Кршиме родови стереотипи во спортот со Наташа Мешковска и Ирина Камиловска

Кршиме! Родови стереотипи во спортот. Новој задниј ден на нашата емисија, Кршиме! Родови стереотипи во спортот. Емисија во која имаме можност да поразговараме со наши поранешни спортистки, некоји сегашни спортистки, олимпијаки, оние кошто жени го стават, би реколи, го прават они вистински белек на спортот, му ставаат еден посебен тон. Е, сега ние сме тука, би реколи, со две наши гостици, нешто повеќе за тоа со кои ќе имаме можност да поразговараме денес, ќе ни каже Селуја. Благодарам, колега. Како што каже и самијато во ефсорот изданија на програмата Кршиме! Родови стереотипи во спортот, а заедно со нас во судијата, денес имаме две исключително успешни и храбри спортистки, и за мене инспиративни жени од спортот. Многу ми е драгошто во следниот, отпрелика половина час, ке може да разговараме со Наташа Мешковска и Ирина Камиловка. Наташа Мешковска, наша позната македонска олимпијаска пливачка и шампион и по поранешна Јогославија и представник на Македонија на две олимпијади. Ната, на кои две олимпијади представуваше Македонија? Претсет, добар ден, поздрав до гледачите на Спортско Радио, благодарам за поканата. Навистина е уголовно што имате добра реализација на една убава идеја, да се канат спортистки во Спортското Радио и да поразговараме на повеќе теми. Јас бев участник на четири олимпијади, две како спортист и две како шеф на Олимписката месија. Како спортист учествував на олимпијадата во Барселона 1992. година и на олимпијадата во Атланта 1996. година. Предводник на Олимпискиот тим на Македонија без на зимската олимпијада во Нагална 1998. година и летната олимпијада во Сидне 2000. година. Огромно олимписко искусство, затоа ќе разговараме малку податно. Донадашан е Ирина Камилоска, која е искусна планинарка и која има искаќано над колку врвови планински имаш искаќано. Ако ги собираш сите висини? Ако ги собираш сите висини, исто не знам која е бројката, верувам дека е седунцифрена. Да, има хималайски врвови. Врткој што го искачав последен во мојата кариера пред да станам мајка, беше хималайскиот врф Амадаблам, кој што е скоро 7000 метри висок, без неколку метри. Иначе имам над 5000 метри, не знам, највисокиот во Африка, највисокиот во Европа, највисокиот во Русија. Значи, верувајте дека не се бројат, затоа што вие викате дека бројите над 3000, над 4000, меѓутоа, ние секој кога се стремиме, нас е повисоко и повисоко, и едноставно која веке тргаш на такви врвови, туку е битно колку се искача, туку е битно да го искачиш и жив и здрав да се вратиш на азот, се разбира. Секако. Сега, и двете имате големо искусство во спортот, имате многу време, години, и любов посветени на спортот, и секако дека имате и многу интересни приказни, веројатно пријатни, и помалку пријатни приказни, и случки. Ние сме заинтересирани да ги слушнаме онија вторите, онија кои што ве направиле некако да бидете посигурни, да ве изшеличиле, или пак онија моменти кои што биле одлучувачки за вашите успеси. Би разговарала за она што значи да се биде жена во спортот, кои биле тие одлучувачки моменти кои што сами од старт влијаеле да се определите за спорт, бидејќи знаеме дека спортот е все уште поле кое што е доминантно за смажите. Паотано би ве прашала, зашто толку ги одбраат се токму овие спортове? Знате, зашто ците спортове на светот ги одбраат токму плевањето? Многу прашања во едно, комплексен одговор треба да дадам и угова да разнисам што ќе кажам, затоа што има што да се кажа. Водата од тие когаш ми била средина во која јас се чувствувам многу комотно. Во водата нема бука, таму го слушаш само собственото дишање, собственото пулсирање на својето срце и на својот организам, и то јат је доломна потврда дека постоиш, дека екзистираш, дека вибрираш. Овће когаш ми било многу голо да си го слушам собственото дишање под вода и да ја чувствувам тишината што је давајат рибите. Зашто луѓето ми са некогаш премногу гласни и не можам да бидам мегунив. Секогаш ми је по голо да сим мегу риби, него мегу луѓе. Не си се луѓе. Втора работа, многу рано тренерите открија дека имам талент за вода. Аз бев дете од Македонија, од една земја која што вопшто немаше резултати постигнато во тој спорт. Ние кога бевме до 91. дел од Иославија. Иославија веке беше, како да кажам, реномирана земја со врвни резултати во пливањето и ватарковото. Никој немаш од Македонија во таа репрезентација. Аз бев првото дете, првојот човек што влезе во иословенската репрезентација. Значи да бидеш дел од еден таков квалитетен тим кој што постигнуваше сериозни резултати на Европски ниво, сварно пред се треба да си талентираш. За 14 години станав шампион на Иославија и од тука приметувајќи во мојот капатитет што имав за, да речам, понатамошни постигнувања на врвни резултати, ги заинтересирав и иословенските тренери кои позад сме превзема. Тоа не е случено што сум станала пливачка. Пливањето е специфично спорт, посебен, различен од сите останати спортови и веројатно мојата конструкција на тело, а и ментална, јас сум човек кој што е голем индивидуалец, пливањето е индивидуален спорт, веројатно сите тие предиспозиција што имам одлучиле токму тоа да се случи да се бавам со пливање. Ирина, кај тебе, например, Наташа кажа сега дека го откриле талентот за пливањето, дека едноста на низиното тело е за вобода. Што