Details
Nothing to say, yet
Comment
Nothing to say, yet
Listen to Seisoen 3 Episode 1 : Baba Verlies - Leandre Touson by KML MP3 song. Seisoen 3 Episode 1 : Baba Verlies - Leandre Touson song from KML is available on Audio.com. The duration of song is 51:50. This high-quality MP3 track has 188.517 kbps bitrate and was uploaded on 4 Apr 2024. Stream and download Seisoen 3 Episode 1 : Baba Verlies - Leandre Touson by KML for free on Audio.com – your ultimate destination for MP3 music.
Hydi potsending is slees vir inlichting do eindes en moet nie as reksadvies, gezondheid, belasting of peroep beskul word nie. Keir met leesl is nie verantwoordelik vir enige verliese, skade of inspreeklikede wat mag voorspreek, hy die gebruik van hydi potsending nie. Welkom by Keir met Leesl Potsending, a wekelise opname van gesprekke oor giestesgezondheid, persoonlike ontwikkeling, finantis en technologie. Wat is jou rekte en die historieste deel om diespo te oorkom, om gemeenskap te inspireer, motiveer en te bemachtig? Ek is die anbieder Leesl Smit en ek hoop jy geneed het om na die potsending te luister en leer uit elke gesprek. Goeie nacht, welkom hier by nog eities mene van Keir met Leesl, hier waar ons menselse stories speel of menselse stories van hartse, van oorwinning en hoe hulle dier daar die oorwinning gekom het hier op my platform. Vanavond is die uitgabe gaan oor hoe verwerke mens die verlies van een Baba. Wanneer een Baba geboren wort, wil amamor vir die Baba steen, die kind gaan optel en vertroetel en die ma gaan geluk wees, of die opa en die ma gaan geluk wees. Dan word gekloek om die ma, kos word aangedra en geskente vir die Baba word ook aangedra en oor die algemeen gecelebreid. Dit laad die ouwers van die niewe Baba speciaal en baie gelies dit volk. Maar wanneer ouwers die verlies van een Baba lei, het sy asgevolk van hem isgram, of stilgeboorte, of myskeen in een latere stadium in die Babase jonglewe, voel hy die ouwers dit volk alleen en kry hulle nie die nodige ondersteuning wat hulle eindlik rood nodig het. Dit voelt soms vir hierdie partie of hierdie ouwers, dat hulle bloot met hulle lewends moet aangaan, so as dit die jongerskap of die Baba nooit bestaan het. Maar vanavond hier op die platform, geselfseek met Leandreen Townsend. Sy as een entrepreneur van beroep, sy as die einaar van 2 bezigheden. Wow, dit is woman empowerment. Sy as een organiseringsbeplaner, dit is een eventsplanner. En waar sy as een en sy het ook haar eiwe reeks haargroei producte vir bekendstaan as Miracle Hair Growth Product. Wat sy self ontwikkel en formuleer en aan kliente rugwoord Sint Afrika verpak en verset. Goeie naand Leandree en baie welkom hier op die potgooi van Keir MacLevel. Goeie naand Leandree, wat kan ik met jou vertrek? Ach, dit is een algemene vorig om mensense verhale ten deel om inpak te maak. Leandree, kan jy nie vir die kei gemeenskap net kortlik vertel wie is jy en hoe kom vandaan? Ok, so goeie naand luisteraars. Ok, dit is Leandree Townsend. Dit is geboren en gegroeid gemaakt in Ossensburg. Ek het my school op aanbegin by Armania. Het is later geskies na Ossensburg. So ja, ek het daar gebleef Ossensburg toen ek in 2015 verreis het na Kitsu. Daar heb ik mijn man in 2011 ontmoet. En ons eerste feestje geboren was op 2012. En so ja, ons heeft in 2015 dat ons een kantoor kon blijven waar hij stand werd. En in 2018 hebben we besloten om te trouwen. En toen hebben wij gepraat om te trouwen. En ja, vanaf daar is ik trouwens een katoor. Tot en met nu? Tot en met nu, ja. Nou Leandree, vertel voor mij jouw story. Wat ik jou biografie lees. Kijk soms reëel onderwerpen van miskramen en babbelverlies. Vertel mense, daar is die bevismaking van mama's dat hulle kinders of baba's verloor het. Nou, vertel ons wat terug na daar die dag wat het gebeur het. Ik zal het zo zeggen. Ons heeft in 2020 een prachtige babbelfeestje gekregen. Hij hoort zo strak aan mama's, maar het is ook voor een meisje kindje. Ik