Kabul Görmez Kayıtta 1. Sezon 1. Bölüm - Kendim ve Ben

The speaker reflects on their struggles with self-love and acceptance. They talk about the criticism they have faced regarding their appearance and the impact it has had on them. They mention feeling small, not going to social events, and having low self-esteem. They express a desire to heal and learn to love themselves. They also discuss the importance of valuing oneself and working towards personal growth. The speaker acknowledges the pain they have experienced but expresses gratitude for the lessons learned from their past. They address their younger self, urging them to accept and love themselves. They mention their sensitivity towards children and the understanding they have gained from it. The speaker concludes by expressing love for their younger self and hoping they have learned the importance of self-acceptance. Kabul görmez kayıtta. 1. Sezon 1. Bölüm Kendim ve Ben Kendime nasıl büyüyeyim? Kendime iyi geliyor muyum? Kendime bir başkasına davrandığım kadar iyi niyetle yaklaşıyor muyum? Hayır. Mesele kendimi sevmek değil sadece. İnsanların beni ben olduğum için eleştirmesi, ağızlarına çıkan her lafın bedenime hançer gibi saplanması. Fiziksel olarak hançer acısını anlatamam belki ama isterim tarif edebilirim. Sen neden bu kadar kilo aldın? Neden böyle oldu? O yapamadı. Sen mi yapacaksın? Kalabalık etme. İstediğin zaman gel ama aslında gelmez. Hayır. Onlar varken siz gelmeyin. Yüzün neden böyle? Çok sivilcen var. Kaşların çok kalın. Ya neden böylesin? Çok grogansın. Olmaz. Ama sen kocaman kız oldun. Ve türebilirim. Kendim olmak için çıktığım bu yaşamadığı erilen yolda, daha gelişme çağındayken duyduklarım ve hala etkisinden çıkamadıklarımın birkaçı. Dışarıdan bakınca ne var ki bu cümlelerde diye düşünülebilir. Ama biliyorum ki hepimiz için farklı şeyler ifade ediyor. Kilo ol değilim ama ikinci tabağı yiyince küçük, kabul görmeyen beni hatırlıyorum. Onun yapamadığını ben de yapamadım. Artık hiçbir eve misafirliğe gitmiyorum. Artık o kadar sivilcem de çıkmıyor. Kaşlarımı seviyorum. Sanırım hala biraz kırılgınım. Ama bu kocaman kız artık kendi yoluna bakmak istiyor. Yaşını başına almış insanların benim çocuk ruhuma vurdukları hançer izleri hala duruyor. Küçük kabul görmezi iyileştirmeden önüme bakamıyorum. Belki de bu yüzden hiç sesimi konuşturuyorum. O zaman bu cümlelerim sana küçük kabul görmez. Varlığın önce senin için değerli ve anlamlı olmalı. Bedenini kendin için sevmelisin. Küçükken hayalini kurduğun şeyler henüz gerçek olmadı ama hala sen ve ben bunun için çalışıp adımlar atıyoruz. Bu süreçte çok ağlıyoruz, çok gülüyoruz, çok şey öğreniyoruz. İnsanlar gelip gidiyor ama kalan hep biz oluyoruz. Aslında kanatlarını bir açık uçtan herkes hayretle seni izler. Ama seni yine çok üzerler. Çünkü küçüğüm, sen henüz iyileşmedin. Arık olduğun yerde bunları çok daha iyi anlayacaksın. Bugünü, dünü, dünden önceki günü, hiçbirini boşuna yaşamadın. Bugününü ve yarını daha güzel kılmak için hayatın sana verdiği ücretsiz derslerden birkaçı sadece. Zira bu dersleri bugün ücretli almaya çalışsan kredi çekmen gerekir. Kimseyi bilerek üzmedim. Kimseyi bilerek üzmedim. Etrafı duvar kaplı bahçelerde hep kendi özgürlüğünü ilan ettim. Bugün, geçmişe bakınca aklına kalan tek şey o zaman yaşananların verdiği hisler. Yapılanı hatırlamıyorum ama o hislerin ağırlığını üzerimden atamıyorum. Önceleri omuzlarım daha dik dururdu. Büyüdükçe kendi içime çöktüm. Bazen kendime kızsam da belim ağrıyor ne yapayım? Hep heybetli yürüyemem ya. Gerçek şu ki çok yara aldım. Ama en büyük yarayı sen bana açtın küçük kabul görmez. Kendini sevmedin. Kendini hep başkalarından aşağı gördün. Önce onlar dedin. Dönüp bir kez olsun aynada kendine bile bakmadın. Şimdi aynaya bakınca kendimi değil seni görüyorum. Çünkü biliyorum. Fark edilmek istiyorsun. Bu yüzden çocuklara karşı çok hassastın. Onları görüyorsun. Onları dinleyip onlarla konuşuyorsun. Seni bu yüzden seviyorlar. Sen bunu nedenini hiç anlamadın ama ben şimdi çok iyi anlıyorum. Seni seviyorum küçük kabul görmez. Dilerim bu kayıttan sonra önce kendini kabul edip sevmen gerektiğini anlamışsındır. Kimse sebepsizce gelmedi bu dünyaya. Onlarla boş yere karşılaşmadın. Boş yere sana güven verip seni kırmadılar. Sana öğrettiler. Sana sen olmayı sana en yakının yine sen olduğunu ve sen istemeden kimsenin sana yardım edemeyeceğini öğrettiler. Ve kimse kırdığı kadar kırılmadan kınadığı kadar sınanmadan geçip gitmedi bu dünyadan. Şimdi geçmişten çoğu kişi hayatımızda olmasa da onlara teşekkür ediyorum. Geçmişimi daha güzel hatırlayamazdım. Siz iyi insanlar olduğunuz için değil. Ben hep kanatlanıp sizden uçtuğum için.