VNV podcast #01 - Podcast 2021-06 Karel van den Brink

This is an episode of a podcast called "Verpakker en verpakker", where members of the Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen are interviewed about their work and career in the packaging industry. In this episode, Karel van der Brink, a senior advisor on sustainable packaging, talks about his experience and how he got into the field. He discusses his background in tourism and traffic, his work in advertising materials and printing techniques, and his transition to working with packaging at Avico and later at Toezissers. He also talks about the challenges and opportunities in packaging, including the importance of sustainability and standardization. Welkom bij de podcast Verpakker en verpakker aflevering 1, een podcast van de Vereniging Nederlandse Verpakkingskundigen over wat VNUV-leden doen op hun werk, waarom ze ooit verpakkingskundigen zijn geworden en we blikken terug op hun loopbaan. In deze aflevering komt Karel van der Brink aan het woord. Hij wordt geïnterviewd door ondergetekende Jeroen de Jong van de VNV-mediacommissie. Karel van der Brink is werkzaam bij Schuttelaar Reparters als senior adviseur duurzame verpakkingen. Hij is al 20 jaar werkzaam in de verpakkingsbranche. Nou wel, Karel, welkom. Dit wordt de eerste podcast. We hebben met de redactie iets verzonnen van nou we kunnen wel de band doorgeven. Nou, je hebt waarschijnlijk al gezien op onze website. Misschien moeten we het ook eens in audio doen. Dus dit is de eerste, dus je hebt de primeur. We vonden het wel leuk om mensen van de VNV te interviewen en dan met name ook een beetje van nou wat doe je, waar kom je vandaan, wat heb je gedaan, wat vind je leuk, wat wil je de andere mensen meegeven, ergens voor de leden, door de leden. Waar ben je begonnen ooit? Waar ben ik begonnen? Waar ben ik in aanraking gekomen met verpakkingen? Dat was bij de point of sale branche. Dus het maken van reclame materialen voor allerlei grote multinationals en zo en daar heb ik heel veel van druktechnieken geleerd. Dus dan maakten we spiegels, alles wat je in een kroeg tegenkwam vroeger, dat hebben we gemaakt. Dus daar ben ik in aanraking gekomen met food service en verpakkingsmaterialen of beter gezegd point of sale materialen en later ben ik bij Avico, Avico Vixona, ben ik als product manager in aanraking gekomen met verpakkingen. Dus in 2009, ik denk dat ik in totaal zo'n 15 jaar in de verpakking zit. Wat heb je daarvoor gedaan dan? Daarvoor? Wat voor opleiding heb je eigenlijk ooit gedaan? Mijn opleiding, ja dat is een beetje een vreemd eind in de bijt. Ik heb school voor toerisme en verkeer gesund. En waarom heb ik dat gedaan? Dat bedoelde ik eerst, ik had geen idee wat ik moest gaan studeren, maar ik had al een aantal jaar in Zwitserland gewoond en toen had ik een beetje wat ik wilde in toerisme doen. Uiteindelijk heb ik nooit in toerisme gewerkt, maar meteen de IT ingerold en van de IT de voedselbranche en van voeding naar verpakkingen. En daar heb ik een klap van de molen van meegegeven. Sindsdien. Het is een soort van virus he, dat verpakking? Ja, je mag het niet zeggen in deze tijd, maar het is inderdaad een virus. Als je het helemaal pakt, dan heeft het je. En dat is het mooie, want er is zoveel mogelijke, zoveel gave dingen. Wat was toen hetgeen waarvan je zei, dit is iets, daar wil ik meer van weten. Want toen zat je al een beetje verpakkingen aan, ben je toen