In this podcast series, Piet Laan interviews people who have overcome addiction with the help of God. Today, he speaks with Daphne, who struggled with depression and anxiety from a young age. Daphne found freedom from her struggles through baptism and developing a relationship with Jesus. Despite trying various methods and medications, it was her faith that ultimately brought her the liberation she needed. Daphne also shares how she met Noël, who played a significant role in her journey towards healing.
Van harte welkom in de podcast-serie Hoe kom ik van mijn verslaving af? Mijn naam is Piet Laan en ik houd van echtheid, oprechtheid en waar gebeurden verhalen. In deze serie podcast laat ik diverse mensen aan het woord die ooit verslaafd waren, maar met God's help zijn verlofd van hun verslaving. Ook laat ik hulpverleners en familie aan het woord. Het zijn geen alledaagse verhalen, maar het zijn verhalen met een belangrijke boodschap. Want God's hulp kan alleens krachtiger zijn dan je ooit had gedacht en besef ook dat het geen verhaaltjes zijn, maar dat het echte waar gebeurde verhalen zijn, zoals ik zelf ook diverse ervaringen met God's hulp in mijn leven heb mogen ervaren.
Vandaag spreken we met Daphne, Daphne is naar eigen zin religieus opgevoed en vanaf haar achtste jaar heeft Daphne eigenlijk al last gehad van depressies en dat heeft voortgeduwd tot haar 23e levensjaar. Ze is pas echt vrijgekomen van haar angsten en depressies nadat Daphne zich liet dopen en bevrijden. Ze heeft wel diverse andere middelen en manieren en methoden gebruikt en medicijnen, maar dat heeft nooit echt tot de bevrijding geleid die ze nodig had. En in plaats van religie kreeg ze ook een echte relatie met Jezus en daar gaat Daphne vandaag over vertellen.
Daphne, van harte welkom in deze podcast. Dankjewel. En nu gaan we het over jou verhalen en wat ik ervan weet is dat jullie elkaar hebben leren kennen op school en dat jij op dat moment eigenlijk contact meiden was eerder. Ja. Maar goed, dat gaat natuurlijk met een en ander aan vooraf, want ook jij bent geboren in een gezin en misschien kun je daar iets over vertellen en ook jij hebt iets meegekregen van dit geloof. Ja, mijn ouders zijn altijd bij elkaar geweest en ik heb nog twee broers en een zus, ik ben de jongste van vier en ik ben geboren in de omgeving van Arnhem, maar ik ben op mijn vierde naar Hattem gegaan en daar heb ik eigenlijk mijn hele jeugd doorgebracht.
En ik ben ook opgegroeid met het christelijke geloof, want je had in de gegeven midden een vrijgemaakte kerk, dus ik heb God eigenlijk altijd wel gekend vanaf het begin. Ja. Dus ja, dat is een beetje van mijn afkomst. Ja goed, maar je hebt God altijd wel gekend, zeg je. Ja. Maar je vertelde ook dat je eigenlijk van jongs af aan ook wel erg wat van depressie of angststoornis of paniek dingetjes. Klopt, ja. Kun je daar iets over vertellen? Ja, mijn vader, toen ik vijf was, is hij ziek geworden.
Dat had best wel een grote impact op het gezin, omdat hij niet meer mee kon draaien, dus mijn moeder nam alles op zich. Ja, dat zorgde er toch wel voor dat ik daar in aandacht tekort kwam, achteraf gezien. En mijn oma die deed ook best wel veel in ons gezin, en die overleed op een gegeven moment toen ik acht was. En dat rouwproces was voor mij heel erg moeilijk, en mijn moeder die kon daar ook heel erg moeilijk mee omgaan, want die had natuurlijk haar eigen rouwproces, want het was haar moeder.
Ja. En met haar man ging het ook niet zo goed. Ja, precies. Dus het was gewoon een hele pittige periode. En dat moment heeft toen wel voor mij gezorgd dat ik eigenlijk heb gekozen om mijn gevoel af te sluiten, omdat ik op dat moment er niet goed mee omging en daar bepaalde reacties op kreeg. En voor mij voelde dat alsof mijn gevoel er niet nog zijn, dus heb ik het weggestopt. Ja. En vanuit daar is eigenlijk mijn depressie ontstaan.
