Nothing to say, yet
Transcription
In this podcast episode, the host discusses their own attachment style and takes a test to measure it. They reveal that they have predominantly an anxious attachment style, which is not surprising to them. They explain that even though they had a good childhood, they still carry certain beliefs and behaviors from their upbringing. They emphasize that attachment styles don't indicate a disorder and share some of the questions from the test. They reflect on their own experiences and how their attachment style has influenced their life. They mention that their parents were protective and sometimes gave the message that they couldn't handle things on their own. Despite this, they have made important decisions and taken big steps in their life. They conclude that attachment styles shape how we view ourselves, others, and the world. Ja hallo, welkom bij weer een nieuwe podcast van het Veilig Gehecht podcast. Ik ben een beetje verkouden, ik heb ook een dik oog, misschien zie je dat. Dus leuk dat we dit opnemen. Maar goed, we doen het ermee. Ik wilde sowieso vandaag toch de podcast opnemen en ik heb mezelf weer iets op de hals gehaald. Ik heb besloten om mijn eigen hechting eens even onder de hoek te nemen. Dus ik ga in deze podcast met de billen bloot. En ja, ik zit even te denken, waar gaan we het allemaal over hebben. Ik ga het hebben over mijn eigen hechting dus. Waar die vandaan komt. En kleine spoiler alert, ik heb helemaal niet zo'n hele slechte jeugd gehad. Ik heb best wel een goede jeugd gehad. En toch zijn er best wel dingen waarvan ik denk, daar heb ik, dat heb ik meegenomen van mijn ouders, van mijn familie, van het boodschap die ik heb meegekregen. Dus daar ga ik je allemaal in meenemen. En ik vind het eigenlijk best ook wel spannend, omdat het gaat toch over mij en over hoe ik in elkaar zit. En daar heb ik er eigenlijk normaal nooit zo'n moeite mee. Maar ik dacht, laat ik eens even het goede voorbeeld geven en zelfs even laten zien dat, ook al heb je het allemaal heel erg goed voor elkaar, heb je het allemaal fijne vriendschappen, fijne relatie enzovoorts enzovoorts, dat hechting ook in mijn leven gewoon een rol speelt. Zoals bij ieder mens. Nou dacht ik, ik ga eventjes aan de slag met een test. Zodat ik even kan meten welke hechtingstijl ik op dit moment heb. Oh, ik wiebel met mijn beeldscherm. Ik zit op de bank en ik dacht, ik ga er even lekker voor zitten. Maar dat is misschien niet zo handig, want ik wilde even de test erbij halen. En de test is de ASQ, dat is een hechtingstest en op zich helemaal niet zo heel belangrijk om te vertellen. Maar het bestaat uit veertig vragen en dan maakt hij eigenlijk onderscheid tussen, heb jij een meer angstige hechting, kopingstrategie zeg maar, of heb je meer een vermijdende kopingstrategie. Dus hij differentiëert niet zozeer tussen of er nou een veilige hechting sprake is of een gedesorganiseerde. En dat is allemaal best wel een complex verhaal ook wel, omdat je hebt vier hechtingstijlen, maar hechtingstijlen, die naam wordt eigenlijk niet meer gebruikt, want het is niet zozeer een stijl. Het is meer een kopingsmechanisme, een manier waarop je omgaat met een bepaalde stressor in de relatie met je ouders. Daar heb je twee verschillende manieren van. Of je hebt een derde manier, wat soms ook de vierde hechtingstijl wordt genoemd. En dat is dat je eigenlijk helemaal geen strategie hebt. Dat je eigenlijk helemaal niet weet hoe of wat je moet doen in relatie met anderen. Dus die wordt er soms ook buiten gezet. Maar dat is een ontzettend