nog naar toeristisch gegaan. Ja, bij Afrika was ik product manager, was ik als product manager binnengehaald en ik moest daar de SQUs saneren. En doelstelling was om zoveel mogelijk een zo hoog mogelijke optimalisatie van de doorstromingen te bewerkstelligen. Nou, hoe doe je dat? Dan doe je A door SQUs te saneren, met name in de industrie is dat heel handig. En in de retail en de foodservice wordt het al wat moeilijker, omdat dat allemaal klant-driven zaken zijn. We deden zaken met Nestlé daar, we waren het grootste principaal van Nestlé, of Nestlé was onze grootste klant op het gebied van retail. Ja, en dan ga je voor de verschillende landen kijken wat er kan. Dan ga je naar synergieën zoeken en dan ga je naar optimalisatie zoeken en dan ga je naar in rekening met verpakkingsprocessen. Toen dacht ik van, wauw, dat is mijn dingetje. En daar wil ik meer van weten, dus dat heb ik gedaan. En dan hebben wij ze, SQUs gesaneerd en met Nestlé in overleg en allemaal SQUs samen gevolgd en dat is zo geweldig. Zo gaaf, de bedrukkingen en verpakkingen aanpassen en processen optimaliseren, recepturen. Wat dacht ik er allemaal mee te zijn. Maar ook internationaal dus dan ook. Ja, ik ben bij Nestlé Bruggerijen geweest, in Finland, in Denemarken, bij Ricoh, misschien ook wel, dat is een aardige intersectie. Dus wat? Dat is gewoon heel leuk, gewoon dingen optimaliseren en dat is ook wel het gave van verpakkingen, want je kunt alle kanten op. The sky is the limit. We weten allemaal wat er niet kan, maar we zullen zoeken wat er wel kan. En wat is de product manager? Ben je dan ook iemand die bepaalt wat het dan moet gaan worden of is dat meer toch de klant dan? Of de markt? Het is een combinatie. De klant wil dit, wij als bedrijf, als fabriek zeggen van nou joh, wij willen eigenlijk hier vanaf, dit is onze case, dit is onze case building, we hebben hierover nagedacht, we willen eigenlijk je blikken saneren, om maar even iets te zeggen. Want die blikkenlijn moest eruit, dat was een extra ding, handig was dat. Nou en dan kom je met een idee, dan ga je met de klant in overleg, van nou binnen de huidige verpakkingsmogelijkheden in ons fabriek, kunnen we dit? En wat is het? En wat vind je daarvan? Nou en dan krijg je een soort wisselwerking. Dus altijd met de klant, zeker in Ruirito en FoodServe. Dan kan ik ook naar jou toe om te zeggen van dit willen we graag, kun je er iets mee? Of was het weer aanbod van jullie uit? Nou niet echt, we hadden wel wat regels bij Ateco, van minimaal 50 ton per jaar. Dat is op zich helemaal geen slechte zaak, want anders krijg je namelijk voor elk wissel wat je krijgt voor een verpakking. En dat gaat ten koste van je efficiëntie en je optimalisatie slaag, dat willen we niet. Dus er was 50, minimaal 50 ton per jaar. En waar mogelijk aanhaken aan de gestandardiseerde verpakkingen en dan om je stroom zo breed mogelijk te houden en dan op het eind een apart etiketje erop. Ideaal. En de klant is toch gebaten bij de laagste prijs, zeker op industriele zaken. Het was met name industrie, wat daar dan? Afrika-Amerika was marktleider, wereldwijd. Iets van aardappelgranulaten en aardappelflocken. Dus industrieel ging die overal heen, de big bags, zelfs 27 ton vrachtwagens gingen naar Afrika. Dus dat ging daar allemaal heen en als je naar de FoodService gaat had je blikken van 5 kilo en 2,5 kilo en zakken van 5 kilo en als je dan naar retail gaat zie je al die pakjes die je nu ook ziet. Twee zakjes erin, drie zakjes erin, zes zakjes erin, ik voor wat en dan een zoire structuur. En hoe lang heb je bij Afrika gezeten? 