беше пресудно кај тебе за ти да почнеш да се занимаваш со планинаренје, односно да почнеш да одиш наворе? Аз мислам дека сама се пронајдов, кај мене не постои тренер кој ги открил моите предиспозиција, дека се доволно добри за да бидам солиден планинар. Јас од многу мала сум цело време на двор, живејам како детен. Во Тетово, под Шарпланина, шарпланина е најголемиот масив во Македонија, со родителите многу често дедме на планини. Дори имам многу интересен приказ на дека јас сум качена на 1300 метри висина, во 3 води, или 3 воде на тетовски, на само 40 дена. Буквално кога сум направила 6 недели, татко ми со брат ми, со сестра ми, со мајка ми, не изнал на двор и не однал на таа една висина, која ошто денес може би и не е прифатлива за новите начини на однесување со децата, додека се толку мали. Ви кажат, па не ги изнесувајте на двор, па не ги качувајте на висина, не е добро за белите дробови. Може би тоа било пресудно во тој момент, па не ми се отвориле белите дробови, сега немам проблем со висините. Шегувам, нормално. Сама се пронетов. На некој 15 години, кога беке поактивна, се вклучив во планинарскиот клуб Југотен, тако што кажа Наташа, дека под вода нема бука и на планините нема бука. Напочеток одев на планина, нали во групи, ги слушаш логијата. Меѓутоа јас, затоа што беке бев си повеќе и повеќе подготвена физички, најчесто се одгојувам во таа група и си го слушам својето дишање, движам нагоре, стигнувам на брвот и на враќање, само ги одпоздравувам останатите планинари и си се симнувам назад. Така да мислам дека и тоа е исто, кај мене. Многу ја е сличен во ствари спорто, само што она оди во длабочина, а јас одам во висина. Значи, кај тебе важи она правилото додека, како веше тоа, додека јас те мислам натаму, ти навам. Така е. На полека ја се светам. Да. Отлично. На тој начин, например, треба да поминам од десна страна на параглайдерот, треба прво да го влечам везот, па послам кај цигарата, па послам рекавиците, послам телефонот и така натака, затоа што сметам дека на тој начин ќе го имам најубавиот лет, тој ден. Дали постои нешто вакво кај вас? Да, сигурно. Јас имам ритуал пред секоја црка, морам да бидам сама, да се повлечам во простор каде што има тишина, за да можам да ја извизуализирам црката во глава. От спорткият психолог, който ме водеше, и той всекогаш гледаше една много интересна мантра. Ако не можеш да си извизуализираш, да го изпливаш, она, што сакаш да го изпливаш, нема да ти се случи. Значи, ако не можеш да се замислиш себе си таму, къде што сакаш да отидеш, нема да отидеш. Че пред себе, мораш да го имаш това в главата. Мораш ментално да го поминеш. И се сигирам, дека всекогаш ми ставаше столча пред пътеката, да седнам на столчето, без да влезам в вода, и да преживувам црката с затворени очи, седейки на столчо. И на вистина е много интересно изкуството това. Та визуализация на една начин ми ги отвори, да речам, всите предизвици, растейки ментално. Бидейки вървни се спортисти, вирвам Ирина го знае това, бидейки она се случува, може би, не с конкуренция на други спортисти, мег'у това най-тежката борба е борбата със себе. И трябва да се овладя високи върви. И не знаеш, чето те чека, не знаеш, каки са условиите. Това са непредвидливи ситуации. Какъв е големината на големите спортисти? Големината на вървните спортисти е в менталната сила. Бидейки ние всите физически сме много добро подготвени. И аз, няма Олимпиада, където вие ще видите някой, че не може да доплива. Не постои светско първенство, където видите някой, където ще се дави в опливане. Значи таму са най-добрите от най-добрите в цили от свет. И кога сте в една таква машинерия ставени, и кога сте ставени пред такви големи предизвити, вие сте обкружени сод зверови. Това са лугият спортисти, вистински зверови, всекой бе до своето досовършенство е дойде. И кой победува? Всекога ще е еден само хубавец. Всекога ще е еден шампион. Явността го памти първиот, го памти само шампионот. Кой победува? Той ще е ментално най-спремен. Анаташ, пусне ли те още това столча? И ден в ден, аз виждам, нямаш надприварен. Пусне. Но му е интересно, че аз всите тези техники, що ги навичам в Америка, живея и тренирая, и всите изкуства, що ги поминав, работейки с еден професионален тим на експерти, който ме водя от тренери, от доктори, от други психолози. И аз съм сега тука в онмен шоу, билеки ние нямаме буджетове, които позволиме на нашите деца, па аз изигравам и психолог, и тренер, и се. Та вежба токму със столчето е применила на нашите пливачи, надприварувачи. И функционира. Дефинитивно добре. Кога се сложи сомена, на некој начин, тоа што го кажа ти, кога правиш визуализација на стрката, на некој начин може би тоа е нешто што треба секој човек да го прави во животот. Да. Треба да знае што сака во животот и како си го замислува животот во иднина, што треба да направи за да, едноставно, иако немаме предизици во животот, не можеме сега да предпоставиме што ке не се случува, ете, за некоја близка иднина да правиме визуализација во смисла, да знаеме што не чека во животот и што да планираме. Од оваа временска дистанца, кога веќе не се бавам долги години на нас професионално со спорт, ама сум педагог и работам со деца и студенти, можам да заклучам дека спортот, се надевам ирина ке се сложи со мене, е на вистина една добра школа за понатамошниот животен тек на