Ja. En dat heeft een lang tijdje geduurd, heb ik begrepen. Ja, klopt. Hoe lang heeft dat geduurd? Ik denk wel tot mijn 23ste. Ja. Dat is wel een behoorlijke poos. Ja, dat is zeker een behoorlijke poos. Ja. Ja. Kun je beschrijven wat je dan voelt, hoe je daarin zit? Hoe ziet de wereld er dan uit als je in zo'n depressie zit? Heel duister. Het was voor mij echt in de overleefstand. Ik heb ook echt wel heel vaak geprobeerd om eruit te stappen.
Gelukkig is dat nooit gelukt. Ik zit er nog steeds. En ik zie daar ook echt wel Gods hand in, maar in die periode was alles gewoon heel donker en overleven en wanhoop en gewoon geen uitweg zien. Ook niet de hulp durven vragen, dus ik sprak er ook met niemand over. Dus eigenlijk pas vanaf mijn 16e denk ik gebeurd, dat ik daar ook boven met iemand sprak. En hoe zat God in dat verhaal dan? Nou, ik geloofde wel in God.
Ik heb op dat moment niet heel bewust ben ik met hem bezig geweest. Maar als ik er nu op terugkijk, dan zie ik wel echt zijn hand erin. Zie ik echt wel dat hij mij heeft behoed om bepaalde stappen, zeg maar, dan niet te gaan maken. Om eruit te stappen? Ja. Ja. Ja, want het heeft echt wel een paar keer op het punt gestaan, ook zo jong al, dat het zomaar afgelopen had kunnen zijn. En hij heeft daar echt wel voor gewaakt dat dat niet is gebeurd.
Want wat was je dan van plan? Ik probeerde mezelf heel vaak te laten stikken. En ik ging op een gegeven moment ook, al toen ik wat ouder was, dan sloop ik uit het huis en dan liep ik naar de brug toe. Nou ja, vooral in dat soort momenten, dan was er opeens iemand die daar dan liep. Die liep mij dan eigenlijk in de weg. Maar voor mij was het ook wel een bevestiging van, oké, ik moet dit niet doen.
Dat ik dan iemand zag, was voor mij dan al genoeg om weer terug te keren. Ja. Ja. Ja, bijzonder. Het is een, ja, depressie kan echt heel duister zijn. Ja, zeker. Ik vertel dat vanuit eigen ervaring. Ik heb je daar nog niet zo veel over verteld. Nee. Ik weet nog wat het is. Ja, het brengt je op vreemde gedachten. Ja, zeker. En zeker geen heilzame gedachten. Nee. Gelukkig ben je er niet uit gestapt en is het uiteindelijk, heeft je leven een heel andere wending gekregen.
Ja. En daar heeft Noël ook een rol in gespeeld. Ja, klopt. Ja. Zou je daar iets over willen delen? Zeker. Ja, dat was wel heel bijzonder, want ik zat dat schooljaar daarvoor, ging het heel slecht met mij. En toen ben ik op een gegeven moment ook opgenomen geweest, omdat het gewoon echt niet meer houdbaar was. En toen ik terugkwam was mijn visie eigenlijk om school gewoon dat jaar nog weer af te maken. Dus ik was wel, bijna drie maanden ben ik weg geweest.
Wat was eigenlijk niet meer houdbaar? Wat bedoel je daarmee? Nou, ik ben op een gegeven moment ook begonnen met mezelf te beschadigen en middelenmisbruik. Medicijnen of drank of drugs of wat? Ja, drank vooral. Ja, ook wel, voor mij was de situatie zo wanhopig en het zelf beschadigen, dat ging zelfs steeds verder, steeds vaker. En ik zat toen al in het voortraject om opgenomen te worden, we waren er al mee bezig. Want ik had heel erg het geluk dat er iemand bij mij in de klas zat die daar ook had gezeten.