heb heel graag een meisje kindje gehad. En toen is mijn kindje geboren. Ik heb een vrouw gekregen. Maar ik kon het niet. Want ze is een prachtige kinder. En ja, toen heeft ons zijn vrouw een jaar oud gemaakt. Zijn verjaardag gebeurt twee maanden later. Ze heeft ons uitgevonden. En we hebben het weer verwacht. En ja, het was heel erg onvoorstelbaar. Zes maanden later heb ik een toekomst gehad. Op 29 januari heb ik mijn verjaardag gemaakt. En toen heeft mijn man mij die vrije ochtend naar de dokter toegevraagd. Omdat mijn vrouw een specialist in kinderen heeft. Op dat moment heb ik 10 kilo spijt gehad. Ik heb echt geweldige pijn gehad. Ik heb niet het gevoel om te dragen. Ik heb het gevoel dat de draag mijn pijn zal verlichten. En toen heb ik dat gedaan. Ik heb mijn vrouw in de dokter geboren. En toen heb ik mijn man en mijn tweejarige vriendin. Hij was nog niet twee jaar oud. Hij was een jaar oud. Maar toen heeft hij ons gemaakt. Toen hebben mijn vriendin, mijn man en ik gezien hoe het gebeurd is. Mijn man was een papa van. En wij hebben onmiddellijk teruggedraaid. Want de naaste hospitaal is nu in Kato. Dus wij hebben onmiddellijk teruggedraaid naar Kato. Om bij het hospitaal te komen. Toen we van het hospitaal kwamen. Heb ik geen zin meer in mijn gezin. Mijn vriendin heeft het gemaakt. Maar terwijl ik aan het werk zat. Ze waren nog bezig om met mij te werken. Toen is er een rush in de kamer. Ik en mijn man hadden de baba geassamade. En de baba had zijn hart geklopt. En de baba liet wachten. Ze moesten voor Emily, dat was haar naam. Ze moesten voor Emily die zondagochtend met de chopper vliegen. Kiemen moeten. Want het was een noodgevaar. Omdat ze niet in de faciliteiten gingen. Om failliet te zijn. Want om failliet te zijn moesten we ons kinderleven. Dus dat is wat daar gebeurde. Heb jij enige schuld gevonden? Nam je jezelf. Op een manier. Voel ik gemoe. Als ik met die teken. Heel ernstig opgegaan ben. Ik heb vanaf dat ik drie maanden zwanger was. Ik heb mijn waterallergie gebreken. Dat was klaar aan het teken van. Een dreig dat de baba bezig was om achter te komen. Toen de dokter zei dat er niets schuldig was. Ze konden nog steeds de baba zijn haar kloppen. En ze zeiden ook. Dat als ze niet wachten tot de lekkerheid kwam. In de wachtruimte van de baba. Dat er geen geiten of dingen gebeurden. Zo is het begonnen te bloeien. Ook weer was ik op hospitaal. En dat het voor mij niet anders was. Dan zie je niet dat er enige schuld is. Zo kwam het voor mij. Dat ik vier maanden zwanger was. Dat ik een specialist moest gaan zijn. In het onderling. Ik heb net dat gevoel. Als ik meer geduld had. Als ik niet zo sterk was. Als ik niet zo sterk geluister het met die dokters. En als ik ook niet net met my lichaam geluister het. Dan kon ek niet die verhouding. My man. My vriendin. My school family members. En het was allemaal. Het was niet bijen. En het was awesome. Het was hier gebeurd. Het is eigenlijk voor mij gebeurd. Eén van mijn vrienden en ik. Een dag een speciale trip gemaakt. Gekomen naar mijn huis toe. En ik voel ons zo gezamenlijk. Zo mijn man. Mijn grootste support system. Hij heeft verstaan dat. Dat ik sommige keren op wedstrijd moest zijn. En ik had het ongelijk gevoel. Alsof ik niet meer een getrouwde vrouw was. Want je is een getrouwde vrouw. En je weet wat zij voor de tafel moet brengen. Als een getrouwde vrouw. Je moet je man zoals je kinderen zorgen. En voor dat ongelijk. Moet hij die man en die vrouw geweest zijn. Want hij moest zelfs niet aan het werk komen. Toen hij de kompens gemaakt had. Toen hij van mij gevraagd had. Moet je niet bij de bedpijp opstaan. En ik heb het één jaar gezien. Twee jaar gezien. Toen hij gevraagd had. Het is maar voorzichtig. Je moet niet koken. Je moet niet wassen. Je moet niet weer schoonmaken. Hij moest altijd goed komen doen. Als hij van het werk af kwam. Want hij stond zeven uur bij de bedpijp. Toen hij moest koken. Toen werd het laat gegeven. Toen heeft hij van mij alles weggesplit. Dat ik de hele dag moest eten. Voor de kinderen ook. Toen heb ik ons een blik gemaakt. Voor hem en de kinderen. Toen hij acht jaar oud was. Hij moest vijf uur. Hij moest goed wachten. Morgen voor het werk. Hij moest gaan hangen. Hij moest alles doen. Wat ik moest doen. Hij heeft alles gedaan. Daarom heb ik voor hem gevraagd. Hoe doe je dit uit? Ik versta het niet. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Je kan een handdoek maken. Wauw. Hoe was of hoe is jouw gemoed toestand na Emelie's dood tot nu toe? Wie jij bent. Het eerste jaar was bijna moeilijk. Voor mij en ik denk voor mijn man was het iets bijzonders. En ik denk dat het een emotionele vraag was. Ik heb mezelf bestaan te horen van alles en allemaal. Ik heb mensen weggestoten. Ik heb een depressie gevonden waarop ik niet in de bed wilde zitten. Ik wilde niet in de bed zitten. Ik wilde niet in mijn bad zitten. Ik had het gevoel dat het niet moeilijk was. Ik wilde niet in de bed zitten. En dan ik heb mijn kinderen weggestoten. En omdat die liefde van mij al koud was, wilde ik niet dat willen geven. Want je voelt waardeloos of je voelt machteloos. En je voelt niet je ouderlijke moedigte als een man. Heb jij gevallen? Oh nee. Het was niet gevallen. Het was zo erg op het punt waar ik het gevoel had ik kan het niet meer doen. Ik kan het niet handelen. De enigste optie van mij is om mijn leven te beëindigen. Ja, dat was de gedachte om om mezelf zo te mogen verwijderen van van mijn familie en vrienden. Want ik had het gevoel dat ze verstaan wat ik kan en ook het wezen van mijn eigen moeilijkheid was. Heb je beraading gekregen na Emily's ingang? Jij en je man. Je zei, hij was kijk mannen, ze wonnen, ze zijn sterk. Onze vrouw is maar de zwarte ene. En hij heeft je gedraad door de tijd wat jullie nou de kind van Emily verloren hebben. En nu wil ik bij die vraag komen, want je zegt van daar zal ik zijn. Hoe is jouw ouderschapsstijl, heb je dat veranderd? Ik weet, daar was een tijd waar ik ongelukkig op mijn schoot gezocht heb. Want ik heb het gevoel die laatste persoon dat ik tegen mijn boodschap getrokken was, het vrou nie. Die herinnering van Emily wil ek nie heb. Dat het weg ons gaan zoek. Daar was het zeker wanneer ik jou op m'n schoot gezocht heb, maar ek voel me angst, want die laatste persoon wat met Emily was, het Emily op m'n boodschap geleefd en het het op m'n schoot geleefd. En wanneer m'n twee jaar ouderschapsstijl op m'n schoot geleefd, om aan die slaap te raak, het ek sy kop gedraai en op die andere schoot, want het dat Emily verpleeg. En ek voel nie dat die enige die m'n buik blik moest schat. Hm, maar hier nog een kleintje wat ook nog mama verliefd het. Nog so. Ja. Kiek, Emily was nog baie klein, het jou op borst moet geveer. Ja, nie, het sy sies aan my getrunk het nie, maar ek moes in die hospitaal, het hulle van my, het uit melk uit m'n schoot, en dan het hulle daar die melk uit gehaad en dan het hulle dit gehaad, hieruit teruggegeven. Hm. Sommige keer het hulle so'n beiding wat hulle ek midden van die opdracht in my mondje gespit, en dan het my so'n melk uit m'n schoot gekruid. En vandaag is jy mama, die is baie trots op jou twee steentjes, en nou, en die is so entrepreneur, die is so gesprok, en die doen jou ding, maar wat het jy gedoen om aan te gaan, om ek sal nie sê om jou te maal te vergeet van in m'n leven, maar wat het jy gedoen om aan te gaan? Ja, so, ek het later skuldig gevoel om te lach, en om myself te geniet, want ek en ek gevoel, hoe vind ek myself terwij ek my baba verloor het, so, ek het skuldig gevoel, so, so kom ek myself toegesluit, want ek het gevoel, het nie derig om myself te geniet, en te lach, en te maak asof asof daar niks van te sê, en so, dit is één dag verseg, nadat ek myself wil doodmaak, en het ek gedoen, ek gaan my kinders sonder my ma los, ek sal my man sonder my vrou los, en ek weet, wat my ma die ouderdom van 15 jaar verloor het, weet ek