нашите животи. Ние, луято спортисти, който сме се бавиле с такви предизици, още в много рана възраст от нашия живот, още како деца, изставени пред големи предизици, како млади луя, верувайте дека позвъцна в живота сен и е полезна. Шо е за тебе породуване? Нищо. Кога вона може да се качи на 7000 метри планина, значи можете да замислите колко сен не идне в живота, ти е полезна. Сакам да кажам дека спортиците се нависти на посебни и различни луѓе. И токму затоа, јас многу се надувам да кажам дека токму затоа и сработуваме долго време со ната, дека собедуваме девојките, токму на девојките во Македонија, тоа да го предлучиме. Колку е важен спортот не само за нивното физичко здравие, за ментално здравие, меѓутоа за сите овие собини коишто се развиваат преку спортот, а коишто се и така како потребни за напредок во приватен и професионален живот. Ирина, едно прашање за тебе. Согледно тоа дека се занимаваш еден специфичен спорт, планинаренје. Спорт во кој што пред се е многу важен карактерот, упорността и да бидеш сама во планина, да ја предизвикаш природата, односно да одиш таму каде што никој не оди. Колку за тебе, како што кажа Наташа, за тебе, твоето искуство во планинаренјето во спортот сега ти помага да ги надмениш сите предизвици што ги имаш. На приватен план. Тоа се нормални ситуација во кои што се наогија малка несеко едно семејство која расте, или едно толку мало дете. Буквално мислам дека ги поминувам многу полесно. Јас знам што значи да се бориш со природата. Знам што значи да се избориш со самиот себе. Како што кажа Наташа повторно, дека менталниот склоп на спортистите е на многу завиден ниво и на вистина треба да си многу длабоко навлезен во еден спорт за да можеш да разбереш што сега ја зборувам. Доку не си бил спортист може и ке се снејешно ова што го зборуваме ние две, меѓутоа тие што сме биле спортисти и што уште не ли се стремиме да го живееме животот на еден спортски начин, мислам дека сите ке разбереме зашто станува збор. Предизвици нема во животот, која веќе се соочува со некои од најголемите предизвици во спортот, која се е качила на 7 милиони метри за другите работи, овака одење по ниско е нормална работа. Ирина, кога се качуваш на планина, се качуваш во тишина или имаш омиране песни? Немам песни. Во тишина треба да ја слушаш природата и животните. На планина, почнете кога сме сами, меѓутоа има врвови кои ќе се до 3-4 мили метри, има див свет. Многу често ги учам. Јас не ги учам, затоа што релативно јас сум млада, меѓутоа ги учам по-младите од мене, дека не треба да користат музика и слушалици, да се затворат во себе, дека сега ке качуваме, не сакам да слушам никога. Треба да си го слушаш срцето, тишињето, природата, животните. Времето на планина се менува многу брзо и многу е непредвидливо. Звукот на ветрот ќе ти наговести, доколку нешто лошо се спрема. И тоа ми се докажало во одредени ситуации. Многу сум благодарна што во тие ситуации не сум имала слушалици на себе ставено. Ирина, си имала ли до сега некоја незгодна средба? Незгодна средба? Да. Со меќка. Со меќка сум имала некој пат средби и не се толку незгодни. Затоа што меќките се, како да ги наречам, кротки животни. Иако се диви животни, меќките кај нас се покротки и навистина се имаат страхопочети према луѓето и едноставно лепа. Нема ситуација во која што меќка нападнала планинар. Да се разбереме, имаме случаи кога нападнале ловџи, меѓутоа тука станува збор за веќе нешто друго. Само дојд. Меѓутоа, најлошата ситуација која што мене ми се случила и тоа во Македонија на Шар планина, на 2500 метри на Синбрф поточно, тоа е баш над Церипашина, јас бев со уште еден планинар и ни излегуја 13 волци. Јас мислев дека волците во Македонија до тој момент, со ствари, јас имав средби со волци, међутоа со залутани волци, поеден. Еден залутан, ке го видиме, па ке избега, исплаше, не ухранит. Међутоа, имав идеја во главата дека ќе бират како листици, дека ќе бират... Међутоа, 13, јас имала времја да ги избројеме. Јас имала времја да ги избројеме, зато што није се скаменивао у место и они се скаменивае и није имавме, буквално гледамо нас. Јас почнав да кажувам оќе наш. Јас се скаменив и само му реков на мојот другар партнер во тој момент за качување, Миле. Миле, готови сме, отидохме. Јас бев спремна дека ние ке бидеме и зелени, затоа што беа како... Не знам како, како магаринја беа големи. Јас мислев дека ке бидат ситни, слаби наугарени. Како није што ги имаме... Међутоа, систина, големи, разни волци Погашо го гледав и на фейтбук, дека стари има на син врт да внимаваат и другите планинари, и уште двајца други планинари, и ја видоја таа глупнита. Че беа само се разминавта? Не се разминавне, ние се скаменивме, они се го смениа, праве зодна движенја, настанално не видоја нас двајца. Миле почнав да прави бука, га лама, значи, трн напремен ниф, он беше, он е беке над 45 години и беше малку по-спремен за таа ситуација. Јас беам многу исплашена, ова беше пред 6-7 години. Јас со Айкула не сум имала блиску средба, може ми ни още да бидам така. Избирајте колите да плашат од мене. Ама сум имала две прекрасни искуста да пливам со делфини. Едното беше во Скопија, 90-те години, не знам точно која година беше, дојдаа Руси со три делфини в Олимписки базен да држат два месеци делфин шоу. И беа мајка, татко и дета делфин. И тоа ми беше прекрасна искуста, зато што