, waardoor de kans op slachtofferschap dus ook toeneemt. Factoren zoals uitgaansgewoonten, werkschema's, sociale activiteiten en de leefomgeving spelen een cruciale rol in het bepalen van het risico. In het verhaal van Kimberly kunnen we de invloed van haar levensstijl duidelijk zien. De keuze om uit te gaan en daarna nog in de avond naar huis te fietsen, plaatst haar in een situatie met verhoogd risico. Naar huis fietsen s'avonds, vooral over afgelegen locaties zoals een dijk, verhoogt de kans op het tegenkomen van risicovolle personen, zoals deze verwarde man. Dit type levensstijl, waarbij men deelneemt aan activiteiten in de late uren en op minder veilige plekken, vergroot de blootstelling aan potentiële gevaren. Het laatste basisconcept dat we hier gaan behandelen zijn risicogroepen, want er zijn namelijk bepaalde risicogroepen die de kans op slachtofferschap vergroten. Verschillende slachtoffer enquêtes brachten aan het licht dat ongeveer 40% van de personen beneden de leeftijdsgrens van 24 jaar het afgelopen jaar tenminste één keer slachtoffer van een misdrijf was. Dit percentage daalt wanneer de leeftijd stijgt. Er kan dus gezegd worden dat de leeftijdsgroep waarbinnen Kimberly valt, meer risico loopt op een misdrijf. Zo blijkt dat de kans drie keer zo groot is voor Kimberly, of voor iemand uit Kimberly's leeftijdscategorie, dan voor bejaarden. Daarnaast is het ook zo dat mensen met een actief uitgaansleven een verhoogd risico lopen op slachtofferschap. Een samenhangend risico hierbij is alcoholgebruik. Mensen die uitgaan drinken vaak alcohol en worden daarom minder scherp. Hierdoor vormen zij een risicogroep. Daardoor zien hun als een gemakkelijk doel. We hebben net drie basisconcepten besproken, maar er is ook een studie die zich richt op het begrijpen, voorkomen en beheersen van criminaliteit. En die studie heet Crime Science. Het doel van Crime Science is om criminaliteit zo goed mogelijk te onderzoeken en te analyseren, om vervolgens te bepalen hoe ervoor gezorgd kan worden dat criminaliteit tegengegaan kan worden. Crime Science heeft ook een aantal uitgangspunten en dingen waar zij zich mee bezighouden. Het grootste doel is om het type delict te verminderen, en daar ligt dan de grootste focus op de gelegenheid te verminderen. Er wordt daarbij de focus gelegd op de harde wetenschap, dus hypothesen worden getoetst en worden later bewezen dat het echt werkt. Iets moet bewezen effectief zijn. Om tot een effectieve oplossing te komen, wordt er integraal tot een oplossing gezocht. Alle type informatie is welkom. Omdat de focus ligt op het type delict en niet op de dader, wordt er heel erg gekeken naar het verklaren van tijd en ruimte. Dat betekent dat ze in beeld willen krijgen waarom er een delict op die plek is geweest en waarom op dat tijdstip. Er wordt daarbij gekeken naar de rol van de context en daarbij naar de directe oorzaken. Dus er wordt niet verder gekeken naar de achterliggende verklaringen zoals opvoeding of cultuur. Als we het delict van Kimberley door de ogen van crimescience gaan bekijken, dan zien we dat het op een afgelegen plek was gebeurd midden in de nacht. De afgelegen plek en het feit dat het donker was in de nacht zorgden ervoor dat weinig mensen het konden zien. Hierdoor was de gelegenheid aantrekkelijker. Om een soortgelijk delict te kunnen voorkomen de toekomst, kan er aan natuurlijk toezicht worden gedacht. Het ontbreken van toezicht behoort tot een van de drie gelegenheden die criminaliteit doorslaggevend maakt. Dit is overlappend met de routineactiviteitstheorie die we net tijdens de basisconcepten hebben behandeld. En daarmee zijn we aan het einde gekomen van