Die was ook opgenomen? Ja. Dus die verwees mij eigenlijk daarnaar door, terwijl op dat moment had ik zelf zoiets van, nou zo erg is het nou ook weer niet. Dus dat is niet nodig. Maar toen we daarmee bezig gingen, ging het zo snel achteruit, omdat er voor mij eindelijk hulp kwam. En dat zorgde er voor mij voor dat ik alles een beetje los kon laten, maar daardoor ging het juist heel hard achteruit. En ik weet nog dat mijn broer bij mij langs zou komen, want die was ook wel op de hoogte dat het niet goed met me ging en dat ik bijna opgenomen zou worden, dus die zou komen.
En die avond daarvoor had ik de keuze gemaakt van, oké, morgen is mijn laatste dag. En daarna is het klaar. Waarom? Wat ging je doen? Ik wilde mezelf laten stikken. Dus ik wilde er echt mee stoppen. En dat was voor mij wel het meest concrete plan dat ik tot dan toe had gehad. Dus dat was voor mij heel serieus. En die volgende dag werd ik die ochtend gebeld, door de kliniek. En ze zeiden van, ja, we weten dat het niet goed met je gaat en we hebben morgen plek.
Dus je mag morgen komen. Dat is ook wel bijzonder. Dat is heel bijzonder. En dat zie ik ook zeker als godsleiding. Want anders dan had ik niet meer hier gezeten. Nee, je had het echt gedaan. Ja. Ja. Heftig? Ja. En? Toen ging je naar die kliniek? Ik ben eigenlijk niet gegaan en daar heel veel geleerd. En toen ik dus terugkwam, toen wilde ik school weer oppakken. Maar dat ging niet. Dus toen heb ik de keuze gemaakt om me te focussen op mijn herstel.
En dat schooljaar daarop weer opnieuw te beginnen met de opleiding. Wat weer voor te zetten. Dus ook tussen jaren gekozen? Ja, eigenlijk wel. En toen ben ik een hol tegengekomen. Die zat toen in de klas waarin ik terecht kwam. En eigenlijk de eerste dag had ik zelf, ook als zoiets, werd hij er voor mij ook al uitgestipt. Ik merkte dat er iets bijzonders met hem was, maar wat wist ik niet precies. Ik kon daar de vinger niet op leggen.
En toen hadden we onze eerste schooldag. We hadden een pauzeblok en ik had voorgenomen van in dat pauzeblok ga ik naar huis, want ik woon dichtbij. Maar goed, daar waren ook andere plannen in. En Noël die is toen naast mij gaan zitten en die is tijdens dat pauzeblok naast me gaan lopen. En heeft me in het gesprek gehouden. En heeft me bij zijn vriendengroep betrokken. Ja, Noël daar kan jij je misschien nog op aanvullen. Je hebt het zojuist al gezegd.
Ja, dat klopt ja. Ja, ik kreeg het gewoon heel duidelijk op mijn hart om dat te doen. En ik voelde gewoon aan van dit moet gebeuren. Ik moet haar gewoon meekrijgen in de groep. Het was gewoon lekker bij het jasje pakken en zeggen van jij gaat bij mij mee. En zo gebeurde dat. En je kreeg het van bovendoor toch? Ja, ik kreeg het echt op mijn hart van God om dat te doen. En de eerste, eigenlijk in de eerste les van het klaslokaal sprong Daphne eruit.
En zei eigenlijk deze gaan maar daar naast zitten. En vanaf dat moment zijn we eigenlijk niet van elkaar geweken dat jaar. We waren echt constant samen. Mooi, mooi. Hij nam je mee in de vriendengroep? Klopt ja. Wat gingen jullie doen? Nou, op dat moment gingen we eten. Maar we hebben ook hele mooie, bijzondere gesprekken gevoerd. Want ik was op dat moment heel erg zoekende in mijn geloof. Ik geloofde wel in God, maar ik ging niet meer naar een kerk toe.
En ik wilde dat ergens wel, maar ik vond het ook heel erg lastig van oké, waar ga ik dan nu heen? En daar hebben we eigenlijk heel veel over gepraat. En toen kwam het moment dat hij mij uitnodigde om mee te gaan naar zijn kerk. Volgens mij heb ik dat niet direct gedaan. Volgens mij heb ik daar even mee gewacht om mee te gaan. Toen heb ik eigenlijk toch de keuze gemaakt van oké, ik ga gewoon kijken.