наутро само јас правев толку рано тренинг од 6-а бајла и после тренингот ми дозволи тој што ги водеше човекот да пливам пола сад после тренингот со делфинита. Имаме фотографии од това време и тоа ми беше јас тогаш се влюбив. Значи, се влюбив во делфини. Толку си импетивни. Секој утро кога влегувам, они доаѓаат до работ на базенот и со едната перка на страната становаат родците и ме поздравуваат. И секој пат кога пливам в грбно, скокава вред мене и не ми беше јасно зашто скокават преку мене и ми објасни Русот дека им вртам грб и сакаат да ги гледам и им треба внимание и да избегнувам да пливам в грбно. И неверојатно беше, ако treningot mi беше 5 км, они беа 5 км со мен. Добро, то беше првата ситуација? То беше првиот пат, вториот пат во Австралије, после Олимпијаната во Сидне. Јас беје стренер на пливачката Весна Стојановска и останава сме, отидов сме во Бризбен, тамо има једен цел дел каде што може да се плива со делфини, останава сме не доађено да пливаме со ниће. Така да, то се најинтуитивните существа на ова планета на коя ние живееме. Невероятни са, тие се чувствуват от километри, се привлекува, така се парат. Съм гледала и поръгай в живо на делфинка, толкова лесно, толкова спонтанно нещо не съм видела. В движение, в опливане се поръгят и наистина немам зборови, не знам какво да ги опишвам, дори зборувам за нив какво да ми се дета. Толкова си ги сакам, но не мислям, наистина се е посебна раса. Има и още еден посебен момент, не се секям, да има някоя друга дисциплина в опливането, да потекнуват някоя животност на делфинка. Аз имам една тетоважа на моето тело, единствената тетоважа, която е направена в 92-та година, когато немаше тетовирани жени в Македония и когато се вратих от Америка тетовирана, не можеш да веруваш, че имам тетоважа, защото всите БМА-жите са една нещо. Керко не си била във войска. Това ми се случи толкова после това изкуство, опливайки с делфините, защото и моята дисциплина беше Пепе Рудка и аз трябваше в отдел от движението на техниката Пепе Рудка да симулирам движението с делфин, нали гибот, ударът на делфина, толкова, затова и се вика делфин, много сличен на делфините. Верувайте, съм ги анализирала с саати, с каква леснотия се движат, извода тия существа, така да некако и се поистовети с тия существа, си се повързав. Мислям, дека и в процесот на позабруване на моите резултати ми е помогнат делфините. Овде предлагам да направим една музичка пауза, да се отмориме с една музичка нумера, потоа къдево продължиме нашият райк. Не трябва да пиеме, аз и рина. Имаме музичка нумера, да се отмориме с една музичка нумера, потоа се вракяме с вторият дел от нашия ден. КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ РОДОВИ СТЕРЕОТИПИ ВО СПОРТА! КРАШИМЕ KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME KRAŠIME Кому може да се случи? Да бидат изложени на таков вид на подвиј. Да бев, можеби во Америка, ќе бев на ред бул заштитен амбасадор. Ред бул тие лудаци кои што прават на такви подвијци ги зеват како нивни амбасадори. Има ли Наташа некој таков подвиј кој што го памети и го... Прво, да је честитам на Ирина за овој подвиј. Не знају сега, просто случам. Браво, честитки и искрени је од моје име. На вистина, си направила една, си реализирала една своја идеја која је што пратила голема порака во нашето общество. Јас ти благодарам за тоа. И продолжи така. Мојот подвиј бише мојата одлука да го пливам у Критскиот маратон. Зошто подвиј? Зато што ние сме спринтерски, базенски пливачи. И кога одиш да пливаш наотворено, то је сосема една друга приказна. Тука имате метеорологија, временски услови, струја во вода, може да се случат секакви непредвидливи работи. И мене лично ми беше предизвик да испливам 30 км, односно да го препливам у Критското изеро. Секако, во това време, то беше 1994 година, беше чудно што пливач-спринтер, каква и аз, що плива 100-200 метри и топе пирутка, а маратонът се плива 30 км без застануване в техника КРАО, се одлучило да го направи това. Ей сега, што се случи? Дента. Аз отидвам порано в Охрид, да се подготвям, бидеки тренинзите в базени, в отворено езеро и море се поинакви. Да ги научам всите работи, струи, да имам изкусство и да бидам подготвена за маратонът. Аз бев спремна, пред да тръгнам да го плива маратон, си донес в отлука, дека къде го изплива. Но Дента, на самия от старт до Светинал, в 12-та част от на стартват, имаше огромни бранови. И когато има огромни бранови, е наистина тежко. Дуре мислям, дека пола пливачи, пола маратонци се откажуват, защото едностънно не можеш да дишаш нормално, не можеш да фатиш нормален ритъм на завеславите. И само му реков на тренерът, ако издържам селото Търпейца, оставете ме там, виеки моите бяха там, на сместен ниво Търпейца, а ако се смири, продължвам. Верувате, дека па едно сто метра пред Търпейца, си легна изверото да се смири комплетно и само тренерът ми рече, што правим? Викам, продължуваме. Се е универзумът решил да го изпливам във маратон. Се е във функция на моята желба и на моята, да речем, насока, дека аз овъв маратон ще го изпливам. Завърших четвърта в купниот. Аз съм мисълна, че времето беше 7 саати и 40 минути. Бев пресрекна. А предко, но замислете, тогаш Македония първ път поведе избор на държавно парвенство да го изпливам първа или втора за да можам да добиям дозвол да го пливам Охрицкият маратон, диреки