1. Bekkur 2019

Ég heiti Alexander Áron, þetta bergur ætta að flytja Jólarsunnu Ísugur Jóhannesar úr Gauglum og syngja tölug, gerur svo vel. Sæja viljusugur af sænana þeim sem brúur sér í forðu á bæjana heim. Ég heiti Jóhann, þeir burp á fjöldlum sjáur eins og margur veit, í langri hara rofur á leiðum viðri sveit. Grína var þeir að móðir og gaf þeim tröll og mjól, hann pabbið lapp að lúðir, það var leiðum til fólk. Ég heiti Lúsa Björg. Þeir Jólarsunnu nefndust um Jólum byrtustvegur og heittu eittu komur en aldrei tveir og tveir. Þeir voru frætt á þessar heilusmann sem ekki vildi honaða allir í senn. Sterkast er hún fyrstu, stennur eins og trei, hann lög maður eftir fjárhörðun og leikabondan svið. Hann vildi sjú og ernað, en þá var þeim ekki um sér, síkari ég eftir stöðræði, það gett nú ekki við. Ég heiti Svastið Gullegur og annan með gláð, heisinsun, mörgveit og mjókýli og gustifjóksun. Ég heiti hann að hann faldi sý í básónum og fróðinu starf með að þjósa konu nátti eða þjósa mann einn tarf. Ég heiti Heiminnar Stúrs, ég er sáð. Þreið ég stupur og sá, hann gatti sigði punnið þegar korstu verið á. Hann ljópaði bultu og hýtt dækninað, séði brunstund og fastaði við bannihýlfar. Ég heiti Afger Sofja, sá fjöld við þauður sliki og að fjarska lega mjól. Ósku var hann glæð, þeir halda buska fór og þauðan eins og elding og þauðunna greip og hjælp með barnhaldum sín hún var stundum slið. Ég heiti Uðin Jakob, sá fengti potta skifill og skuldi guldastrá. Þegar barn fengið skófur hann barið tilbláð á. Þegar Guðtja gáðast guldgræstu verið á færið, sá fýlta hann sér að pottinum og fekk sér góðan værið. Ég heiti Birgurður Solveig. Sá sétta ösku slikiður voru alveg dæma laus, hann framönda rumunum rögst í ljóta haus. Þegar fólkið sétta öskuna fyrir gata hund, þá slungur hann á þeim og slækja hund salönd. Ég heiti Rósas, sjöndi var hurraskallir, sá var nokkuð klúr. Ég fólkið vildi í dökkunu, þá sé væna lúr. Ég heiti Halldur Ingi, hann var ekki sjæle myggjum, yfir því stó halkalega maður hjörðum í. Ég heiti Viktors Mæ, skýr gámur sáttiði, var skelvilegt nauð. Hann lefði á hann á sánum, með nefannum brauð, svo hángaði hann í sig með yfir mannuggeinn. Svo stó hann á blýstri, með stundi og reyn. Ég heiti Dagmar Lund, nýjandi að byggna garagur brauður og snar. Hann hætti steppir í afrið og blæðar og öllu spýtar satan í sútir og hann áþar hóngibjúa sem engar sveik. Ég heiti Amma Elsa, kýndi verklu geggær, grálundur mann sem lög maður starf skjáun og leiðt einn um hann. Ef við skoðum að það er inni, álið þetta að sjá, hann áttast með sredna í þar endiðan á. Ég heiti Hilmi Björnum. Eðlafti var gátt að þjóður, aldrei fjöss og hver. Hann hafði þóð svo slálegt og helgi stórt nér. Hann ylma laufabrauði, uppáð heitarfann og letfur eins og reikfur á leiktina rand. Ég heiti Helga Sigurður Guði Hjörnsdóttir. Týrgráður tóttir, kvöldjóðum fyrir lág, hann fremmaði í sveitin á þórlóksnarsu dag. Hann hlætti fyrir tveitluð þegar kostur hann á, hann stundur hendur stuftur styrkriðns, hann þá. Ég heita Ekla Ísabell. Þréttúndi var tertast nikið, þá var tíðin kvöld. Ég vertu koman síðarstur á áfangadags kvöld. Hann eldi lilli börninn, þenn bröstu klið og fín, og trylluði um bæinn með tólkarkertin sín. Ég heitas með frú Júlía. Á sjálfa jólunoktin á sagan hermið frá, á stráksinuði sáttu og störði ljósin á. Svo tinduste yrir burttu þegar tók það frostur snjór, á þrettandanum síðasti, svein stöylum fór. Ég heiti Brenja Þór. Fyrir löngu á fjöldlanum er fennýra slóð. En myndingarna breytast í myndir og jós. Lókum hendlum við að syngja fyrir ykkur töluða ferlögin. Oskar steinar, það að gefa börnum brauð. Gjörðu sjálf. Væna að hlýta ferlum börnum. Lóðum vann að hlýta börnum. Það er það vart úr hlutfar á rónum. Vann ég á gjallið vatnera steina. Valdið á vatnla fylgdi þeim reyna. Myndið það í hættu skúta heggla steina. Það er mína runa þegar oskar steina. Láta nú síðan leikja þá steina. Þeigur ein mann er oskina neina. Við huggjumstu uppi það um ævitara. Þetta er frá því styrir þessu litra fara. Gert þegar mína græki eilengur. Getir þegar hundin hvernig það drengur. Tilbyggjaðið að hlýta það með gæm og gráður. Þurðar og það steinar en þá fjóður gráður. Hljómsveitinni.com