En als het niet bevalt, dan ga ik gewoon niet nog een keer mee. En wat was dat voor kerk dan? Ja, het zit in Holten. Het is een soort van evangelische kerk. En toen ging ik met hem mee voor de eerste keer. En dat was al heel bijzonder, want ik ging met de trein naar Holten. En daar stond hij op mij te wachten met zijn broers. En die groeten mij gelijk ook met een knuffel. En achteraf blijkt dat een broer dacht dat hij mij al kende, maar dat was helemaal niet zo.
We hebben elkaar nog nooit eerder gesproken. Maar voor mij voelde dat gelijk zo warm, dat ik zo werd onthaald en gelijk helemaal welkom was. Het was wel heel erg wennen in het begin, want er gebeurden dingen die ik totaal niet gewend was. En waarvan ik ook het idee had dat het niet oké was. Dus ik heb ook in het begin tegen hun gezegd van geef me de tijd. En ik kan dit allemaal niet aannemen, maar geef me maar gewoon de tijd.
En wat gebeurde dan? Nou, er werd in het dongertal gebeden en er vielen mensen in de geest. En ook wat met de handen in de lucht, dat was ik ook totaal niet gewend. Dus het was voor mij gewoon heel erg wennen om dat te zien en daarin opgenomen te worden in die groep. En wat voelde je wel thuis? Ja, ik voelde me heel erg welkom. En het hielp ook wel dat zij mij gewoon de ruimte en de tijd gaven om het te verwerken.
En ik voelde totaal geen druk. Ik had ook echt niet het idee dat ik bepaalde keuzes moest maken. Dus dat voelde voor mij heel vrij. Ja, en wat deed dat met je geloof? Nou, in het begin was ik heel erg zoekende, omdat ik het natuurlijk totaal niet gewend was. En ergens is er ook wel aangeleerd dat het niet oké was. En dan zie je het gebeuren en dan heb je zoiets van oké, maar deze mensen vertrouw ik wel.
Hoe kan het dan dat zij die dingen dan wel doen of ervaren? Dus het was voor mij heel dubbel. En daar heb ik eerst een aantal weken de tijd voor genomen om me dat een plekje te geven. En op een gegeven moment viel ik zelf om. En toen had ik zoiets van ja, maar nu kan ik er niet meer omheen. Want nu heb ik het zelf ervaren. Wat gebeurde er dan dat je omviel? Ze gingen voor mij bidden.
En ik weet niet meer precies waarvoor. Maar ik was naar voren gegaan op een gebedsobroep en gingen ze voor mij bidden. En toen was ik omgevallen. En toen ervaarde ik God heel krachtig. Ja, dat was denk ik wel een omkeerpunt. Had jij dan ook zoiets, dat je urenlang moest huilen? Dat is wel eens gebeurd. Dat is wel eens urenlang. Ik ben daar voor het algemeen wel wat gedoseerd in. Ik pak daar vaak wel meer momenten voor.
Nee, volgens mij moest ik de eerste keer niet huilen. Maar ik ervaarde God wel heel krachtig. En ik weet ook nog dat in het begin spraken mensen hoorden van kennis over mij uit. En dat ik echt zoiets had van, maar we hebben hier nooit over gepraat, toch? Dus volgens mij kan jij dit helemaal niet weten. En dat bracht mij ergens heel erg in de war. Maar ergens bevestigde dit mij ook wel van, oké, maar er moet meer zijn.
Want dit kan jij gewoon niet weten. Dus dit moet God wel tegen jou gezegd hebben. Dat kan niet anders. Dat gaf wel wat vertuiging naar jou toe. Ja, zeker. Maar jullie hadden ook onderling gesprekken, hè? En Noël vertelde allerlei dingen. Vanuit zijn enthousiasme. Maar dat past ook niet helemaal in jouw kader, toch? Nee, totaal niet. In het begin. Nee, dat was ergens wel lastig. Maar hij was daar ook zo open en ontvankelijk in wat ik daarover te zeggen had.