ми беше пръв път да пливам маратони. Така да и на тази търка и аз и Теодора Рапцис бехме първа и втора. Той па маратон, що е дупло по-малво километража, който се плива от Охри до Струга, е много по-тежък. Той е 15 километри, въпреки това се плива контра струя и в омегю време до река пливате къде се ноят, има едни памтам тополи и цяло време, когато взимаш вода на тази страна, само тополи гледаш. А когато тръгваш от Светинаван, точно си знаеш, иде зал, па иде влюбанище, па иде трпеница и знаеш колко... Знаеш още колко имаш, я разпоредуваш силата, броя една завесла и така натака. Така за това беше моят изкуство. Всъщност гледам това, дека Наташа Мешковска е едно от нашите първи спортисти, когато имаше можност да учества на Олимпиада и жена спортист, девък е спорта, девък е ханели спортист, 1992 г. във Барселона, първа Олимпиада, на която Македония беше какво самостойна земя. Посъбно чувство, посъбни емоции, които, първо вам да кажа, ден денескат, когато разговараш на тази тема, ти вракя тия моменти на емоции, да я представваш Македония, първо си клибала за Игославия, сега за Македония за първ път. Очите на цялата явност, въртени към тебе, първ път, да се не преваруваш за своята земя. Што е големото значение и фамата околу Олимпийските игри? Да обясниме за по-широката явност. Што е толкова важно за един спортист, да учества на Олимпийските игри? Погледнете го Джокович. Джокович дава изява, уще само да освоям Олимпийски златен медал. Той е с години на назад броеден тенисер в светот, ама не го му фали тази Олимпийска медаля. Приказката за Олимпийските игри, първите званици на Олимпийските игри, се удържа в 1896, и мотото е във здраво тело, здрав дух. Тук ги имате събрано, в тие 15 дена, дори как се удържуват Олимпийските игри, всички спортисти от цели от свет, във всите спортови, живеят на едно место. И тук ви се най-добрите от всите спортови. Можете в тоя Олимпийско село, да ги видите всите спортски звезди на едно место. И тук сме всите исти. Всите исто ядеме, всите във исти кревет изпиеме, Олимпийското село е адаптирано за спортистите. Олимпиадата има покрай постигнуване на вървни спортски резултати. Цел на повързуване и отваряне на светот. Повързуване на луѓето, в смисъл на разменуване на изкуства, контакти, повързуване на луѓето, отворени граници, конекции, разменуване на различни традиции, култури, да се запознаеме. Ние стануваме по-богати, когато запознаваме светот. Ако ние се затвориме в Македония и само за Македония зборуваме, и само сме свъртени према себе, ние няма нищо да научим за нашето обкружване и за светот, кой не е обкружил. Олимпиадата е токму с отваряне. Е сега да се биде дел от едно такво семейство, да се присъствува на такви настани, да се гледават въживо вървните спортисти, да се носи знамето на Македония въживо на той стадион, къде ще имате сто иляди публика, а при това въщият момент имате пренос въживо на 230 земи, е на вистина голема чест и задоволство. И аз съм много благодарена, що имам тази можност в моя живот да го направя за Македония. Ти беше дел от Олимпийските игри, в който за първ път Сурет емерикански държави го има Дрим Тимот от Кошарка, имаше отвоюване на други държави, а са разпадат на Советския, а са разпадат на Европа. Беше една специфична... Барселона беше много специфична година, 92-ра и в специфични условия. И от друга страна имахме война. И аз го дъживувам в тоя настъп от наш на Олимпийските игри в Барселона и ден-денес го паметам како травма. Сега ще обяснам заябна със защо. Затощо ние всите от Югославия, не само от Македония спортистите, прво, не ни беше дозволено да влеземе в Олимпийското село. Стигнахме във Барселона, на портите на Олимпийското село ни забрания да влеземе и не ни дава акредитации. Па не смещия в отел София сита, па не ни дава пет дена да правиме тренинг, додека трая преговорите на Сама Ранч, нашия председател Васил Топурковски, всите останали председатели на Югославия со целостният Милинарно Олимпийски комитет. После пет дена ни дозволя да правиме тренинг. Замислете пливач без вода пет дена. Као риба на сува на шкрги да диши. Не можам да ви обяснам тази травма, която съм я доживяла тамо. Защо? За то, че ние спортистите бяхме най-малко виновни за тази политичка ситуация, която се случваше. А най-много го усетихме това ние, на наша кожа. Ние имахме, како и условенска репрезентация, най-важна и най-добра кошеркарска репрезентация. Ние са най-неприкосновени във светот, броеден. Отбойка, футбол, във всите екипни, па дори и индивидуални спорти. В Македония имаш отлични бурачи. Имахме отлична пливачка екипа. Аз и Маленко бехме първи в топ-10 във светот. Значи, имахме сериозни, мегународни резултати. И нам не ни дозволя да влеземе в Олимпийско село. Това, че се случваше тамо, беше бакал за политичката села и за Мегународното Олимпийски комитет. Конечно, после пет дена доби сме пристав да влеземе в Олимпийското село. Имаше таква една нервоза. И накрая най-големият хендикеб ги рекла, вие ке наставите под името IP Independent Participants независни участници. Не облеква в бели тренерки, без име на държавите представуване на своето знаме. И накрая ни забрания да се твърдиме на срещаното отваряне. И айде после оди, пливай бързо. И айде после, овие травмич, фокусирай се на твоята търка. И айде после направи добър резултат. Мислам, покрай това, че ние