crimescience. Tot nu toe hebben we het in de podcast vooral gehad over hoe het incident zich heeft voorkunnen doen, de gelegenheid. Maar we gaan nu door naar wat voor gevolgen het heeft voor iemand. En om te beginnen willen we dan even luisteren naar een stukje van het interview met Kimberly, waarin zij vertelt over de gevolgen die zij heeft gehad. Vanaf wanneer, vanaf welk moment was het echt angstaanjagend voor je, zeg maar, en echt eng? Was dat al vrij snel of was het pas op het moment dat hij je toen afgreep? Nou, ja, dat dus al een beetje. Maar aan het begin wel, omdat je niet iemand komt aanrennen en je denkt gewoon gelijk spijkenissen, steekpartijen, dat soort dingen. Dus je weet niet waar die tot het moment voor komt. Toen op het moment dat ik dacht van, oh hij stopt bij mijn fiets, toen zakte dat even, waardoor ik durfde naar hem toe te komen. En toen op het moment dat ik ben gaan rennen en hij alsnog had voor me aangekomen, zeg maar, met bezieling, toen ging die spanning weer meer. Want ja, ik dacht van, hoe kan ik iemand die duidelijk, want hij haalde iets uit zijn zak, en het was een zakje, ik weet niet wat erin zat. Maar daardoor dacht ik wel, ik merkte wel aan hoe hij deed, dat hij niet helemaal nuchter was en helder kon nadenken. Dus toen dacht ik wel van, shit. En denk je dat hij dat heeft gedaan, dat hij dus wat je denkt onder invloed was? Of had je een verband met hem, als in dat je hem kende? Ik kon hem niet, het enige wat hij zei was, ja ik wil gewoon naar huis, ik wil gewoon naar huis. Dus hij zag waarschijnlijk, want hij zat bij een skateparkje in het donker, wat wij toen zagen. Ik kan niet helemaal vanaf, toen naar boven helemaal rennen. Waarschijnlijk zag hij twee mensen lopen en dacht hij, daar staat een fiets ofzo, of die heeft een fiets bij zich. Zo kan ik snel naar huis. En je bent hem gewoon op straat nog tegengekomen? Bij het uitgaan weer gewoon, in spijkenis, het is niet groot. Dus een paar weken daarna kom ik hem gewoon weer tegen, rond dezelfde, of bij dezelfde plek, of niet dezelfde plek, maar in dezelfde omgeving als waar het toen gebeurde. En wat heb je toen gedaan? Ja, die vriendin was er, dus we zeiden allebei van, ben ik nou gek of is hij het? En toen uiteindelijk, vrienden van ons hadden natuurlijk alles gehoord enzo, dus die waren ook een beetje aan het opletten. Hoe is het daarna verlopen? Want je hebt aangifte mogen doen. Je vertelde over een rechtszaak waar je zelf niet bij was. Nee klopt, dus zeg maar, omdat ik had aangifte gedaan, voor met de fiets zeg maar, en de politie heeft aangifte gedaan vanwege iets van wetsel wat hierop had gelopen. En daar was een rechtszaak voor, dat was volgens mij een paar maanden daarna, kan ik me niet goed meer herinneren. Maar het viel in een verplichte les van mij en ik had nou niet zo'n zin om dat ervoor over te hebben, zeg maar, om daarheen te gaan. Terwijl ik ook niet, ik kon daar niet praten ofzo, dat werd toch gezegd, het is gewoon, ja, je kan luisteren daar wat er gedaan wordt. Maar ik dacht, ja, dat kan ik ook via een brief of binnenkrijgen. En ik wist al dat hij me niet herkende. Dus toen dacht ik, ja, waarom zou ik daar gaan zitten dat hij me dadelijk wel herkent. En voor wat voor strafbare feiten is hij dan voor de rechter gekomen? Is dat tegenover de politie, zeg maar? Ja, ik denk dat het vooral voor, volgens mij, ik weet het niet zo heel goed meer, maar volgens mij heeft hij wel gewoon een taakstof of iets moeten doen voor wat hij met de politie heeft gedaan. Die rechtshaak ging echt over dan zijn verband met de politie? Eigenlijk? Ja, gewoon ja, over dat incident wel en vooral wat er bij die aanhaling gebeurd eigenlijk. Dus