3, 3,5 jaar en toen was ik verkocht. Daar heb ik echt heel veel geleerd van de verpakkingsman daar. Echt heel erg veel geleerd. En toen wist ik, ik ging gewoon verder met verpakkingen. Want daarna ben je in Den Haag toezissers gegaan of zat er nog wat tussen? Nee, daarna ben ik naar toezissers gegaan, toezissers Stortenboom. Heel veel mensen zullen dat niet kennen. Wat doen ze? Ze verslachten kippen, ze maken filet, kipfilet van kip en ze maken, het is eigenlijk niet heel veel Frieke foodservice, maar Frieke herrie en industrieel. En dat heette voormalig eerst Stortenboom, met twee vestigingen in Nederland en toen is het overgenomen door toezissers. En toen hadden we opeens op het hoogtijdagen 6, 7, 8 fabrieken in Nederland en in Polen. En daar ben ik in eerste instantie als retailcoördinator binnengekomen, omdat ze graag de retail in wilden, ik was gewoon dozenschuiver. En toen heb ik de retail opgebouwd. Oké. Ja, en vanuit de lessen die ik vanuit Rixona heb gekregen, omdat ik met verpaktingsmateriaal bezig was, ben ik daar met, in die filosofie verder gegaan en heb daar gewoon gestandardiseerd en aangegeven, ook aan die eerste klant destijds en ook aan sales destijds, van nee we gaan geen bedrukte topsilfolie doen, we doen gewoon transparant topsilfolie en lossen we wel met een etiketje op. Wat voor verpakkingen, dat zijn dus die traces? Nee, de eerste verpakkingen was gewoon een thermofoam schaal met een topsilfolie erover en een etiketje en bovenonder een etiket en that's it. En destijds nog gekleurde schalen. En we begonnen met 500 kilo in de week. En inmiddels hebben ze twee dedicated retail fabrieken in de vers en één dedicated in de voorgegaarde producten met een volume van tussen de 800 en 900, nou 800 en 1000 ton per week. Lekker. Dat is nu allemaal zwart, of niet? Welke tweetjes hebben ze nu? Transparant. Alles is transparant, waar mogelijk transparant en dat heeft weer met recycling te maken. Ik kan me herinneren van zoveel jaar geleden, we praten over vijf, zes, zeven jaar geleden, zag ik nog zwart in van die mooie stackable, uiteraard natuurlijk massief kartonnen tweetjes. Klopt. Of was dat weer wat anders? Nee, dat klopt. Maar zwart ziet er natuurlijk heel luxe uit en het is goedkoop, inkoop technisch goedkoper. Ja. Ongeveer 5% en je kunt, omdat je er van alles in kunt gooien, alle kleuren. Maar als het volgt nu van meer druk op duurzaamheid, ga je naar transparante materialen. Het is wel beter detecteerbaar, dus ja. Ja, dat ook, maar het gaat er met name gewoon om dat als je eenmaal een gekleurde materiaal hebt, dat krijg je nooit meer naar transparant, het is net zoiets met glas. Dus ja, ga dan maar voor transparant. Dan kun je ook weer standaardisatie trajecten doorvoeren. Ja, slim. Wanneer heb je dit aangeschreven? Tien jaar. Het eerste jaar gewoon als coördinator en vervolgens na een jaar, toen we onze eerste grote retail in zich heel binnen kregen, mocht ik de totale inkoop gaan doen van de totale toezistersgroep in Nederland en Polen. Ja, er komt enigszins een verbeterde grote grublog op je gezicht. Ja, weet je, dat is een onwijze uitdaging, want we hadden niks op papier staan en er was een onwijze hoeveelheid verpakkingen dat en dan hadden we de categorieën massief karton, golfkarton, bedrukte topstilfolie voor de foodservice, gastro-schalen, retail-schalen, je