бяхме генерация на спортисти, които градя историята на македонския спорт в Македония, и аз бях първата в Македония, че в 93-та покрай забраната на американците да го извадят на македонското знаме. Аз с моят тренер е Кира Филиповски, по цена да не дисфалификуват. Излегохме на стадионото Бафало, 6 метра македонско знаме извадихме, го свъртехме кругот и се заканя на отварянето на универзиалата, дека ке не дисфалификуват. Ние им рекохме ако сакат да дисфалификувате ни, но ние сме македонци и нема от това да се откажеме. Бащо така. И това го направихме. Значи имаше в тия години а толкова бяхме мотивирани ние спортистите да покажеме, дека македонските спортисти можат да бидат на много високо ниво и само с резултати можем да се спортиставяме. Така. Со квалитет. Со нищо друго. За Наташа Мишковска рече, дека Олимпиадата е върф безразлика. Значи може да бидете и 10 пъти в светски праваци, ако... или да бидете най-добри във света в одредени спорти, како спомна Джокович. Ова за планинаренето може да кажеме, дека можеш да ги освоиш най-тежките вървови. Ама всъщност Монтеверес е Монтеверес. Не мора да означи. Видете, за тие, че не са включени в планинаренето или в альфинизма, како спорт, за ним да, Монтеверес ще биде най-високият във света и Монтеверес е Монтеверес. Мегито много по-тежки вървови от Монтеверес имам изкачено, имат предкачувано и може би никогаш да не се качвам на Монтеверес, мегито ако имам по-големи достигнувания, доколко качвам някой, що технически е по-захтевен върху от самия теверет. Иако знаеме, дека Монтеверес да се изкачи е престижно в днешно време, баш поради финансовския аспект. Значи, преко 50 000 евро чини само дозволата за качуване. И да сакаме да качуваме, имаме в Македония спредни дечки и девойки, които можат да го изкачат, мегито това трябва да застане по-заеднично. Финансовският дел е много голема пречка в овой момент за изкачуване на някакъв върх. Може би и за това не съм се опатила на Еверес до сега. Не, дека не съм сакала. Жълбата била огромна, мегито можностите биле, не знам, друга реалност. Според това, качуването на Монтеверес е на никакъв начин чисто комерциално. Не е чисто комерциално. Това е тежко. Не можем да кажем, дека изкачуване на до 8 000 метри е лесно, в никой случай. Мегито това е един вид престиж, заради това, че не е всекой, който може да се го дозволи. Буквално в базният там на Еверес ще найдеш залутани луѓе, които имат много пари и които можат да се го дозволят на Еверес. Не разбирате? Мегито това, това няма да го найдеш на Амадабла. На Амадабла одиш, затова, че си спремен, психофизически подготовен. И одиш, за да го изкачиш и симнеш. Ако таму залуташ, ќе погинеш. Тоа е технишки врт, кој што бара навистина голема подготовка. Ева, малко поина попрашања сега. Овече одлисно искусство и од предходните ваше спортски кариери. Оно што ме интересира, да го поразговараме во кратке цврти, е доношто се уште е табу тема кајно. А тоа е женското здраве во спортот. Односно, според доношто, аз имам прилика да го видам и да го чујам, е дека многу редко се зборува за менструалниот циклус, за хромоналниот баланс, за поддржката на градите при спортување, за специфична изхрана за спортистки. Односно, има многу малко образување, разбирање и дискусија околу оваа тема. Дали вие, кога спортувавте, и Ренатиси ја уште спортуваш, дали сметате доколку имаше повеќе образување, информација на оваа тема, кој имаше позитивно влијање на вашата спортска кариера? Јас, например, дека спортувак појма нема за ништо ово. Не знам како тоа ке влија, толку детално ке влија на мојето здравје и не знам кај беше табур тема да се разговара за сите овие термини кои што ви сме на предходи. Растена сум во едно-друго време, за разлика од Наташа, јас сум, мислам дека во тој поглед, технологијата е многу понапред и се достапни нисте информации. Во Македонија, за жално вистина, не достига таква една едукација, особено за жените во спортот. Не достига поддршка и едукација на жените со што сеш можат да се соочат и здравијато на жените како да се заштити во еден спорт, во било кој спорт зборувам, или едноставно самите да се едуцираат на било каков начин од страна на соответни тела во Македонија, негде тоа јас сама се едуцирав. Како што кажувам, лесно достапно, на интернет имаме се, така да сакала или не сакала, на експедиција одам и живеам во шатор сама. Морав да научам се од други луѓе, од други качувачки, од Швајцарија, од Италија, од Германија, од Америка, со какви проблеми се соочувале, или со какви проблеми не можеле да се соочуваат, така да на некој начин одам подготвена и сама се подготвувам за тоа преку достапни информации по интернет. Негде се недостига тоа во Македонија, дефинитивно. Тоа ми е голем хендикеп. Тоа има менталност, тие веко работиме, срабатуваме заедно и со Наташе и со други познати спортистки. Знаете како, Селуја, човечкото тело е храмот на нашиот дух. Ние мораме да го одржуваме нашето тело во добра состојба, да бидеме здрави пред се, а спортот е превентива за здравието. Физичката активност и движението пролонгираат нашата животна линија. Е сега, поеѓајќи од тоа, женското тело пак е различно од машкото тело. Сите тестиранија, сите продукти, сите она што ги имаме некоја информација и насочено кон подобрување на перформансот на машкото тело. Така, и ние се уште живееме овде во средина која е