verwarrend verhaal. Daar ga ik nu niet helemaal op in. Dat kan ik zeker later nog wel een keer doen. Maar voor nu... Sorry, ik moet even dit scherm even anders neerzetten. Voor nu gaan we dus mijn hechtingstijl onder de hoek nemen. En ik heb dus een vragenlijst ingevuld. En ik kan je nu alvast vertellen, ik kom uit op een overwegend angstige manier van hechten. En dat herken ik wel in mezelf. Dat is voor mij ook helemaal geen verrassing. Ik denk dat ik een paar jaar geleden dezelfde test heb ingevuld. En toen was hij nog wat overtuigender, angstiger dan dat hij nu is. Dus ik ben in de afgelopen jaren wel gegroeid. En ik weet van mezelf dat ik een redelijke veilige hechting heb. Maar dat er bepaalde momenten in mijn leven zijn, bepaalde situaties waarin ik een wat onveilig stukje in mezelf heb. Nou, dat is op zich helemaal geen probleem. Daar kan je prima mee leven. En daarom zeg ik ook altijd, als we het over hechtingstijlen hebben of hechtingsmechanismen, dan betekent dat niet dat je een stoornis hebt. Nou heb ik uiteindelijk wel een halve burn-out gehad. En ben ik echt wel tegen dingen aangelopen. En heb ik na mijn eerste bevalling, denk ik, een soort PTSS gehad van de bevalling. Dus ik heb ook heus wel wat dingen in mijn koping zitten die niet helemaal ideaal zijn. Wat een openhartig gesprek is dit. Dus ja, ik ben mezelf een beetje aan het interviewen. En kijk vooral naar waar loop ik nou tegen aan. En misschien is het leuk, ik kijk even naar de vragenlijst om te kijken wat voor vragen er bijvoorbeeld gesteld worden. En dan loopt het natuurlijk weer vast. Maar je hebt dus allerlei verschillende vragen. En er gaan allerlei lijstjes rond hoor. Misschien dat ik die wel eens een keer zou kunnen delen. Om je een beetje een beeld te geven. Ik zeg nooit dat het een diagnostisch instrument is. Dus als je iets invult, dan is het jouw eigen interpretatie en jouw eigen invulling. En dat is nooit een hele diagnose die eruit rolt. Dat moet ik als psycholoog toch altijd maar even bijzeggen. Maar soms is het gewoon leuk om zo'n lijstje in te vullen. En eens te kijken van, herken ik mezelf ergens in? Bijvoorbeeld de gedachte. Dat komt hier in die vragenlijst naar voren. Dus ik neem je door een paar van die vragen neem ik je heen. Overall I'm a worthwhile person. Dus ben ik over het algemeen de moeite waard? Ben ik het waard? En daar kan je dan verschillende antwoorden op geven. Met ja, ik ben het er helemaal mee eens. Of niet mee eens. Of een klein beetje mee eens. Of overweegt het me eens. Ik zeg daar, nou ik ben er eigenlijk wel zeker mee eens. Maar er zullen heel veel mensen zijn die zeggen, nou eigenlijk heb ik dat gevoel niet zo. Dus dan geef je daar een ander antwoord op. Een andere belangrijke vraag die in ieder geval voor mij kenmerkend is, is dat I prefer to depend on myself rather than other people. Dus dat betekent, ik vertrouw liever op mezelf dan op anderen. Nou daar reageer ik dan op dat ik dat eigenlijk niet zo heb. Dus ik vind het lastig om echt helemaal op mezelf te vertrouwen en volgen eerder andere mensen. Nou dat herken ik in de rest van mijn leven, want ik ben best wel een people pleaser en ik durf niet zo heel erg mijn eigen koers te varen. Dus ik ben altijd aan het toetsen van, vindt iedereen oké wat ik doe. Waardoor ik soms dingen doe, waar ik niet helemaal achtersta. Of dat ik soms zelfs niet eens weet waar ik achtersta. Wat ik eigenlijk zelf vind. Dat zijn voor mij best wel lastige dingen. Een andere vraag is bijvoorbeeld, los je dingen, problemen zelf op? Vertrouw je meer op jezelf dan op