wil het niet weten man, honderden verschillende etiketten, verschillende afmetingen. In die tijd heb ik ook nog een supplaatje in de opleiding gedaan. Het is een EPICS opleiding, omdat ik toch wel een procesmannetje ben. En toen zijn we gewoon met de poot in de klei in de verschillende fabrieken gaan kijken, hoe zien de processen eruit, wat heb je nou eigenlijk nodig, hoe hard gaat dat en wat voor verpakkingsmateriaal hebben we eigenlijk. Wat gaat heen, wat willen ze. Ja, maar als je dan bijvoorbeeld in Nijkerk, dat was een fabriek in Nijkerk, dat is er ook geweest, je hebt er net je ogen uit gekeken, dan hadden we een kratzak en die was 45 mun. En dan kom je in een andere fabriek en die heette een kratzak 45 mun blauw. En dan kom je in Kornoor, dat is in de Hoge Noorden, en dan had je een kratzak blauw en met een bepaalde afmeting. En dan kwam je in Bunz, nee wat was dat nou. Nou ja, maakt niet uit, we hadden nog een paar fabrieken en daar had je dan weer een kratzak en die was 45 mun ook weer, met een bepaalde afmeting. Ja, toen zijn we gewoon met al die magazijnjongens zijn we gewoon gaan kijken van wat is dat nou, specificaties, en dat bleek dus allemaal het zelfde kratzak te zijn. En als je dan naar de prijzen gaat kijken, betaalde het allemaal wat anders. Dat was geweldig. Zelf leverancier? Zelf leverancier. O serieus? Zelf leverancier. Dus dat waren hele leuke gesprekken. Kun je je voorstellen of niet? En dat ging het alles zo, massief verton uiteindelijk ook. We begonnen met honderd, wat was het, ik denk honderd bodem deksel combinaties. Met allemaal millimeter of centimeter ertussen, hoogtes, verschillen, helemaal ellende. Sommig met gaten erin, allemaal weer niet joh. En uiteindelijk hebben we dat, je weet er alles van, hebben we dat volgens mij teruggehaald. Met 36 combinaties. En al die dingen is besparen. Want als je met je leveranciers gaat praten en zegt van joh je moet 200 verschillende verpakkingsmaterialen of SQ's voorop houden. Of 40 bodem deksel combinaties, dezelfde bodem, 5 verschillende deksels. Dan scheelt dat de inkoopprijs. En dat begrijpt een heleboel mensen niet. Maar ik kan me toch ook voorstellen, als je dan producten in doet, dan kun je toch ook aan meerdere klanten verkopen als het allemaal standaard verpakking is. Ja dat klopt. Dat werd wel gezien toen. Je weet wat sales is. Ik wil dit en dit en dit. Ik wil het liefst nog een eigen stickertje op en het liefst nog een strikje eromheen. Sorry, dat gaan we niet doen. En dat hebben ze me niet altijd een dank afgenomen. Want dat betekent ook dat je aparte voorraad moet houden. En als je aparte voorraad op is. Minimaal inkomen, voorraad. Ja minimale voorraden en de klant stapt ermee. En dan heb je desktop en dan moet je ook even zo stoer zijn om te zeggen van nou kost je dan wel zoveel. En daar geven ze dan geen thuis. Want ik weet zeker dat iedereen dat kent. In die fabrieken onderling was de ene nog wel happig op de verpakking te gebruiken van die andere of was er nog een beetje haat aan het naaien tussen die? Of viel dat wel mee? Oh dat viel wel mee. Want we hadden twee industriele slachterijen. Twee grote slachterijen die hadden in eerste instantie al hun eigen verpakkingen. Die hebben we dus samengevoegd. We hadden twee slachterijen in Nijkerk en die hebben we ook samengevoegd. En vervolgens hadden we ook nog dus in eerste instantie één en toen twee retail bedrijven. En die hadden we