патријархат, каде што се уште во повеќе доминира машката енергија и машките позицији. Меѓутоа, ова речови на воденашно време, можеш и само да се едуцираш. И ако мислам дека е добро, се повеќе дебати и да се организираат се повеќе работилници бонус на ова, одржување и подобрување на женското здравеје на тело. Сега ги имплеменцираме ние работилници во Македонија, зашто ти заедно со Полексенија, со Едина, имате презентација во врска со вашите кариери и подсветувате дел за женското здравеје. Како тоа одекнува? Фасинатно е. Фасинатно е колку добар фидбек имаме од тие девојки, затоа што тие девојки очигледно е по начинто кој што реагираат за време на работилниците, покажуваат висок степен на заинтересираност, зашто ниф лично ги тангира тоа. И мислам дека недоволно се едуцирани, дека им треба подршка и дека им треба доедукација, затоа што од друга страна, по многу од ниф имаат машки тренери. И аз имам среќа во мојата спортка кариера да имам неколку жени тренери кои што во процесот ме воделе и помагале, како што била Мирјана Шегарт од Хрватска, Блиса Бједов, кај која се поводила се на гимпамсте, бија и по ранешне пливачки на Јовославије. Во Америка Луис Денијел ме водеше. Така да, су ми имала среќа да ме водат жени ко што го разбираат се то она што се случува, кај мен иако немав некој, да кажам, морам да признам проблематични менструалници, ко си. Ме гјута Много често се случува, кај много девойки жени спортистки, да това бидат страшно болни моменте, страшно болни денови, да они, она длагия на Олимпиада, предходният ден, добиват циклус и не може да стане от кревет. Значи тука, мора да постои доедукация на тия девойки, що трябва в такви моменти да превземат, какво да си улеснат накрая-окрая, а да го задържат високи от степена здравие, да не го наручат здравието. Зато що има по друга страна знаете що? Химически продукти, които го нарушуват здравието, ако ги горучиме. И трябва токму да инвестираме, като ние в Македония, аз и ти имаме образка да го направиме това въеднине. Сериозно! Да ги едуцираме повече на нашите девойки спортистки, за повисок степен на информация да имат, по-голема едукация за она, що значи, и да поканеме експерти от надвор. Това би било супер идея. Да, и да ги обучиме особено тренерите, особено за машките тренери, които... Защото мислям, че малко е по-длаво, когато трябва да проникнем в тази тема. И какова е тема, който бара? Допълнителна емиция, Риз Тейла. На Флорида имах машки тренер, когато дойда в првите две години с Джек Нелсън и сега когато ще ви кажа, няма, не можа с това мажи да... Значи, само нещо кукат. Ке си взимам женски тим, с това жените е сигурно по-лесно. Никога да не се жалите, викат. Сигурно ще по-лесно се работи в процесот на тренажният труд. Имаме още кратко време. Риз Тейла, дай ме там лисо. Редко имаме време за едно дебеле. Ако не остави до вечер, какво е минутото? Не, може да си продължим. Аз хага комодно и приятно се чувствам. Много много информации и спомени. И да имате в едно студио въздух, планина и вода. Да. Паркога това ще го съберете по-сърд. Дай кратки пращанта. Кои са предизвиците на жената в дво спорта, дво тинеджерски години? А кои са предизвиците на жената после 30 и после 40 година? Тинеджерски години. Ева и аз ще зборувам отворено на тази тема. В тинеджерски години, кога настанува промена на хормоналния отсутств на девойките, настанува промена и в онивното отнесуване. Тук е най-тъжко да останете във спорта и да ги задържите тинеджерките професионално да се бавят със спорт. Защо? Защото почнуват да ги интересират и други работи. Какво? Да излезат на крайто дъжковците? Защо? За лягоморни на спорта? Защо? И после на 19 години, кога отидох на Флорида, знаете що сватих? Конечно дойда в осредина, в коя живеят лугие със иста цел, како моята. И аз на Флорида живея в Солугия 30 спортисти около мена, които се подготвуваят за Олимпиада. И то е много полезно, кога имате иста цел в Солугия, толкова въз. А всите ве разбираят. А всите си лягнуват от 9 до 10, защото надека наутре имаят як тренинг. О, вземаш всите мои другари, си бяха до 5 сабайли от диско, и аз трябваше от 5 сабайли от диско право на тренинг да отидам. Може би най-добър начин за една спортистка да остане във спорта, какво тинеджерка е децкото да биде в спортистка. Види, тоя се невероватни големи предизвити. Наистина е много важно с какви луги сте обкружени. Трябва да имате тренер-авторитет, който ще ви стой на глава. Трябва да имате насъщни родители, който няма да ви дозволя така лесно да се откажете. Това се вложуваня не само на спортистот, току на тимот, на целият тим. Изключувай, когато се меси. Погледнете го Джокович. Майка му и татко му са първите луги. И братът който цяло време, и супругата, и децата. Они са всите насочени на кариерата на Джокович. И ги ставя на нивните животи във втор план. Най-бедна работа е кариерата на Джокович. И на всите тие животи. И на супругата, и на братът, и на таткото, и на майката. Извинете, но това са жърти, които трябва не 20 дена, не 2 години. 