anderen? Los je het zelf op? Heb je liever niemand nodig? Dat is juist weer een vraag die zich wat meer leidt naar de, wat meer de vermijdende hechting. Dus dat je eigenlijk het idee hebt meegekregen van, ik kan niet zo goed op anderen vertrouwen. Ik kan beter alleen maar op mezelf vertrouwen. Want een ander is het toch niet voor mij. Andere vragen die naar voren komen, ik ga ze echt niet allemaal opnoemen. Maar zijn bijvoorbeeld of je jezelf wegcijfert. Of je erg ten dienste staat van anderen. Of dat je het heel belangrijk vindt wat anderen van je vinden. Of dat het je niet zoveel uitmaakt. Veertig vragen in totaal en bij mij komt er een overheersend angstige hechtingstijl uit. En waar merk ik dat nou in in mijn leven? Wat ik net al zei, ik heb een hele goede jeugd gehad eigenlijk. Dus dit is echt niks ten nadele van mijn ouders. En toch ga ik met de billen bloden. Sorry papa mama voor dit stukje. Maar ja, helemaal veilig gehecht ben ik niet. Ik heb wel een hele fijne jeugd gehad en dus hele lieve ouders. En er is dus eigenlijk helemaal niet zo heel veel heftigs aan aan mijn verhaal. En toch heb ik ook boodschappen meegekregen vanuit mijn opvoeding. Die uiteindelijk ook het beeld weer hebben gevormd van hoe ik in elkaar zit. Hoe ik over mezelf denk. Ik zeg heel vaak als we het over hertingen hebben. Het vormt de bril op hoe je naar jezelf kijkt. Hoe je naar anderen gaat kijken. En of de wereld een veilige plek is of niet. Nou ik heb eigenlijk meegekregen dat de wereld een hele veilige plek is. Dus ik heb, dat is goed gegaan. Maar ik heb ook geleerd vanuit de opvoeding die ik heb gehad. Mijn ouders, ik was de eerste. Misschien dat dat een verschil is. Mijn ouders waren best wel beschermend. En ze wilden vooral de lat niet te hoog voor mij leggen. En dat hebben ze met alle beste en liefde en goede intenties gedaan. Maar daarmee kreeg ik soms ook de boodschap dat ik het zelf niet kon. Dus er waren bijvoorbeeld momenten in, nou ik denk, mijn hele basisschool carrière. Dat ik ieder jaar, voordat ik overging naar het volgende jaar, kwam er dan zo'n gesprekje met de meester. En dan was het, ja het doet goed. En ja, dit en dit en dit vindt ze lastig. En ieder jaar gaven mijn ouders aan, in ieder geval zo heb ik het onthouden hoor. Misschien nog leuk om een keer met mijn ouders daarover te hebben en een popcrassover op te nemen. Maar ieder jaar kreeg ik de boodschap van ja, kan Tessa niet beter blijven zitten. Want dan is de basis goed, hoeft ze in het volgende jaar niet zo op haar tenen te lopen. En met de beste intenties is het niet beter voor Tessa om het langzaam aan te doen. Ik heb altijd mijn hele leven gehoord, kleine stapjes. Nee, voor Tessa is het kleine stapjes. En ik denk dat het eigenlijk wel meevalt achteraf gezien. Ik bedoel, ik ben in één keer gestopt met mijn bedrijf of met mijn werk in loondienst. Ik ben in één keer, heb ik een relatie van zeven jaar, heb ik stopgezet en vervolgens best wel belangrijke beslissingen in mijn leven genomen. Dus de vraag is of het daadwerkelijk zo is, of dat dat vanuit het perspectief van mijn ouders zo was, van oh, maar bij Tessa moet alles heel langzaam en voorzichtig. Tuurlijk zijn er momenten dat ik angster was geweest en dat ik het misschien spannend vond om, nou ja, een verhaal dat veel terugkwam was dat ik als klein kind durfde ik niet van de handdoek af van op het strand. Dus toen wegde zij een handdoekje neer en dan bleef ik daar netjes op zitten, want de rest vond ik maar spannend. Ja, kan ook zijn dat ik de prikkels van zand helemaal niet zo fijn vond en dat