meteen nog gestandardiseerd. En toen moesten we ook nog een ERP op gaan zetten. Want dat hadden we ook niet. Ja Excel sheetjes. Eindeloze Excel sheetjes. Forecasts, noem het maar op. Wel forecast naar een leverancier maar geen forecast van sales krijgt. Geweldig. Hele leuke tijd. Onwijs veel gedaan. Ja. Onwijs veel verbeteringen doorgevoerd. Ja gewoon uit het supplietje heen gedacht. Maar op een gegeven moment was het klaar. Of niet? Op een gegeven moment, het werk is nooit af. Het werk is nooit af. Maar op een gegeven moment had ik door met name in retail dat je ook, je moet andere dingen gaan doen. Je moet gaan verduurzamen. En op een gegeven moment heb ik gewoon tegen hem gezegd van jongens ik wil die extra USB gaan pakken. En dat die USB betekent verduurzamen. Ja. En dat betekent dus dat je afscheid gaat nemen naar een ander bedrijf gaat. Ja. En dan je droom aanmaakt. Ja. De droom is een betere wereld. Ik weet dat dat in het begin een beetje dom klinkt. Maar voor mij en volgens mij is het nu wel zo'n beetje vijf voor twaalf. Ja. Ik denk zelfs dat het vijf over twaalf is op sommige vlakken. Met name op het gebied van plastic. Ja. Maar daarom ben ik best goed lagerwerker. Ja. En dat is een groot bedrijf. Zo'n twee, tweeënhalf jaar? Ja. Twee, iets meer langer dan twee jaar. En ja. Wat ik eigenlijk aan het doen ben is de kennis die ik opgedaan heb bij zowel Avico als ook bij bij ToeSister Stortenboom toepassen op bedrijven die echt niet weten hoe ze het moeten doen. Want verduurzamen is leuk. Maar waar begin je? En wat moet je doen? En wat vertellen mijn leveranciers dat? The Battle of the Materials is levendiger dan ooit. En ja, als je bij, kijk bedrijven, de top honderd van de bedrijven in Nederland, die kunnen allemaal verpaktstechnologen betalen. Maar er zijn heel veel bedrijven die dat niet kunnen. En er zijn er ook nog een heleboel die niet het geluk hebben om tegen een van onze verenigings PNV'ers aan te lopen. Dus die moeten dat hebben van de leveranciers. We kennen allemaal het verhaal van Koop met de PLA-schalen. Al die verhalen zijn wel bekend. En dan doe je iets als inkoop vanuit een goed hart met een goede bedoeling en dan uiteindelijk eindigt dat. Want die hebben wel meestal inkopers. En ik denk dat het best wel leuk is dat als jij inderdaad vanuit je inkopers supply chain of role bij die bedrijven binnenkomt, je spreekt dan eigenlijk de basistaal die daar is. En zo doe ik dat ook. Dus in eerste instantie ga je, je komt daar gewoon binnen en de eerste vraag is van mag ik jullie verpakkingsportfolio analyseren? Ja en dan het liefste kijk ik dan mee met productie. Nou dat is sinds corona is dat niet meer aan de orde. Dat is wel jammer. Maar als je ook, als je al begint met het verpakkingsportfolio bekijken, dan zie je heel vaak, als je vaak genoeg naar een Excel sheet kijkt. Ja dat zei mijn mannetje, sorry. Dan zie je op een gegeven moment allerlei dingetjes die afwijken. En dan ga je daar naar kijken. En als je dan ook nog weet wat de fast en de slow movers zijn. Ook supply chain termen die hard lopen en langzaam lopen. Dan ga je op een gegeven moment denken in mogelijkheden. Zeg van nou oké als we deze nou uit gaan gooien, wat zou dat dan opleveren? En waar lopen we daar tegenaan in productie? Want het belangrijkste is natuurlijk nog OEE. Ik wil een optimale, mijn OEE moet zo efficiënt mogelijk zijn. Ik wil zo min mogelijk verliezen in productie. Dus als we gaan verduurzamen