daarvoor is hij veroordeeld dan. En hoe is het voor je nu om uit te gaan? Nou ja, nu is het twee jaar later, dus op zich, dat gaat alweer. Maar dat is niet zomaar, sowieso als vrouw alleen in Spijk, ging ik sowieso niet heel graag s'nachts over straat. Dat vertrouwen is gekomen, is toen een beetje door dat incident minder geworden. En toen uiteindelijk, ik heb ook gewoon wel aan het begin paniekaanvallen gehad, zeg maar, in de bus, de metro, omdat ik toen nog niet meer wist hoe het eruit zag. En voor de rest, het uitgaan en zo, het heeft me niet weerhouden om het niet te doen. Heb je nu nog ergens last van of twee jaar later is best een tijd, maar? Nou, aan het begin dat ik er soms over droomde, zeg maar nog, dat het op die manier terugkom. Ik werk in het Erasmus, en ik was ook aan het werken op het moment dat daar wat gebeurde toen. Het schiet hiernaartoe en dat soort dingen. Ik was daar niet heel direct bij de buurt, maar ik was wel aan het werken en moest in het ziekenhuis blijven. En ik heb wel wat meegekregen, dus toen kwam het wel weer naar boven, zeg maar. Het was gewoon in een korte tijd dat je dan met zulke dingen te maken hebt gekregen. Waardoor mijn moeder ook een beetje was van, moet je niet in die buurt gaan praten of dat soort dingen. Omdat het wel een beetje teveel is in een korte tijd. Ja, dat heb ik niet gedaan uiteindelijk, dus niet met officiële hulp. En is er in die tijd wel door de politie jouw slachtofferhulp aangeboden? Ja, gelijk eigenlijk wel. En slachtoffer had het ook geholpen om die formulieren in te vullen voor de schadeclaim, zeg maar. Tenminste, daar hebben ze mij geholpen. Ze hebben mij gebeld, die dag daarna volgens mij zelf. Om even inderdaad eerst over wat er was gebeurd. En daarna, voor die formulieren heb ik eigenlijk niet meer met hen gepraat. Wel aangeboden kregen, maar niet gedaan. Geen behoefte aangehad? Nee, ja. Op zich wel fijn, natuurlijk. Ja, het was ook, ook met het arrestending hadden ze het ook aan iedereen aangeboden. Maar ja, ik heb het er liever dan met mensen over die ik ken of dat soort dingen. En tuurlijk is het wel professionele hulp, zeg maar. Maar ik vond het wel fijn dat ze gewoon met die papieren en dat soort dingen hadden geholpen. En daarna heb ik het gewoon genoeg met anderen over gehad. Ja, maar ze hebben het wel aangeboden. Ja, heeft het je nog veranderd op een manier? Merk je dat je dingen anders doet of dat je sneller schrikt of zo, of dat soort dingen? Ja, nou ja, ik denk dat ik sowieso eerst wel voorzichtig was, wat ik al zei. Toen was het vertrouwen meer gekomen. Nou ja, toen daarna wat minder. En dat is weer langzaam een beetje gekomen. Maar ik denk gewoon voorzichtig zijn, dat het wel blijft hangen, zeg maar. En dat ik dan misschien sneller wat wantrouwerker ben, als je alleen over straat loopt. Ja, snap ik. Maar voor de rest veranderd, nee. Van Kimberly horen dus eigenlijk best wel veel verschillende en heftige gevolgen die ze heeft gehad van het incident. We hebben een theorie uit 2009 van Wittebrood en Lamed, die eigenlijk de gevolgen van iemand in vier categorieën opdeelt. Je hebt als eerste de lichamelijke gevolgen, de financiële gevolgen, de sociale gevolgen en als laatste de psychologische gevolgen. En we gaan nu even kort elk kopje af met een kleine uitleg en de toepas op de casus. De eerste categorie zijn lichamelijke gevolgen. Dat houdt in dat slachtoffers van misdrijven fysieke verwondingen kunnen oplopen. Die kunnen variëren van lichte letsel, zoals kneuzingen en snijwonden, tot ernstige en blijvende schade, zoals potbreuken. Als we kijken naar de casus van Kimberly, zien we dat ze eigenlijk niet in deze categorie valt. Ze