ik dacht ik zit hier wel prima. Maar andere kinderen gingen op ontdekkingstocht uit. Nou ben ik achteraf gezien een best wel gevoelig persoon, dus ik kan me ook voorstellen dat ik het niet eens zo zeer spannend vond, maar dat ik dus die prikkels heel vervelend vond en dat ik daarom dacht ik blijf lekker zitten. Dus dit is maar net hoe er naar gekeken wordt en hoe je gelabeld wordt. Dus bij mij werd er gelabeld Tessa moet kleine, langzame stapjes, die moet voorzichtig aan en dat is ook heel vaak herhaald tegen mij. Dus ieder jaar als ik overging van de ene naar de andere klas dan werd er gezegd kan Tessa niet beter blijven zitten. En dan zei de meester nee joh, we gaan het toch proberen en ze kan het heus wel. Maar ik kreeg wel altijd de boodschap mee van volgend jaar wordt wel heel moeilijk en heel spannend. Dus ja, we weten niet zeker of je het wel kan. Nogmaals met de beste intenties hebben ze mij ook een bepaalde bescherming meegegeven van oh we willen niet dat ze op haar bek gaat. We willen het er niet te moeilijk maken. En dat heeft bij mij in ieder geval voor geweest dat ik dus ook niet heel veel vertrouwen in mezelf heb. Vanuit schematherapie en vanuit hechting en waar ik het vaker over heb en daar zal ik zeker ook nog een podcast aan gaan wijden, heb je basisbehoeftes. En basisbehoeftes zijn vijf behoeftes. Inmiddels worden er nog twee extra onderzocht. Zijn het er zeven? Maar vijf basisbehoeftes waaraan een kindje, ieder kind, ieder mens behoefte heeft in het begin van het leven. En als daarin delen niet helemaal voldaan worden, dan kan dat op latere leeftijd last geven. Zo heb ik dus niet heel erg meegekregen dat ik content was. Dat ik dingen kan vanuit al deze voorbeelden die ik je net meegaf. Dus mijn idee, ook al heb ik universiteit gedaan en heb ik daarna nog allerlei opleidingen gevolgd op receptiegoloog en cursussen en weet ik wat allemaal en echt statistiek. Ik vind het verschrikkelijk. Ik kan het niet, denk ik nog steeds. Maar ik heb het wel gehaald. Dus ergens kan ik het ook weer wel. Maar in mijn hoofd zit altijd de boodschap. Ik kan het eigenlijk niet. Ik val straks door de mand. Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet competent genoeg. Ik kan dit niet aan. En dan had ik ook nog vriendinnetjes waarbij het leren een stuk makkelijker leek te gaan. Maar het leren ging niet een stuk makkelijker. Ik denk dat zij beter konden omgaan met de structuur zoals er in de klas werd geboden. Ik was zelf best wel een vierenfluiter of een dromer. Ik denk dat ik veel creatiever was dan dat eigenlijk gezien werd. Dus in mijn hoofd dacht ik ook heel veel andere dingen zo tijdens een les door. En kon ik me niet zo lang concentreren op dingetjes. Terwijl ik dat nu uiteindelijk wel heel goed kan hoor. Maar ik was liever dingen aan het creëren of in mijn hoofd bezig of aan het doen en niet zozeer zondertjes rijtje naar rijtje naar rijtje te maken. En dat konden die vriendinnetjes van mij wel. En die waren dus altijd heel erg slim in mijn hoofd. En ik niet. Ik viel naar buiten. Dus wat heb ik meegekregen is vooral jij kan het niet. Je bent niet goed genoeg. En zoals ik zei net al. Ik heb een hele opleiding gedaan. En eigenlijk voelt het in mijn diepste kern dat als ik het kan. Als ik de universiteit heb gedaan. Als ik zoveel heb kunnen studeren. Ja dan kan iedereen het weer tat. Ook al weet ik cognitief dat de universiteit eigenlijk de hoogst haalbare opleiding is binnen Nederland. En natuurlijk heb je postdoctoraal nog het een en andere. Maar goed. Eigenlijk als je zo'n lijstje moet invullen