zijn we vaak gebonden aan het machinepark. En vaak aan onze leveranciers. Dus dat is een onderdeel van een succes. Je moet die twee combineren in jouw ogen. Ja verpakkingen is gewoon een onderdeel van de supply chain. Weliswaar een heel belangrijk onderdeel van de supply chain. Maar je wil gewoon, je hebt je machines erop gekocht. En dat betekent dus dat binnen die parameters kun je opereren. En dan denk je van ik kan helemaal niks. Nou Jeroen, je kunt heel veel. Er is onwijs veel mogelijk. Je hebt het gezien bij ons met de dozen toen je uitgenodigd werd. Ja bijzonder, heel bijzonder. Het begint dus wel met de technieken. Dus wat ik jou gewoon zeg is het aardig is geld. Je moet eens OEE halen. Dan gaat dat natuurlijk uit. Je moet geld maken anders is het klaar. Maar het begint dus bij de techniek. Het begint bij de lay-out van je fabriek. Het begint bij processen. Het begint bij natuurlijk een aantal eisen vanuit de klant. Zeker op het gebied van vers met je THT's, minimale THT. Heel vaak is dat belanghoudbaar is sowieso twee derde. Bij vers is het sowieso het moet een x aantal dagen in de supermarkt kunnen blijven. Mits je het zonder derving te krijgen. Dus dat zijn vaak je parameters. Nou en dan heb je ook nog eens een keertje bij vers met schalen. Heb je met je matrijzen te maken. Dus het speelgoed wordt steeds kleiner. Er zijn nog echt wel heel veel mogelijkheden. Met name met standaardisatieslagen kun je van verkleurde schalen transparanter maken. Kan ik dunner. Dat zijn hele eenvoudige stappen. En dan vervolgens wordt het wat moeilijker. Kan ik naar Mono. Ja dan wordt het echt moeilijker. En wat ik altijd gedaan heb is dat is de leveranciers er meteen bij betrekken. En omdat je vanuit inkoop ook een heel stuk kunt doen. Maar het is hoe dan ook samenwerkingsverbanden zoeken. Hoe heilig is dan Shellfly? Multilayer heeft meestal een goede barrière. In hoeverre denk je dat het nog oprekbaar is? Dat is een leuke discussie die je nou aan te hebben. Het gaat om vanuit waaruit steek je min. Als we naar retail gaan dan is de belangrijkste discussie voor retail is derving. Oftewel hoe kan ik weekend 1 tot weekend 2 overbruggen waardoor ik zo min mogelijk derving heb. Dat is de parameter voor retail. Want anders krijg je die min 35% dingetjes van online. Die kunnen we allemaal af. Kostgeld willen we niet. Dus dat is de insteek vanuit retail. Als je kijkt puur naar de consument. De consument wil. Ik denk niet dat als een consument een vers product koopt dat hij dat tot aan de Shellfly laat liggen. Ik persoonlijk denk dat als je een stukje kip koopt dat je dat binnen 2 of 3 dagen opeet. En als je dat niet doet dan gooi ik hem in het vuur. Dan hebben we het nog te maken met minimale THT's vanuit de overheid. En als je kijkt vanuit productie omgevingen is elke dag THT met name in de vers is goud waard. Dus dat zijn de 3 insteken waarvan waar je het doet. Productiebedrijven, ik heb me daar ook zoveel over aangemaakt, is optimalisatie van mijn THT. Waardoor ik mijn processen vereenvoudig. En elke vereenvoudiging van mijn proces is geld. Bij de retail, private labelaars, die zitten in hetzelfde straatje. De optimalisatie van mijn THT. Want dan heb ik zo min mogelijk derving. Dat scheelt mijn geld. Is dus winst optimalisatie. En de consument die zegt prima want ik wil eigenlijk niet zoveel betalen. Dus het is een geldkwestie. En dan hebben we ook nog de overheid en dan is het echt minimale THT. Persoonlijk