cantochoveu

Bueno, isto é cando eu tiña once anos, once anos, mira, de nin pistas, ni la leche, aquí non había nada, eu estaba era un domingo, bueno, estaría algo máis arreglada, dijo eu, porque normalmente penso que non andaba así, eu que sé, pero, si, porque na verdade moi vestido non estábamos tampouco, pero bueno, con once anos se tiña o corpo que tiño hoxe. O neno é un primo meu, que se chama José Antonio, e a nene é Teresa, miña irmá, a máis nova, que hoxe ten sesenta anos e tiña cinco niños, así que mira, bebé, canto choveu polo pico para esta fotografía, porque non había máis de monte, nada, non había nada, porque eu tiña ali o cuco, o cuco era o burro, e claro, o burro deixaba molo suelto, entonces papá decíame, se estás por aí, deixa o pacer por todo, para que coma o tocho, andase e comía, mirade que cousa máis bonita, que a irmá, que son eu, acordando dos outros dous máis pequenos, é máis do burro, do cuco, bueno, pero tenga súa gracia, ou que decides, son recuerdos bonitos de nenos, porque isto é de nenos, eu con once anos que pila era, así que así era a vida.