Hij was heel overtuigend. Dus hij vertelde wel echt zijn eigen verhaal. Maar hij stond daarin ook wel heel erg open voor mijn twijfels. Dus die kon ik daarin ook wel bij hem brengen. En daar konden we ook hele mooie gesprekken over voeren. Ja, uiteindelijk, als je daar vaker heen gaat, dan ga je het misschien steeds gewooner vinden. Dan ga je het steeds meer accepteren. Het geeft misschien ook wel dat het gewoon in je gaat komen. Ja, klopt.
Zeker. Maar als je nu in de gemeente is, dan is zij degene die je het al in het diepste en het meest wordt aangeraakt door de eigen geest. Ik lig het eerste op de vloer en het langste. Ja, zo ontvankelijk voor de eigen geest geworden. Zodat dat het tegenovergestelde was, eigenlijk. Maar je zat in een vrijgemaakt gereformeerde kerk. Of gereformeerd-vrijgemaakt, ik ken het verschil nooit van die beiden, maar dat is ook niet zo onbelangrijk. Dit was toch anders? Ja, heel anders.
Dit was misschien nog wel iets vrijer. Dit was zeker vrijer. Ja. Absoluut. Wat is dan het grote verschil tussen die beiden? Wat ik vroeger heel erg heb ervaren, is vooral de religie. Dus wel gewoon het geloof en weten hoe het allemaal in elkaar steekt. Maar niet echt contact met God zelf. En hier heb ik wel geleerd om relatie met God te hebben. En God te ervaren als mijn vader. En dat vond ik in het begin wel heel erg lastig.
Dat mijn relatie met mijn eigen vader wel een beetje ingewikkeld was door zijn ziekte. Dus dat was voor mij heel erg moeilijk en dat is een heel lang proces geweest. Om dat echt te kunnen ervaren. Maar uiteindelijk is dat wel door hele bijzondere ontmoetingen met hem wel gelukt. En er waren dan heel veel liedjes die gingen over een goede vader. Nou ja, dan brak ik wel. In de eerste maanden moest ik echt altijd huilen als er zo'n nummer op was.
O, toch? Ja. Jawel, eigenlijk ook wel. Dus dan kon ik het nooit droog houden. En op een gegeven moment leer je dat toch meer te accepteren en te aanvaarden. En kan ik het nu gelukkig wel droog houden bij dat soort nummers. Kun je ook een hand in de rug steken bij een liedje? Ja hoor, allebei. Ook niet met vrienden? Nee. Ook zonder liedje wel eens. Ook zonder liedje? Als de heilige Geest komt, dan gaat dat van die klanten achter.
Het is zelfs zo bijzonder geweest in onze gemeente, dat uiteindelijk heeft Daphne ook wel eens gesproken. Gepredikt dus. En dat zij een gebed oproep deed. En toen zij ging bidden, dan vielen er meer mensen in de heilige Geest dan ooit. De kracht die was zo sterk over Daphne en op Daphne. En dat vind ik het leuke aan God. Dat iemand van een plek komt waarbij hij argo aan heeft. En denkt, misschien komt dat wel van de hel.
En is die lering ook daar deels geweest. En vervolgens functioneert iemand daar superkrachtig in. En dat is de God die verandert. Hij maakt echt alles altijd weer nieuw. Dat wat een zwarte was, werd een kracht. Ja, zeker. En dat heb ik ook ooit geprofiteerd over Daphne en gezien. Zij zou zo zelfzekerd worden. En zo weten wie zij is in Christus. Ik zag een Daphne staan die ik niet kende. Want er was eigenlijk heel veel onzekerheid, twijfel.
Moeilijke keuzes kunnen maken, angsten. Vastzitten ergens in je gedachten. Bescherming proberen te vinden uit je eigen werken. En hoe kader je dingen in. En overdenken. En Daphne zat eigenlijk heel vast in haarzelf. Ondanks dat ze haar hart aan God gaf. Want het was een proces van vrijmaking. Maar in een profetie heb ik ooit een keer een beeld gekregen. Dat ik exact het tegenovergestelde heb gezien. En dat heb ik nu al vaker vleugel van mogen zien. En ik heb het langzaam nu ook al echt zien groeien.
