Melodie Poetiques Vahan Terian

Բողջին, բելկահայի եթերում մելոցի-պոետիկ հաղորդումն է՝ Ձես հեպե լիրիտ Կարապետյանը։ Այսօր ձեզ պատմելի եմ հայ մեծ գրող, բանաստեղծ, թարգմանիրջ, հասարակական գործիր ժվահան տերյանի մասին, եվ լսելինք նրա բանավտեղծություններից։ տերյանը ծնվել է 1885 թգականի հունվարի 28-ին գանտա գյողում, և եղել է իր ծնողների 12-որ երեխան։ Նրան կործել էին 4-ին, կենթանի մնացածներից 4-ը աղջիկ, 4-ը տղայի։ տերյանը սկզնական կործությունը ստացել է տանը, որ անմիջական մասնածության։ տերյանին հայրը դպրոց է ուղարքում լազայան ջեմարանի ընդուներության կնություններին նախապատրաստվելու համար, կանի որ հայրը երազում էր, որ որդին ունթմուվի այդ ուսումնական հաստատություն։ Չեմարանում տերյանը սովորել է մայրի ինգլեզու և գրականություն։ Հանդերյանը ավետիկ իսահակյանը այցելելի լազարյան ճեմարան, գրության աշակերխների հետ նրան տողեցության նաև շորջած ճեմարանում։ Հանդերյանը ով մինչ այդ սիրել է իսահակյանի պոեզիան, լոր հետևել է նրան, իսկ ռաժաշտի ժամանակ սեխնել է իսահակյանի ձերքը։ Եվ ասել։ Շատ ուրախ եմ, որ տես տեսա։ Տերյանի հետ իսահակյան նայցել է նաև հարվանադինչ, ու չնայած նա ոչ ինչ չի աստելի ստեղթակործությունների մասին, սական հետագայում իսահակյանը գրել է։ Եվ այս ծրտագին զրույցներից ես այն խորին տպավորությունն առա, որ ես բանաստեղթական էրության հետ գործում եմ, որ այս զգայուն հոքում ապրումները մթին խորության մեջ են, կապրում, որ նա աշխարհն զգում է աստեղթյունների առաջին ժողովացուն, մթենշաղի անուրժները։ Նրա առաջին ժողովացույի մասին հետագայում գովասանքի խոսքերը են ասել նաև թումանյանը, իսահակյանը, աղբալյանը, բերտելյանը, մանուչարյանը, սական եղել է նաև կնադատական և խիս պասասական կարծիցներ։ տելյանը վախճանվել է հունվարի յոթին, հազար իննարուկսան թվականին, 34 տարեկան հասակում։ Եթե ամենան ավերեստին կեզ տանջել։ Եթե վախտն ու վայելքները կեզ ժպտան, ոտան մարդիկ կեզ սիրաբար ողջույն տան։ Ու գուծը ես լան վախտիթ համար, իմ անգին։ Սական դարձիր, վերադարձիր դու կրգին։ Եթե հերվում ճակատագիրին անհոքի, սիրտը դու մատնե անգարեքից տանջանքի։ Եթե սիր, ինհոքին էլ կծավի, անմխիթար նորմոքումից կծավի։ Սիրտ ոս ծավում է անթաց գնացաց որիս համար։ Մեկը շուշուկով պատմում է կամաց, Մեկը ինհոքին տանջում է համար։ Այդ հուշերի մեջ կա մի քանք ծրցավ, մի ֆողից երազ։ Մեկը ինձ սիրտը պշելով անցավ ու հեգնությունով նայում է գրավ։ Սական չեմ կարող ես նրան ատել, սիրում եմ նրան։ Իմ կյանքը մի նոր պմոշուշ է պատել, Ուրգուրում է ինձ մի լույս հանգրվան։ Մեկը ինձ սիրտը պշելով անցավ ով կաղց ծրարփանք։ Որնվաց եք դուք սեր, ծնորք ու ծավ։ Որնվաց եք դուք երկիր, երկ ու կյանք։ Հաժեշտ, դու գնում ես, չը գիտեմ որ, զուր ու տխուր։ Հեզ գնատվող ասցին եմ ամ։ Ես գնում եմ տրտում մենակ։ Անժամանակ ծաղքից ընկած թհերթին եմ ամ։ Դու գնում ես, չը գիտեմ որ, սրտակը տուր լած հտպահած իմ հայացքից։ Ես գնում եմ զուր անտրտում, բայց իմ սրտոմ ծավ է անվերջ, մահում կսկից։ Իրիկն աժամ, շուտով կլոր է աղմուկը դաժամ, ու սիրտը սկզգա գայլեր այդ պապուկ։ Դու նուրից գիշնեց, նուրվ իրիկն աժամ, կոխաղաղ մուտով գգվող խուսապուկ։ Տղուր թևեր այդ անձան կպղեց, կգրծկեց հողը կանացինազով, երկնքում անուրջ աստղեր կվարեց, կզծնեց հոքիս անուշ երազով։ Սուր ծերեքների ծավիտյան զժգով սիրտը սկարոտ է կվոգը գվանքներին։ � Դերով ճոքում, քնքորշ կգգվեց հույս ու հիշատակ, կպարձես մեղմիք ծոլքը դիմ հոգում։ Քո աչքերի դեմ, իմ աչքերը գույրդ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Քո մոտ հայացքում կամի կնքորշ սով։ Քո աչքերի դեմ, իմ աչքերը գույրդ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Քո աչքերի դեմ, իմ աչքերը գույրդ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Քո աչքերի դեմ, իմ աչքերը գույրդ։ Կա գողուկու մ մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մ մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողուկու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու� մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողո մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողո մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Կա գողու մեջ անդապանց մի մոտ։ Ու անով նա էփիրի ում բրան։ Ու անսար թողաղով կանափին։ Ես կեզ մի սարնաստադ էր ատրան։ Ես կեզ մի հերասա ուլացին։ Եվ ոգին դովերում անճանոր։ Մենավոր ոլոր գինավա։ Մափնեց մի ոդորգին աղմկով ուսաբեց թողաց եք ու դիամ։ Ինձ տերվիս լույս պարոշ շիկանչում Չ Չիշեքշում ինձ հաղաց հանգերվան։ Ե այն հողն ես ախուր շարաշում Անդապած մեկն շուշերի այն։ Մափնեց մի ոդորգին աղմկով ուսաբեց մի ոդորգին աղմկով շիկանչում Չ Չիշեքշում ինձ հաղաց հանգերվան։ Ինձ երվի լույս պարոշ շիկանչում Չ Չիշեքշում ինձ հաղաց հանգերվան։ Մի այն հով մետախում շարաճում Անդհապան մեկբսկում շեմի այն։ Մի այն հով մետախում շարաճում Անդհապան մեկբսկում շեմի այն։ Մի այն հով մետախում շարաճում Անդհապան մեկբսկում շեմի այն։