met hoogstgenote opleiding. Dan is de universiteit het laatste stukje wat je nog kan invullen. Daarna komt er niks meer. En toch heb ik de overtuiging dat als ik het kan. Ja dan kan iedereen dat. Ja ik kan eigenlijk niet zoveel. En dat is niet een boodschap die mijn ouders mij bewust hebben meegegeven. Echt niet. Maar dat zijn wel de conclusies die ik heb getrokken in de kleine voorbeeldjes die vervolgens volgen. Dus vanuit daar ben ik dus met de overtuiging niet goed genoeg te zijn. Dat houdt me nu nog steeds tegen. Dat ik eigenlijk niet durf te gaan staan voor wat ik vind. En waarvan ik weet dat er een hele hoop waarheid is. Maar er is altijd een zinnetje in mijn hoofd wat denkt. Ja maar je kan nooit iets met zekerheid stellen. Zo ben ik opgevoed. Zo ben ik opgeleid als academicus. En dus durf ik niet echt gaan staan voor wat ik geloof. Want stel je voor dat er straks één onderzoekje komt die zegt dat het anders is. Er is een filosoof en die zegt, precies dit zegt hij, je kunt nooit iets definitief weten. Je kunt niet zeggen alle raven zijn zwart. Want er hoeft maar één witte raaf te zijn ooit. En je hele stelling is naar de galamie zit. Maar ja, dat betekent dus dat ik nooit echt ergens standpunt in durf te nemen. Daarbij komt dat ik een hele pliezende rol heb. Ik ben eigenlijk al heel erg gericht op de ander. Misschien dat ik daarom ook psycholoog ben geworden. Misschien dat ik daarom hechting ook zo interessant vind. Voor mij is verbinding ontzettend belangrijk. Dat is echt de essentie van alles wat ik doe. Ik moet verbinding voelen. Maar ik word ook heel onrustig als ik die verbinding niet voel. Dus je kan zeggen ik heb een soort gepreocupeerde angstige hechting stijl. Om het nog ingewikkelder te maken. Maar goed, ik heb wel een preoccupatie met die hechting. Met die verbinding. Als die er niet is, word ik heel onrustig. Als ik iemand feedback moet geven, ben ik bang dat de verbinding kapot gaat. Als ik ergens mijn grenzen aan moet geven, ben ik bang dat de verbinding kapot gaat. En daarin zie je mijn stukje angstige hechting. Want het zou heel gezond zijn om wat meer eigen koersen durf varen. Om mensen van feedback te durven voorzien. Om zelf feedback te kunnen ervaren. Van oké, als ik iets anders kan doen, dan is dat beter. Ik heb eigenlijk mijn eerste reacties en inmiddels is dat echt wel anders. Daarom kan ik zeggen, als ik een paar jaar geleden deze vraaglijst had ingevuld, zou die heel anders zijn dan nu. Inmiddels kan ik feedback goed ontvangen. En denk ik, mooi, daar kan ik wat van leren. Wow, maar dat was vroeger echt niet zo. Ik dacht, feedback? Feedback? Kritiek bedoel je. Je bedoelt dat ik het niet goed doe. Dus inmiddels heb ik dat aangepast. Zo kan het ook zijn dat je hechting en alle dingen die daaruit voortkomen, steeds een klein stukje verbeteren. Dus dat je steeds veiliger eigenlijk gehecht raakt. Dat is ook de hoopvolle boodschap die ik mee probeer te geven. Want je kan hier wel degelijk wat aan doen. Tuurlijk, je leent je hele leven mee en er zullen momenten zijn dat mijn angstige stukje in mij getriggerd wordt. Maar er zullen ook heel veel momenten zijn waarin ik steeds makkelijker met dingen omga. Omdat ik ermee aan de slag ben gegaan. Dat is denk ik de belangrijkste boodschap die ik kan meegeven vanuit hechting. Er zijn basisbehoeftes en daar kan geen ouder altijd helemaal 100% aan voldoen. En je kunt daar een meer of mindere mate last van hebben. En hoe zich dat kan uiten. Dan kan ik redelijk functioneren. Dus het gaat best goed. Maar er zijn momenten dat ik dus in die angstige