Ինչպէ՞ս կը կազմենք ժխտական եղանակի բայերը

Բարևցել, հայերենի մեջ ժղտագան երանագը, այսինքը նեգատիվը, կգազմվի չը դարով։ Սալավ հիչեցեք, եթե ուզենք պայմը ժղտագանի վերաձել, անոր բեցի ալեսնենք չը, միայն ու միայն չը դարը։ Նախիշենք էագան պայերը, ներգան և անցյալը։ Ես եմ, թունեց, ամ է, ինք է, մենք ենք, թուք էք, անոմք էն, իրենք են։ Ես տեղի, թունե իր, ինք էր, ամ էր, մենք էինք, թուք էինք, իրենք էինք, անոմք էին։ Արնենք էագան պայերը, անոնց արճեպցնենք չէ դարը և ունենան էագան պայերուն ժղտագանը։ Ես չեմ, թուն չես, ամ չես, գամ ինք չես, մենք չենք, թուք չեք, անոմք չեն, գամ իրենք չեն։ Ներգա եվանցյալ անգադար ժամանագի ժղտագանը էյագան պայերով գգածմենք։ Ես չեմ կրեր, թուն չես կրեր, ամ գամ ինք չեքրեր բեց կել լավ, պայց հոս դեղիկ ունենա է, ի հնչունի պոբոխություն։ Կիվեք, որ հայարենի մեջ էս այնավոր դարը գհնչունապողթի իի։ Սեր սիրել, կեր չիրուկ, վեր դիրավոր։ Նույն դեռ աղպանությամբ չէ կրեր պայը տարծազ է չի կրեր, են տարծազ է իի։ Ոսկե սխալ գազիկմը մեջ էր եգազել, թե հայարենի մեջ կարելի է չիով ժղծագան պայեր գազմել։ Չի խոստեցա, չի խաղալ, չի գալ, չին գգգործազենք միայն մեկ բարակայով։ Ներգա ժամանակ երոր թենք եզագի։ Այսինքն, ան չի գրես գամ ինգ չի գրես, մենք չենք գրես, թուք չենք գրես, անոնք չենք գրես գամ իրենք չենք գրես։ Իսկ ամսյալ անգադարի ժղծագանը, ես չեի գրես, թուն չեի գրես, ամ չեր գրես գամ ինգ չեր գրես, մենք չեինք գրես, թուք չեիք գրես, անոնք գամ իրենք չեինք գրես։ Մնասյալ պոլոր բարականերուն չը դարը գաբերցնենք, որ բեցի ունենանք ժղծագան երանագից հայեր։ Քրեցի, չը գրեցի, ու ոչ թե չի գրեցի, գա, չը գա, ու ոչ թե չի գա, խաղալ, չը խաղալ, բիդի գրեմ, բիդի չը գրեմ, ու ոչ թե չը բիդի գրեմ, գամ խոսակտության մեջ երբեն ընգլսենք, բիդյի գրեմ, եթե ունենակ ա� որոնց արձան սասերով հայերենգը սորվեցնեմ։ Եթե թուն աղ ուզեց սորվիլ հայերեն, գամ զարգացտել հայերենի իմասությունըց, անցնագան նամագովմը գրնաս կապտիլ այսեցին։