denk ik dat die THT is, zeker voor plastic, een redelijke dealbreaker. Want wil je naar optimale THT's, dan heb je laminaten nodig, dan heb je de EVLA nodig. Aluminium, daar gaan we door. Dranken cartons, dan heb je een aluminium laagje nodig. Met bepaalde dingen die in dranken cartons gaan, heb je aluminium nodig. Volgens mij zijn dat zappen of vruchtzappen. Dus daar gaan we het laminaat discussieren. En dan wil je wel naar mono. Dat is nog niet zo makkelijk. Dat is nog niet zo makkelijk. En dan hebben we ook nog de hele goede uitvindingen. Dat is de skinning bijvoorbeeld. Ja, dat is leuk. Ik heb daarmee getest in Europa. Dat was de eerste destijds. Je ziet het ook nergens in Nederland. Dat hoort ook niet echt. Ik moet het wel even beter zeggen. De skinning heb je wel, maar dan op een kunststof schaaltje. Alleen voor een kunststof schaaltje heb je meer kunststof nodig dan de huidige schaaltjes. Toen ik aan het testen was, heb je dikkere folies nodig. Dus het is best wel duurder. Alleen is je THT langer. En vaak is het met over. Je ziet het op het lamsvlees en je ziet het met het puntvlees. Dus het zijn wel de wat duurdere soorten. En dan heb je natuurlijk ook nog de flatskin op karton. Maar met de flatskin ga je terug van 50 schalen per minuut zien we naar zes. Ja. Dan ga je overgaan. Dan kun je er een tweede fabriek naast zetten. Dat zijn dus de leuke vraagstukken waar je allemaal mee te maken hebt. En ik denk dat als we wat creatiever kijken in plaats van alleen naar ons productieproces, maar je gaat gewoon door de hele keten rekenen. Dan heb je een case en dan kun je hem uitbouwen. En dat betekent dat je je processen moet gaan optimaliseren of je moet je processen opnieuw gaan uitvinden. En dat kan. Dus er is gewoon wat creativiteit nodig. Daar ben ik heilig van overtuigd. Maar er zijn onwijs veel mogelijkheden. En je moet alle kanten belichten. Je moet de inkoop belichten, de productie belichten. Je moet vervolgens met retail gaan praten en niet zeggen van het heeft geen zoveel kosten. Nee, wat levert het ons op? Want tegelijkertijd moet je ook kijken naar je afval. Naar je recycling moet je kijken. En daar zijn ook de dingen nodig gezamenlijk mogelijk. Als je die dingen allemaal bij elkaar optelt, dan kun je als retailler zeggen van jongens, wij kiezen heel specifiek hiervoor. En die hebben dan de USP recycling. En je hoeft niet je totale portfolio over te pakken. Je kunt ook kiezen voor bepaalde fastmovers in barbecue seizoen. Want ik wil gaan barbecuen. Hoe ga ik dat doen? Je gaat naar de supermarkt en je haalt gewoon vlees uit de kap. Je gaat niet kijken hoe duur het is. Je let dus niet op de prijs. Het belangrijke is dat ik vlees nodig heb. Zullen we met dat segment gaan beginnen? En ook goed vlees. Want tegenwoordig doen we best wat uitgeven. Maar zullen we eens met dat segment beginnen? Het beperkt verhaal. Je kunt goed branden ook. Je kunt fantastisch branden. Je kunt hem anders ophangen. En op die manier kun je het volk of de consument, kun je leren bekend te maken met het verhaal. Want ik weet zeker dat de consument tegenwoordig openstaat voor dit soort oplossingen. En dan hebben we nog een paar andere vervelende dingen als claims natuurlijk. Die passend of onpassend gebruikt worden. Maar ik denk dat de consument daar best wel voor wil betalen. Mits je het goed brengt. Het is maar een benadering. Ik zeg niet dat het de benadering is. Maar het gaat gewoon creatief omgaan