Αυθεντικότητα & Πρωταρχικές σχέσεις ζωής

In today's podcast, we discussed authenticity and how it is influenced by our primary relationships. Authenticity is about being genuine and true to ourselves, being in touch with our emotions and acting based on them. Often, the feeling of not being ourselves is associated with discomfort, nervousness, or anxiety. However, it is important to understand that being authentic is the only way to connect with our true selves. Authenticity allows us to accept and express our emotions freely, without judgment, fear, or shame. It is a characteristic that we develop throughout our lives in our journey of self-discovery. Other terms that can be used to describe authenticity include honesty, genuineness, and transparency. Our authentic self often clashes with our adaptive self, which is developed in order to connect with our caregivers and other significant people in our lives. In the early years, important others unconsciously present us with the dilemma of choosing between our authenticity and Χαίρετε. Στο σημερινό podcast θα μιλήσουμε για την αυθεντικότητα και πώς αυτή επηρεάζεται από τις πρωταρχικές σχέσεις της ζωής μας. Τι είμαστε όμως όταν λέμε αυθεντικότητα? Πώς καταλαβαίνουμε αν είμαστε αυθεντικοί ή όχι? Και τι σχέση έχει η αυθεντικότητα με τη φράση δεν είμαι αυτός μου. Συχνά το δεν είμαι αυτός μου συνδέεται με ένα αίσθημα δυσφορίας, νευρικότητας ή αμοιχανίας. Υπάρχει όμως λόγος να μην είμαι αυτός μου και αν ναι, τότε ποιος μπορεί να είναι αυτός. Αυθεντικότητα είναι το χαρακτηριστικό εκείνο της προσωπικότητάς μας, το οποίο μας επιτρέπει να είμαστε γνήσιοι και αληθινοί. Να είμαστε δηλαδή σε επαφή με τα συναισθήματά μας και να λειτουργούμε με βάση αυτά. Το να είναι κάποιος αυθεντικός είναι ο μόνος δρόμος για να συνδεθεί με τον πραγματικό εαυτό του. Μέσα της αυθεντικότητας ο άνθρωπος επιτρέπει στον εαυτό του να έχει επίσημα στους συναισθημάτων του, χωρίς να τα κρίνει, αλλά έχοντας μία αποδοχή προς αυτά, η οποία επιτρέπει την ελεύθερη βίωση και έκφρασή τους χωρίς φόβο και ντροπή. Η αυθεντικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό μας, το οποίο να καλύπτουμε στην πορεία της ζωής μας, στην προσπάθειά μας να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Άλλοι όροι που μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αυθεντικότητα είναι για παράδειγμα ειλικρίνεια, γνησιότητα ή και διαφάνεια. Ο αυθεντικός μας εαυτός αντιπαρατήσεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας με τον προσαρμοστικό μας εαυτό, τον εαυτό δηλαδή εκείνο που αναπτύσθηκε ως προσπάθειας σύνδεσης με τους πρώτους φροντιστές και στη συνέχεια με τους υπόλοιπους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μας. Στα πρώτα χρόνια της ζωής μας συχνά οι σημαντικοί άλλοι μας βάζουν ασυνείδητα το δίλημα να επιλέξουμε ανάμεσα στην αυθεντικότητά μας και στο να γίνουμε αποδεκτοί από εκείνους. Η αποδοχή στα πρώτα χρόνια της ζωής μας ισοδυναμεί με την επιβίωση. Επιβιώνω γιατί κάπου με φροντίζουν, με αποδέχονται και με περιθάλπω. Επομένως είναι θέμα επιβίωσης το να διατηρήσω αυτή την πρωταρχική σχέση. Ωστόσο, τι γίνεται όταν τα