is weliswaar stevig vastgepakt door de man, maar heeft hier geen lichamelijk letsel aan overgehouden. De tweede categorie zijn financiële gevolgen van het slachtoffer. Dit omvat directe kosten, zoals medische uitgaven, verlies of beschadiging van eigendommen. Indirecte kosten kunnen verlies van inkomen door werkverzuim en verminderde productiviteit omvatten. Als we gaan kijken naar de casus van Kimberly, had zij extra schade opgelopen doordat haar fiets tijdens het incident van de dijk was gevallen. Wat financiële kosten met zich meebrengt door reparatie. De derde categorie die we gaan behandelen zijn de sociale gevolgen. Slachtofferschap kan er namelijk toe leiden dat iemand sociaal geïsoleerd raakt en daardoor minder deelneemt aan sociale activiteiten. Daarnaast kunnen ook relaties van slachtoffers onder de kroon staan door de emotionele en psychologische gevolgen van het misdrijf. Als we dit toepassen op de casus van Kimberly zien we dat zij eigenlijk geen sociale gevolgen ondervindt, maar dat het meer psychologische gevolgen zijn. Dat brengt ons dan ook gelijk bij de laatste categorie van de gevolgen. De psychologische gevolgen zijn vaak ernstig en langdurig. Slachtoffers kunnen te maken krijgen met angst, depressie, posttraumatische stressstoornis, maar ook dingen als nachtmerries of herbelevingen kunnen voorkomen. Als we dit toepassen op de casus van Kimberly zien we dat Kimberly vlak na het incident last heeft van nachtmerries en paniekaanvallen ervaart in het openbaar vervoer. Daarnaast voelt ze zich onveilig om s'n nachts over straat te gaan en vindt het lastig om langs de plek van het incident te lopen. Nu we de gevolgen van Kimberly hebben gehoord kunnen we eigenlijk vaststellen hoe groot de impact van zo'n incident is. Om een soortgelijk delict in de toekomst te voorkomen hebben wij twee adviezen. Ons eerste advies is dat als je in het donker gaat fietsen dat je met een grotere groep gaat fietsen. Daardoor is er meer toezicht en volgens de routineactiviteitentheorie zal de kans op een misdrijf daardoor kleiner zijn. Daarnaast zijn er ook meer mensen aanwezig wat een minder geschikt doelwit maakt en dat is ook een onderdeel van de routineactiviteitentheorie. Een voordeel van deze maatregel is dat het gezelliger is op de fiets omdat je in een grotere groep fietst je minder een doelwit wordt. Een nadeel van deze maatregel is dat er mensen moeten zijn die dezelfde richting op fietsen. Ook is het niet voor elke situatie een oplossing omdat sommige daders zich niet laten afschrikken door een grote groep mensen. Verder is deze maatregel makkelijk toepasbaar en laagdrempelig wat ook wel heel erg fijn is. Een tweede advies wat we hebben voor mensen is het meenemen van een alarmknop waarmee vrienden en familie ingelicht kunnen worden over je locatie. Door op de alarmknop te drukken worden familie en vrienden op de hoogte gesteld dat jij hulp nodig hebt en krijgen ze gelijk jouw locatie door. Dit zorgt ervoor dat ze snel naar jou toe kunnen komen en je kunnen helpen. Daarnaast kan je ook gelijk tegen de dader zeggen van ik heb op de knop gedrukt en mensen zijn al onderweg om mij te helpen. Dit kan ervoor zorgen dat de dader wordt afgeschikt. In principe is dit plan makkelijk uit te voeren. Het enige nadeel is dat mensen wel in de buurt van hun telefoon moeten zijn om jouw noodoproep te kunnen beantwoorden. Dank u wel voor het luisteren naar deze podcast over slachtofferschap en hoe hiermee om te gaan. Wij hebben een slachtoffer gesproken over een delict en welke gevolgen dit voor haar heeft gehad. Ook hebben wij een advies gegeven aan de hand van wetenschappelijke analyse. Graag tot de volgende keer!