nie het gevoel om sonder my ma groot te kom, en voor my pa, wat vrou verloor het, en wat van telk en drank gegooi het, so, ek het gevoel, wat my pa gedoen het, so, ek het nie één dag verseg, maar ek moet opstaan, en ek moet vir my kinders daarwees, en ek moet vir my man daarwees, want ek sit vir hulle deur die selfde drama, wat ek as child ontgaat het, so, en dit was my verdaai nie weer in te gegeer, om op te staan, dus ek het nog irs, en ek het nog my man, wat nodig, wat vir my nodig het, en dit is, do ek verseg, ek sal nog die sjoepunde verhaal aanvraai, waarvan ek jou best ken geskoppig. Praat jy met jy seens oor Emilie te doen, of het jy al gepraat met julle oor Emilie te doen? Ek het weinig, ek het van m'n voortoonde geweest, ek het my studiebetaal uit 1908 meegewerkt, ek geweet as my baba stukkie wat ek in hondstie kan uitberoep kom, uit oog gewaak baas, my seensie was, twee jaar dink ek was, so, ek wil nie dat jy verstaan het, maar ek het baie keer, het ek verhoor my verhaal van Emilie, en so ek het, baie keer het ek met julle gepraat oor hulle sissie. So. Leandre, ek wil op jou verhane, wat is jou oorlevensdenk veroor, maar specifiek van mar, van mama, of jongdame die drof, enige vrou, enige paartie, wat een baba aan die dood moest afstand? Ek kan so my wees, en dan ek sal wees, dat dan, ek weet, so my gekeer, gynne my keer, jy was getoppe in die room, en, jy, jy vind so my gekeer asof jy en jou man nie verstaan mekaar en jy wil net nie, dat jy, of jy as die persoon, jy as jy wil nie toelaat, dat jy vir gelukkig moet wees, want, wil ek sê, sien jylle op mekaar, en gyn jylle mekaar om, om hartseer te wees, want, vir een tyd het my man by hartseer wegespreek, hy, hy kon nie, en, to ek net genees, dan begin kry, to is het wanneer, to, to hy uit mekaar uitgaan, en, en hy, hy begin vir die werk, sal, sal van die collega's van my potstap sturen, sê ma, hy ligt net nie op koe vandag, hy, hy is net nie ontsja vandag, en as hy by die huis gekom het, dan, het hy vir my gesê, dit was net op een by die moeilike dag, of, hy gaan wankel doen, en, sien my op baad, met die dochterkie, en, dan het hy in die wankel, die emotie, efgaat, so, laat myllef toe om, om te hou, en, van my, wat, wat vir my gejaar gepaard die, was, hy is baie, baie weerd, want, ek, het die, kilkemaat olie, wat, die dokters van my, gegraad, om vir hy myllef te koop, en dit in die oude huid te genees, so, hulle gevra, ook vir ons, want, hulle vind het aan hy felletjes, my het aan hy felletjes, prik droog, en, hulle is net bang, dat, dit nou, hy felletjes, my baas, of, so, en, een jaar na, dat hy myllef aangepaard het, kom ek op haar goedsies af, en, ek vond toen, ek hoek weggooi, dit was baie emotionele dag geweest, vir my, die dag, en, so, het ek verplan was, om het goed weg te gooi, dan, sien ek hier die tolkenaat olie, en, ek besluit, as ek hier die olie, op my koop moet, hier gaan ek iets naaderaan naartoe, en, ek besluit, doe, ek hier die olie, ek neem tot op die tolkenaat olie, en, ek besluit, ek gaan hy graad, ek gaan haar gooi, producte maak, en, ja, kapot, op tolkenaat olie, wat olie gooi, dit is vir my, um, verstoorde en, dit slik vir my baie na, en, in my liefheb, en, dit is waar, my, haar gooi olie ontstaan is, en, vandag is dit, die praat van jou, sal ek sê, die mense praat aanhouder van dit, dit hou jou op nie, heel dikke met oog, haha, en, jy weet, mese, ek het relatief verwees met, dit verkoop, producte maak, dit was vir my niet vir my, om vir my te verstoor, en, omdat ek, vir baie, vir baie, positieve mens genoem is, ek het, daai, wat ek, groot probleem gehad, wat ek, baie, fijn haar gehad, en, so, ek het die olie, gaan maak, en, gaan gebruik, en, tot mense, vermerk, dat my haar in akker groen, en, dat my haar voler loes, en, ek het nooit, iemand wat, het my haar, gaan gedoen het, en, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ek het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het, ik het,