hechting kom. Of dat mijn schema's die daar vervolgens uit voortkomen. Je hebt een hechtingstijl, je hebt basisbehoeftes, wordt daar niet aan voldaan. Dan ontstaan daar bepaalde kernovertuigingen. De manier waarop je de wereld includeert. En die maken dat je vanuit die bepaalde bril bepaalde situaties bekijkt. En bij mij is dat dus bijvoorbeeld dat ik, dat noem je schema's. En bij mij is dat bijvoorbeeld dat ik het gevoel heb dat ik snel tekort zie. Dat ik het niet goed doe volgens de anderen. Dat ik niet voldoende ben. Dat ik not enough ben. Dus het hele ouderschap triggert dat enorm in mij. Want je kunt het nooit 100% goed doen. En dat wil je ook helemaal niet. Want dat is helemaal niet de bedoeling als ouders. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je juist af en toe niet helemaal connected bent. Zodat je kan herstellen. En daar zit eigenlijk de echte essentie van hechting in. Maar het ouderschap is daarin wel een enorme confrontatie ook met jezelf. Want je wordt in je hechting getriggerd. En in je eigen schema's en patronen. Bij mij is dat dus het tekortschieten of mislukken. Waardoor je gaat compenseren. Waardoor je bepaalde dingen gaat doen om dat gevoel niet te voelen. Dus mijn compensatie is dat ik heel perfectionistisch ga zijn. Heel erg mijn best ga doen. Heel erg geen fouten probeer te maken. Nog meer literatuur ga lezen over hechting. Nog meer cursussen ga volgen. En zomaar helemaal doorschieten. Omdat het never nooit genoeg is. Dus ik mag heel erg leren om mezelf gerust te stellen. In plaats van die angst te voelen. Zeggen nee, I am enough. Ik ben genoeg. En dat is eigenlijk vrij lastig. Dus dat is een heel proces. Dat is het proces van patronen doorbreken. Daar help ik mensen met liefde bij en mezelf. Maar dat is eigenlijk samenvattend over mijn hechtingstijl. Dus conclusie. Ik heb een, ik denk overwegend veilig, maar zeker ook een angstig hechtingstukje in mij. Dat komt ook uit die vragenlijst naar voren. En ik heb je meegenomen in waar dat dan precies bij mij vandaan komt. En dat dat dus helemaal niet zo hoeft te zijn dat je echt een heel traumatische jeugd hebt gehad. Maar dat bepaalde dingen van vroeger je zeker wel kunnen beïnvloeden in hoe je nu in het leven staat. En waar je nu tegenaan loopt. Dus mocht je dat nou interessant vinden. Volg me dan vooral op Instagram. Of neem even contact met me op. Stel vragen. Ik vind het altijd heel erg leuk om met mensen in contact te zijn. De verbinding. Dus ik vind het echt op het recht heel erg leuk als je wat laat weten over wat deze aflevering voor je heeft gedaan. En hoe het voor je was dat ik openlijk sprak over hoe ik dan gehecht ben. En hoe simpel dat kan zijn. Maar ook hoeveel het je beïnvloedt. Dat je ook kan terughouden. Weerhouden van dingen doen waar je echt voor staat. En waar je echt eigenlijk naar verlangt. Ja, dat eventjes over hechting. Volgende podcast ga ik zeker opnemen. Dat is een interview. En daar word ik geïnterviewd door Kimberley Galenkamp. En ik ga heel snel weer een nieuwe podcast opnemen. Mocht je hier nou vragen over hebben. Mocht je hier iets bij je triggeren. Of mocht je nou denken, nou hier wil ik echt sowieso meer over weten. Laat het me vooral weten. Je kunt in de comments volgens mij ook een onderwerp droppen waarin je zegt, nou daar wil ik meer over weten. Dat vind ik heel leuk om terug te horen. Want dan neem ik dat gewoon mee in een van de volgende afleveringen. Dus laat me vooral weten. Blijf in contact met me. Dat vind ik als angstige hechtpersoon heel erg fijn. En dank je wel voor het luisteren.