En dat Daphne gewoon weet wie ze is. Zelfverzekerd is. Keuzes kan maken waar ze volledig achter staat. En gewoon dat als mensen naar haar kijken. Dat ze denken wauw. Wat een krachtige zelfverzekerde vrouw is Daphne. Net als Superman. Die staat daar. Daar kan je niet omheen. Zo ziet God Daphne ook. En zo zie je dat haar zwakte haar kracht wordt. Dat is echt heel bijzonder. Dat heb ik al gezien. En ik denk dat dat steeds meer gaat toenemen.
En Daphne hoe is het gegaan met het proces van de depressie dan? Want daar kwam je uit vandaan. Wat je net beschrijft. Allemaal vastzitten. En daar is niks meer van over. Nee. Het is wel een hele zoektocht geweest. En dat is in de vriendengroep ook wel een heel belangrijk ding geweest. En ook wel heel erg pittig voor iedereen. Want ik woonde op dat moment nog in Zwolle. Ik belde hun dan wel heel erg vaak. Want ik zat op een gegeven moment ook in zijn christelijke vriendengroep.
Ik belde dan heel vaak dat het niet goed ging. En dat ik het niet meer zag zitten. En dat ik niet wist wat ik moest doen. En dan zaten we met z'n allen bij elkaar. En ik zat in mijn eentje thuis. En dat gebeurde zo vaak dat zij op een gegeven moment met z'n allen hebben gezegd. Oké je moet deze kant op komen. Want we kunnen nu niks voor je betekenen. En dat willen we wel heel erg graag.
Dus kom ook naar Deventer. En die keuze heb ik toen direct genomen. En toen vrij snel had ik eigenlijk daar al wel een kamer. En dat is zeker een heel proces geweest. Heel veel gesprekken. En voor mij was het heel erg fijn dat iedereen heel erg betrokken was. En dat het een grote groep was. Dus elke keer was er eigenlijk wel een seizoen dat iemand anders heel erg betrokken was. En de anderen ook wel. Maar die konden dan ook weer even een stapje achteruit doen.
Heb je het ook ervaren als echt een bevrijding? Dat je ergens van bevrijd moest worden? Ja. Ik heb ook heel veel bevrijdingssessies gehad. En soms echt bewust een sessie. Maar soms ook dat het gewoon gebeurde als ik bij een conferentie was of bij vrienden was. Maar zeker heel veel bevrijding gehad ja. Ja. En nu? Want je wordt vrijgemaakt, gereformeerd. Ja. Nu ben je wat vrij. Nu ben ik echt vrij. Ja. En geen therapie, geen medicijnen, geen...
Nee. Geen zelfbeschadiging meer, snijden, dat soort dingen. Nee, alles is weg. Ja. En soms is er nog wel strijd, merk ik. Maar mijn motivatie is daarin echt gewoon God. Dus ik merk dat soms dan komt er wel iets om de hoek kijken. En mijn enige motivatie daarin om recht overeind te blijven is God. Hij is de enige die ervoor zorgt dat ik kan blijven staan. Dus als ik hem niet had gehad dan was ik waarschijnlijk wel weer een paar keer teruggevallen.
Maar dankzij hem gebeurt dat niet. Ja, mooi verhaal. Bijzonder verhaal. Ik denk dat veel mensen die met depressie te maken hebben er veel van kunnen leren. Wat zou de grootste les zijn die jij aan hen mee zou willen geven? Het overgaven aan God. Ik merk wel dat dat daarin mijn grootste les is geweest. Om alles aan zijn voeten neer te leggen en niet dingen zelf op te pakken. Want daar heb ik ook wel een neiging toe.
Om het dan toch weer proberen zelf op te lossen. Maar daar kom je echt niet ver mee. En ik merk op het moment dat ik me echt overgeef aan hem en de dingen in zijn handen neerleg. Dat ik het dan en zelf niet meer hoef te dragen. Dus daarin al verlies ik. Maar dat ik dan ook doorbraken ga zien. En dat ik dan ook merk dat dingen en gebeuren en ook veel mooier gebeuren dan dat ik zelf ooit voor mogelijk had kunnen houden.