αυθεντικά συναισθήματα του βρέφους αντικρούονται με τον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να σχετίζεται με τους φροντιστές του, όταν δηλαδή αυτό που είμαι και αυτό που θέλουν οι άλλοι να είμαι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Τώρα το βρέφος, η ατήσυχα και το παιδί σε μεταεπιτελικία, μαθαίνει να βάζει στην άκρη τις ανάγκες που αντιπροσωπεύουν τον αυθεντικό του εαυτό, γιατί αυτές δεν εξυπηρετούν την επιβίωση του. Αυτή η διαδικασία παρεμπόδησης βίωσης και έκφρασης των αναγκών που εκφράζει ο αυθεντικός μας εαυτός γίνεται σταδιακά μια αυτοματοποιημένη διαδικασία. Έτσι, στα επόμενα χρόνια της ζωής μας, η αυθόρμητη μας αντίδραση είναι να ανταποκριθούμε με τον τρόπο εκείνο που γνωρίζουμε, ότι ως παιδιά ευνόησε και εξασφάλισε την επιβίωσή μας. Μόνο που τώρα η επιβίωσή μας δεν ελέγχεται από τους ίδιους παράγοντες, γιατί δεν εξαρτώμαστε από κάποιον άλλον για να επιβιώσουμε. Έχουμε την επάρη και να προσφέρουμε εμείς τα αγαθά εκείνα που χρειάζεται ο εαυτός μας για την επιβίωσή του. Ωστόσο, πίνουμε να το ξεχνάμε αυτό και να ανταποκρινόμαστε στο παρόν, με τον τρόπο με τον οποίο είχαμε μάθει να ανταποκρινόμαστε στο παρελθόν. Σημαντική παράμετρος σε αυτή τη διαδικασία είναι η συνειδητότητα. Η ικανότητά μας, δηλαδή, να αναρωτηθούμε συνειδητά για τις αντιδράσεις μας στις καταστάσεις του παρόντος. Η συνειδητότητα μπορεί να κατακτηθεί μέσω της ψυχοθεραπείας, του θεολογισμού και κάποιων άλλων τεχνικών οι οποίες στείλουν να φέρουν τον παρελθόν στο παρόν με τρόπο θεραπευτικό και όχι τιμωρητικό και ανασταλτικό προς τη ζωή. Έτσι, για παράδειγμα, αν εγώ είχα μάθει ότι ως παιδί έπρεπε να μη δείχνω τα συναισθήματά μου γιατί αυτό με έκανε ανεβάλωτο και εγώ έπρεπε να είμαι δυνατός, τότε μαθαίνω να καταπιέζω τα συναισθήματά μου όλη μου τη ζωή. Δεν είναι μια διαδικασία που τη σκέφτομαι συνειδητά. Απλά συμβαίνει. Μεγαλώνοντας, έχουμε αντιμέτωπες με ένα μεγάλο πένθος που μας ενθλίδει. Τότε τα ευάλωτα συναισθήματά μου, όπως φόβος και θλίψη, γίνονται τόσο μεγάλα που δεν μπορώ να τα γνωρίσω και σίγουρα να τις διαχειριστώ. Κι εκεί τι κάνω. Βγαίνω ένα πένθος για την απώλεια του ίδιου προσώπου που έχασα και ένα άλλο εκείνο το αυτό που πίστευα ότι είχα και για το οποίο τελικά έκανα λάθος. Μια τέτοια στιγμή μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη σύγχυση, θυμό, απογοήτευση σε ένα άτομο. Αλλά ταυτόχρονα μπορεί να το φέρει και σε επαφή με τον αυθεντικό του εαυτό. Αυτή είναι η μαγεία του αυθεντικού μας εαυτού, ο οποίος το τέλος της ημέρας μας κλαινιχτίζει. Χωρίς προσωπία, χωρίς περιορισμούς και χωρίς κριτική. Γιατί ο αυθεντικός μας εαυτός δεν χρειάζεται να είναι τέλειος, δεν χρειάζεται να είναι αρεστός ή αποδεκτός για να είναι αρκετός. Δεν χρειάζεται να κρύβεται πίσω από άμυνες και υπεκφυγές. Αλλά αρκείται στην αυτοπαρατήρηση και στο συντονισμό με τις αισθήσεις και τα συναισθήματά μας. Ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται σε επαφή με τον εαυτό του, μπορεί ολοκληρωμένως να δημιουργήσει αληθινές σχέσεις και εν τέλει να εμπνεύσει πιστοσύνη. Ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε. Είμαι πρόσδευο τα σχολιά σας από κάτω.