Yeni Kayıt

The speaker is expressing their deep emotions and experiences, mentioning a person named Rüveyda. They talk about being called by someone and coming to them, feeling tired and broken. They mention a palace of solitude and their orphaned cries, wanting to be heard by Rüveyda. The speaker also mentions racing against thunder and being imprisoned and facing death. They refuse to say Rüveyda's name but claim that the words walk for them in their cries. The repetition of not wanting to say the name and the intense emotions suggest a complex and possibly painful relationship with Rüveyda. Sezayı bağlayarak yorgun kanatlarına bir güvercin uçurup kıtalar arasından Çağırdın beni, geçerek birer birer sürgün kanyonlarını Der ve der koşup geldim ışıl dayan tahtına Yarım koyup bir bardak kurşun rengi çayımı Yıkarak yalnızlığa kurduğum sarayımı Yetim çığlıklarımı duyurmak üzere sana Koşup geldim, biriştir beni memnu bahtına Adını söylemek istemiyorum, her hecesi amansız bir kor dudaklarımda Her halifene yıllardır şimşeklerle yarıştım Zindanlara karıştım, ölümlerle tanıştım Adını söylemek istemiyorum, Rüveyda dediğim zaman Anla ki senin için yürüyor kelimeler, çığlığımın atar damarlarında Adını söylemek istemiyorum, çığlığımın atar damarlarında Adını söylemek istemiyorum, her hecesi amansız bir kor dudaklarımda Her halifene yıllardır şimşeklerle yarıştım Zindanlara karıştım, ölümlerle tanıştım Adını söylemek istemiyorum, Rüveyda dediğim zaman Anla ki senin için yürüyor kelimeler, çığlığımın atar damarlarında