Ja, als jij iets overgeeft dan kan hij het zegenen en dan geeft hij iets moois weer terug. Ja. Dat heb je niet van de een of andere dag geleerd of wel? Nee, totaal niet. Nee, dat is ook echt wel een hele bewuste keuze die je moet maken. Maar daarin hebben ook wel ervaringen in geholpen. Maar op een gegeven moment merk je ook wel als je de keuze maakt om je over te geven dat er dan gewoon hele mooie dingen gebeuren.
En we hebben daar natuurlijk ook wel hele goede gesprekken over gehad. Ik ben gewoon onwijs gezegend met de mensen om me heen. En met het geloofsleven dat ze hebben. En daar leer ik super veel van. Maar daarin heb ik bijvoorbeeld dit stukje ook heel erg gewerkt. Hoe belangrijk het is om je over te geven en wat het je oplevert. Ja, in het begin vond ik dat heel erg lastig. En daar hebben we zeker ook heel veel gesprekken over gehad.
Dat dat wel echt een belangrijke keuze is om te maken. Nou, op een gegeven moment ga je dan toch wel die weg lopen. Ja, ja. En ook jouw vader en moeder zijn blij dat je deze keuze hebt gemaakt? Ja, mijn ouders die zitten momenteel ook allebei. Ja, mijn ouders die zitten momenteel ook allebei in de Evangelische kerk. En die hebben zich ook laten dopen. Oh, echt waar? Ja. Dus die hebben ook de stap gemaakt. Dus dat is wel heel erg bijzonder.
Het gaat nu ook heel erg goed. Oh, voor je vader? Ja, zeker. Het gaat heel goed met mijn vader. Dat is allemaal geweldig nieuws. Ja, en we hebben ook goed contact. Het gaat steeds beter. Dus we zijn echt mooie stappen aan het maken. En het grappige is dat ze eigenlijk vooral bij mij komen met hun vragen. Dus dat ik hun onderwijs met het geloof... Hoe lang geleden ben jij gebeld? Nu zes jaar geleden. Oh ja. En zij? Ik denk...
Nee, volgens mij vorig jaar. Oh ja. Dan ben jij ouder dan ik. Ja. Dan moeten papa en mama tegen jou zeggen. Ja, eigenlijk wel. Je wordt opnieuw geboren. Heb je dat ook zo ervaren? Niet gelijk vanaf het begin. Op dat moment niet, maar als ik erop terugkijk wel. Het is voor mij wel een heel proces geweest. Maar God heeft ook wel tegen mij gezegd dat hij de processen graag met me aan wil gaan. En het belang van de proces heb ik ook wel leren kennen.
En ik ben er nu ook wel heel erg dankbaar voor dat hij het niet gelijk voor mij heeft weggenomen. Maar dat hij de processen met mij is aangegaan. Want dat zorgt ervoor dat ik nu veel krachtiger ben. En veel meer heb geleerd dan wanneer hij het bij me weg had genomen. Want ik denk dat ik het anders weer op eigen kracht had gedaan. En het proces heeft me juist wel heel erg geleerd om hem te blijven vertrouwen.
En me over te geven en het bij hem neer te leggen. Ik denk soms wel dat het ook een proces is. Omdat het... Nou ja, het klinkt misschien goedkoop als je dat zegt. Maar zo gewonnen, zo geronnen zeggen ze weleens. Maar het is nu echt gewoon een diepgaand proces geweest. Van je 8e tot je 21e jaar. En dat laat ook wel diepe sporen na. Waardoor je natuurlijk ook de tijd mag nemen om te herstellen. Ja, klopt.
Nou, prachtig getuigenis. Dankjewel. Zijn er nog dingen die je eraan toe had willen voeren? Aan dit gesprek? Zelf moest ik denken aan het feit dat je ook hebt gezegd van... Als ik God niet had gekend, dan was ik er niet meer. En niet één keer maar. Dat God meerdere malen je leven echt heeft gered. Ja. Ja, ik geloof dat er heel veel mensen zijn, vooral in Nederland, die te maken hebben gehad dat ze labels hebben gekregen.
