Οι δύο πλευρές της ντροπής

In this podcast, the speaker discusses the concept of shame. Shame is described as an emotion that provides information about ourselves and plays a role in social consciousness. It is necessary for social coexistence and is considered a form of emotional intelligence. However, shame can also arise as a reaction to learned situations. The speaker explains that children who feel shame may struggle to listen to themselves as adults, leading to avoidance of social relationships and difficulties in emotional expression. The goal is to create a new perspective on shame and remind people that no one should be ashamed of who they are. Χαίρετε. Στο σημερινό podcast θα μιλήσουμε για τις δύο πλευρές της ντροπής. Τι είναι όμως ντροπή? Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ντροπή είναι ένα από τα πολλά συναισθήματα που βιώνει στη ζωή του κάθε άνθρωπος. Η ντροπή είναι ένα συναίσθημα το οποίο, όπως και τα υπόλοιπα, μας δίνει πληροφορίες για τον εαυτό μας. Είναι ένα συναίσθημα που έρχεται ως απορία της ζωής του ανθρώπου σε κοινότητες και αποτελεί δίκτυο κοινωνικής συνείδησης. Θα πούμε ότι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αισθάνεται ντροπή βλάπτοντας κάποιον, είναι για παράδειγμα νέσθητος, μάρκησος ή στη χειρότερη περίπτωση ψυχοπαθής. Η ντροπή λοιπόν υπάρχει για να ευνοεί την κοινωνική μας συνύπαρξη. Είναι ένα κοινωνικό συναίσθημα και αποτελεί δίκτυ συναισθηματικής ευφυίας. Πέρα από αυτή τη μορφή της όμως, η ντροπή μπορεί να προέλθει και ως αντίδραση σε μια μαθημένη κατάσταση αυτού. Για παράδειγμα, η μητέρα που βλέπει το παιδί της να στεναχωριέται, γιατί οι δοσημαθητές του τον κοροϊδεύουν, μπορεί να πει, μην είσαι τόσο ευαίσθητος, δεν χρειάζεται να τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά. Με αυτόν τον τρόπο θέλει να προστατεύσει και να ενδυναμώσει καλοπροέρευμα το παιδί της. Τι καταλαβαίνει όμως εκεί το παιδί. Καταλαβαίνω ότι αυτό που νιώθει είναι λάθος, ότι θα έπρεπε να νιώθει διαφορετικά, με αποτέλεσμα τα λόγια της μητέρας να τα μεταφράζει ως αίσθημα ντροπής για το ίδιο. Θα έπρεπε να μην τα παίρνω όλα αυτά σοβαρά. Κάτι πάει λάθος με εμένα. Δρέπομαι για εμένα. Αυτό συχνά δεν είναι ένας συνειδητος διάλογος, ειδικά για ένα μικρό παιδί. Αλλά είναι ένα οργανισμικό βίωμα το οποίο εκδηλώνεται συχνά μέσα από συστολή, φόβο ή και αίσθημα κατωτερότητας. Το παιδί που δεν έχει ακουστεί είναι ένα παιδί που ως ενήλικας δυσκολεύεται να ακούσει τον εαυτό του. Μαθαίνει να παραμελεί πλέον κάποιες πτυχές του, γιατί τις θεωρεί αβάλλοντες. Ή σκέφτεται, για παράδειγμα, είμαι υπερευαίσθητος ή είμαι πολύ συναισθηματικός. Τέτοιες προτιθήσεις καλλιεργούν συχνά ένα αίσθημα ντροπής για τη συνολική ύπαρξη του ανθρώπου ως οντότητα. Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί συμπεριφορικά μέσα από αποφυγή των κοινωνικών σχέσεων, δυσκολία συναισθηματικής αικείτητας, μειωμένη λήψη πρωτοβουλειών ή έλλειψη διεκδικητικότητας σε προσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο. Σκοπός, βέβαια, δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες ή κατηγορίες σε κανένα γονέα ή φροντιστή για τον τρόπο που θέλουσε καλύτερο να μεγαλώσει το παιδί του, και σε κανένα παιδί για τον τρόπο με τον οποίο μάθει να μεταφράζει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του. Σκοπός είναι, ξεκινώντας από το σήμερα, να δημιουργήσουμε μια νέα προοπτική στη ζωή κάθε ανθρώπου, που βρίσκει πομπάτια του εαυτού του, διαβάζοντας αυτό το άρθρο. Και να ρίξουμε μια δεύτερη ματιά σε αυτό το βαθύ αίσθημα ντροπής. Κανένας άνθρωπος με κοινωνική συνείδηση δεν αξίζει να ντρέπεται γι' αυτό που είναι. Την επόμενη φορά που θα μιλήσουμε, λοιπόν, για ντροπή, καλό είναι να την εξετάσουμε και απ' τις δυο πλευρές της.