Pokrig Navag Երջանիկ խրճիթը

A young girl was sitting near the river, throwing stones into the water. She was wearing a dress and had a necklace. She was sitting next to a boy and they had a baby together. They were playing games. Suddenly, a snake appeared and scared them. The baby started crying and everyone was happy except for the girl, who was always sad. One day, the baby crawled towards the river and fell in. The girl jumped in to save the baby and turned into a beautiful mermaid. Everyone loved her and was happy for her, but she was still sad. The next day, she sat on a rock and saw a snake in the water. The snake had a smoke coming out of its mouth. A man approached the mermaid and asked her why she was sad. He told her that there is a boy who loves her, but she doesn't know it. The man also said that her father wants her to get married. The mermaid didn't know what to do. She Երջանիկ խրդիտը զմրողջայ ետակի վրա մի խեղ ջրաղաց կար՝ ջրաղացի դրան արջև կանաչ ուրեն ու տակ թիգներ էր դվել ջրաղաց պանը և չիբուղը գող ծղում էր, կողկին նստել էր կինը, իսկ նրանց աչկերի արջև մի սիրուն մանուկ, նրանց երեխան, խաղեր անում. Մեղմիք սոսապում էր ուրենին, և ջրաղաց նանուշ մտմտալով, ասեզ, հին որերից մի հեյն հեկյատ էր պատմում. Ինչպես եղավ մի օր այդ սիրուն մանուկը վազելով թիթերնիքի հետևից հերացավ ժրաղացից, ընկավ մածարների մեջ, անցավ զորակից զորակ, կորցրեր ժրաղացի շավիղը ու գնաց գնաց հասև մեր ճանապարին, նստեց եզերքի մանուկը մեծացավ դարձավ մի շնուրալի երիտասարդ, ամենքը սիրում էին նրան և ուրախանում նրա վրա, բայց նա տխուր էր, միշտ տխուր։ Եվ երեկոները մենակ նստում էր իրեն շկյաղ պատրշկանվում, որի շուր բացվում էր պարտայի զհողասում ծառերով և կարկացյուն շատրվաններով, նրա հոգին սլանում էր մի ուրիշ վայր, որ հերավոր երազի պես մեկ երեվում է Մյուս արցունքոդ աչկերով նայում է հեռում։ Ինչու էս տխուրի մվորթի, ասում էր հարուստ հայրը նրան։ Ինչը տեպակաս, թե սերունից մի աղջկը կա, հայթնիր, թե չէ ինչ կա։ Եվ խնջույք է սարքել բարի հայրը որ թուն ուրախացնելու համար։ Վաղլիչները լսավորված էին ջահերով, նազելի աղջկները պատել էին երիտասարդի շուրջը, ասում ուծից աղում էին։ Եվ երիտասարդը մի օր դգուշ ելավ տահլիչներից անհայտացավ խավարի մեջ ու էլ չվերադարցավ։ Նա գնաց, սրջեց թապարայց շատ ու շատ տեղեր, հարցպործ արավ և մի օր վերջալույսի շողերի տակ տեսավ զմրուղթյակ ետակի վրա մի խեղ ճրաղաց։ տեսավ ճրաղացին գրնակը տվել է մի հին խրջիտ, որի բուխարիկից մարման ծուխ է ելնում։ Մոտեցավ խրջիտին կամացուկ նայեց լուսամուտից նարզ նստել է մի ալևոր մարդ եվ մտահող չի բուխեր ծուխում։ Մի երերում պարավ ծամական ձերքիրով սեղան էր պրում։ Եվ նրանք հածին ըստան, պարավը վերցրեց մի կտորհած ու ասավ։ Այս էլ որդու զբաժինը։ Այ կնիք, արդեն կանի տարի է։ Միշտ էլ որդու զբաժինն ես պահող ու առավոտ անձանոծ անցորդներին ես տալիս։ Այ մեր որդին էլ չի գա։ Այ մարդ, աստված գիտ է, թե մեր որդին հիմի ում պիտի տպակեքությ եկել, ուրիշի մոր ձեղքին է նայում, կարող այն մոր տղան էլ հեռու տեղը, ու ես նրան իմ որդի բաժինն եմ տալիս։ Ինչ իմանաս, կարող անայել իմ որդին իմ բաժինն է տալիս։ Այդ միջոցով ներս ընկավ որդին գրկեց մոր նուհորը համպուրեց և լացեց։ Ա մեր որդին բացականչեցին ձերունիները և գրկեցին իրենց որդուն կարոտած և լաց եղան։ Ըճախի մեջ կարմիր կրակը ուրախ ուրախ թեվին է տալիս։ Պայցա ռուտակ շպիտով լծնում է երջանիք խրջիթը։ Չրեղաց անուշ անուշ մտմտալով մանու գորեից մի հեկյատ է վատմում մանգության պես սիրուն մանգության պես ոսկի։