met kijken waar kan ik bepaalde zaken doen. En nee dat gaat ons niet lukken om alle plastic uit de wereld te krijgen. Echt niet. Want ik heb gewoon te maken met houdbaarheid. Omdat plastic een fantastische barrière heeft. Het is alleen niet zo goed recyclbaar. Dus welke segmenten kunnen we dan wel doen. En dat zijn het vaatstukken waar ik onder andere mee bezig ben. Leuk hoor. Ja. En waarom ben je bij de CIV te gaan? Wat vind je er leuk aan? Wat haal je eruit? Nou het zijn gelijkgestemden. En het leuke is. Dat is net zoiets als met de supply chain. Het verpakkingsproces is eigenlijk redelijk basic. Natuurlijk heb je allemaal verschillende toepassingen. Dus er gaan overal andere sausjes overheen. Maar het baas bestaat uit. Je hebt een product. Je moet het verpakken. En je wil het met zo min mogelijk verliezen. Wil je het bij de last mile hebben. Dat is het. Primair circuiteertje. Misschien wat simplistisch opgesteld. Maar dat betekent dus dat wij een mooi clubje hebben van mensen bij elkaar. En zeggen van. Ik loop hier tegenaan. Weet jij wat? En dat is het mooie. Dat je elkaar kunt helpen. Of op ideeën kunt brengen op bepaalde zaken. En daarom vind ik het een heel waardevol clubje. En ik kijk dan vanuit de supply chain. En vanuit de inkoophoek. En vanuit de productiehoek. Kijk ik naar verpakkingen. Want ik heb nog nooit een tekening gemaakt. Daar had ik mijn leven verkeerd voor. En dat zijn specialisten op dat vlak. En op die manier breng je mensen bij elkaar. Dus ik vind het echt een mooi clubje is het. Maar dan is het wel een naad. Als je dan terug VNV. Dan is het dus wel een naad. Dat je elkaar bespreft. Dus fysiek is wel een ding. Bel jij zomaar ook iemand op? Gewoon van. Kijk het lijstje. Wie heeft welke ervaring? Eigenlijk niet. En dat is ook een gevolg van corona natuurlijk. Dus omdat je toch merkt dat je in je eigen kokertje zit. En je eigen oplossingen zoekt. Maar wat ik bijvoorbeeld jammer vind. Is dat wij als VNV geen duurzaamheidscommissie hebben. De hele wereld heet het over verduurzamen van verpakkingsmaterialen. Het is een breed maatschappelijk probleem aan het worden. Iedereen heeft er een mening over. Maar wij hebben geen commissie. Ja. Eigenlijk niet kunnen. Mening hebben we natuurlijk als VNV is een beetje tricky. Maar laten we elkaar inspireren en uitdagen. En helpen we daarin. Ja. We zijn wel onafhankelijk. Maar we zijn wel de specialisten bij elkaar. En niemand weet altijd alles. Maar we kunnen elkaar wel versterken in bepaalde zaken. Dus dat vind ik wel jammer. Ja. Nou wie weet. Als iemand naar deze podcast luistert. Hopelijk pakken ze het dan op. Ja. Volgens mij wil jij hier dan wel inschrijven. Ja. Ik kijk graag mee met processen en andere zaken. Ook vanuit inkoop. Nou. Goed idee. Dankjewel voor dit gesprek. Ik vond het heel leuk om te doen. Ik hoop dat hiermee doorgegaan wordt. En ik hoop ook dat we in de toekomst weer bij elkaar kunnen komen. Dat we wat intensiever weer bij elkaar kunnen spakken. Ik hoop het ook. Dankjewel. Ja. Jij bedankt. Dit was de podcast Verpakker en Verpakker aflevering 1. Een podcast van de Vereniging Nederlandse Verpakkerskundigen voor kantoorleden gemaakt. Wij hopen dat u heeft genoten van deze podcast en dat u deze niet verder verspreidt op sociale media en andere platforms buiten de VNV. Zo kunnen wij onze leden op een vertrouwelijke manier blijven verbinden. Mijn naam is Jeroen de Jong en namens de VNV redactie tot de volgende keer.