Dan kan het een depressie zijn, een angststoornis, autisme, pelinus, adhd, noem het maar op. Het kan van alles zijn. En het kan ook nog eens aschronisch gelabeld worden. En voelen dat je daar gewoon niet meer onderuit komt. Dat het een stempel op je is. En dan kan je misschien gedoopt worden. Dan kan je misschien een heilig geest ontvangen. En je gedachten vernieuwen. Maar dat krijg je nooit meer schoon. En... Bij Daphne was dat het geval? Bij Daphne was dat het geval, inderdaad, ja.
Misschien kan je daar nog wat over vertellen. Ik heb sowieso verschillende soorten depressie gelabeld gekregen. Maar daarvan was chronische depressie denk ik wel de grootste. En voor mij voelde het heel erg van dat gaat nooit meer weg. Dus dat laat ik voor altijd houden. Dus dat maakt het dan gelijk ook heel uitzichtloos. En ik heb dat in het begin, ook na mijn bekering, wel heel erg gemerkt dat het... Want dan ga je natuurlijk op een gegeven moment bezig met je identiteit.
En je identiteit in Christus. En ik merkte dat die lepels heel erg verweven waren geworden met mijn identiteit. Dus dat ik me daar heel moeilijk van los kon weken. Dat ik het heel moeilijk los kon laten. En dat ik het heel erg lastig vond om het los te zien van mijzelf. Ja, het was gewoon een deel geworden van je. Ja. En hoe laat je dat dan los? En dat maakte me ook wel heel erg angstig. Want op het moment dat ik dat dan loslaat, wie ben ik dan nog? Omdat het natuurlijk zo'n groot deel geweest is van mijn leven.
Ik heb daar zo lang mee gewandeld. Dus wat blijft er dan nog over van mij? Je was gewoon het label bijna. Ja, eigenlijk wel. Ja. En hoe heb je dat losgelaten dan? Nou, ook weer nog hele mooie gesprekken te voeren. We hebben daar echt wel heel erg vaak over gepraat. Want Noor had daar wel een uitgesproken mening over. Gelukkig. Ja, de Bijbel heeft daar een uitgesproken mening over. Ja, dat is waar. Jezus heeft daar een uitgesproken mening over.
Maar goed, zo zag ik dat toen niet. Wie de zoon vrijzet, is waarlijk vrij. En daar kan niks tussen komen. Paulus zegt het nog. Geen machten, geen krachten, geen overheden, geen demonen, geen lengtekeer, geen breedte. Niets kan je weerhouden van de liefde van de Heer. Niets kan ontscheiden van de Heer. Niets, niets. En dat scheid je wel van zijn liefde. Want in zijn liefde is geen angst. In zijn liefde is geen veroordeling. In zijn liefde is geen depressie.
In zijn liefde is geen onzekerheid en hopeloosheid die tot het einde van je leven gaat duren. Nee, in zijn liefde is hoop. Geloof. Zijn liefde krijgt alle angst uit. Amen. En je bent een kind van God. En dat zou je hele identiteiten te zijn. En alle aspecten die daarbij komen kijken. En niet bepaalde labels die je opgeplakt krijgt. Je bent gelabeld tot priester. Je bent gelabeld tot koningin. Je bent gelabeld als de rechte hand bij de vader.
Een autoriteitsplek. Je bent gelabeld tot waardige zoon en dochter. Je bent waardig volkostbaar geleerd. Er zijn heel veel mooie woorden. We zijn eigenlijk zonen en dochters van, niet van een koning, maar van God. En dan ben je een prins en prinses. Dat zijn ook labels. Zeker. Er zijn veel mooiere labels eigenlijk. En die zijn hoopvol, chronisch en voor eeuwig. Zeker, amen. Als we het over deze labels hebben, dan zit ik ook weer heel blij over te kijken.
Ik ken jullie niet, maar ik zie dat wel. Oké, dit was een mooie toevoeging. Wij kunnen niemand redden. Ik vind dat een mooi besluit van deze popcast. Dankjewel voor je overhartige gesprek. Graag gedaan. En dankjewel allebei. Jij ook bedankt. Dat was fijn. Amen. Halleluja. Dankjewel. En dankjewel ter voorvader. In Jezus naam. YesWeekend.nl Voor genezing. Voor u is niet zo mogelijk. Dankjewel vader. En dat bid ik u allemaal in de naam van Jezus. Amen.