20 години трябва спортската кариера. Така тота са сериозни заичувания. А кои са предизвиките на жената после 30-та година? И ве знаем, и ова вероятно се согласуваме във цяло с Наташа, защото я си ти сме упоминали. Той е некада на планината на Срега Димитри. Нам е това дискотека на техна жърка. Срега, аз съм от Петово, па не, не са от Петово. Да бъдам искрена. Помирни се тамо. Тамо да, малко е лоше нокни от живота. Мислям, нека няма нищо с мен. Той е от 15-16 години. Предизвиките после 30-та година? Да останеш, да си избориш за своето место във спортове. Наистина е тежко. Знаете, за едница, която е за жена, която отлучва да изгради свое семейство. Аз в моментът готавих спортот във втор план, готавих на пауза. Мене душата ме боли за това. Аз готавих, за да го изградам моето семейство, което аз не си го доложвам на себе или на некого. Това ми била замислата във живота. Да си имам сопров, да си имам деца. Това не значи, дека се откажувам от спортот. Това значи, дека спортот ми е в омируване. Не ми се осамостои на детето, за да можам да го оставам целот ден на дома, само со мајката. Мислам, со татко ми. Со татко му, пардон. Со мајка ми или со мајката на Павле. И аз не можам да се отидам, да се го направам својот тренинг, да изкачувам, да отидам 2-3 дена на експедиција, да направам нешто што сум го правила до тогаш. Много е жално. Еденако за жената, защото всекогаш, кога се работи за спорт и семейство, мораш да го извадиш семейството, защото верувам, дека е по-приоритетно в овой момент. Мегито това е много жално от друга страна, дека жената на еден начин го губи спортот. Не го губям спортот, мегито в овой момент на висина не можам да му се посветам. И това е много голем хендикеп за жените. Машите го няма проблем. Докато аз, нали, имаме маш, който е спортист, кога ќе добија дете, не прави пауза. Си продолжува со трензи, ако треба да одеа на експедиција, буквално не го врзува ништо. Мислам, го врзува во домот, мегито не по секоја цена. Жената по секоја цена треба да биде дома. Особено во првите години. Да, да мисламе конечно. Гледаме и во кариерата кај спортистките се два клучни фактори. Тоа е дека се откажуваат во пубертетот во тенеќерските години, кај пубертетовни стратегији што треба да се применете кај нас, како да ги вратиме спортистките паузи на мајчинството во спортската кариера. Особено во професионална кариера по некои спортови, затоа што знаме дека ден-денес голем број на спонзорства се разкинат породи мајчинството. Мегито тоа мора да биде дел во стратегијата. Факторот кој што најмногу влија и на джирките и на жените е мотивацията. Ние мораме како държава да изнайдеме начин, относно да възпоставиме систем, какво ги мотивираме предци тинеджерите да останат във спортот и в подъстнешните години жените, които сакаят да останат във спортот. Първият фактор е мотивацията. Също може да ги мотивираме да им обезбедиме, како държава, вистински статус във държавата. На тинеджерите да им даваме по-добри стипендии, държавата да отдвои стимулативни стипендии, не да бидат това бе 2-3 ляди денари месечно. Дали луѓето разбира, дека един спортист яда дневно 2-3 ляди денари, ги троши за храна, за вода, за млеко, за печности. То са дневни потреби. Значи тия стипендии за децата мора да бидат по-високи, бюджетът в Македония за спорт не да бидат 10 милиони, така че да бидат 100 милиони евро. Ако сакаме, како държава, да имаме сериозни резултати и да ги задържиме нашите македонски деца във спорта. То е единственият начин, верувайте ми. Подобруване на статусът на спортистите и спортистите. Вие сте не може да дозбор да дойдете. Вие сте последното пращане. Ти вие си вълнаш. Последното пращане ти възаправи. Сега е една по една вигане. Не трябва. Няма проблем. Много браско близо отгоре. Молам, защото знам, дака веќе не имаме простръпа в емисията. Вие сте навистина мокни жени. Аз обожавам и да ви гледам вашето спортска средина. Обожавам и да ви слушам и много учам от вас. Имате навистина голяма супер моки. Меѓутоа, ако бе можели да бирате няка допълнителна супер мок, коя би била таа? Допълнителна супер мок. Предпоставам дека Наташа ќе сака да виде како Делфин да пријава. Нема мокнија, Делфин да пријава по брзе. Не. Сукас, јас увиќе ме погледају. Па ти каже, који је мене наш човек. Никако тоа ми је символ за слобода мене. А јас сум човек који што сака слобода во сије која смишла на збору. Така да, кога би можела да одберам супер мок, би сакала да бидам човек с жена која може на лес. И секаде да биде присутна и да ги следува сите проблематични точки на овој универзум. На нашата планета одосгоре. Каде има конфликт, каде има војна, јас ќе слетам, ќе го решам да нема конфликти, да нема војни, да има само љубов и разбирање. Пре добро идеја. Многу често сонувам како летам. Мислам, немам крилја или не. Имаме случен човек за да летајќи, секаде нема проблем. Тандем параглайдинги, немате проблем. Сите конфликти ќе бидат решени. Јас на крајот само можам да ви се заблагодарам за вашето гостување во нашата емисија. Кршиме родови стереотипи во спортот. Наслобот на нашиот проект на нашата емисија. А зборуваме на многу теми. И да не остават, можеме да зборуваме още за многу теми. Се надавам дека ви беше пријатно и нам ни е задоболство што ни бевте гости во емисијата. И тука можам само да кажам още една жанбала. Благодариме за поканата. Благодарам за гостинките, благодарам за домакинат Благодарима, благодарима нашиот донатор, односно подрживач на овој проект. А тоа је Францијската амбасада во Скопје. Уште наше благодарам. Баште унеслушателји. Ова јеше сердза за нештате даније на емисијате Кршиме родови стереотипи во спортот. Кршиме родови стереотипи во спортот.