rasgele iç dünyam

The speaker shares their thoughts on why they decided to start a podcast. They explain that they haven't been productive and haven't been taking care of themselves. They feel anxious and have been neglecting their responsibilities. They reflect on their lack of motivation and desire to make changes in their life. They mention financial struggles and feeling inadequate compared to others. They talk about their inability to dream or have goals. They focus on living in the present and not dwelling on the past or future. They express confusion about adulthood and hope that things will get better. They end by saying they don't know much about themselves at the moment and hope things will improve. Merhaba, çok spontane bir şekilde içimden podcast kaydetmek geldi. Aslında bu fikir uzun süredir benleydi ama bir türlü uygulamaya geçemiyordum. Podcast kaydetmemin sebebi, ben zaten çok konuşmayı seven bir insanım, yazmayı da seven bir insanım. Ama şunu fark ettim, ben yaklaşık bir senedir sıfır verimli hayat yaşıyorum. Kendimle ilgili hiçbir şey yapmıyorum. Hiçbir şey düşünmüyorum. Ne geleceği düşünüyorum, ne geçmişi düşünüyorum. Evet şu anda varım ama tüm kaygılarla varım, onu fark ediyorum. Aksiyete çok yoğun yaşıyorum ama şu sıralar daha da azaldı diyebilirim. Verim konusunda gelecek olursak da gerçekten hayatımdan sıfır verim alıyorum. Dünyama hiç bakmıyorum. Kendimi geleceğe taşımak için, geleceği iyi bir şekilde taşımak için hiçbir şey yapmıyorum. Sadece şu an düşünüyorum. Bir işte çalışıyorum part time bir şekilde. Haftanın dört günü çalışıyorum. Son sınıfım. Son dönemine girdik hatta ama olacak gibi duruyor. Tezim var ama hiç dokunmadım. Daha birinci sayfasındayım. Tüm sorumluluklarımı bir kenara bıraktım ve hiçbir şeye dokunmuyorum. Kitap okumuyorum. Ekran sürem çok arttı. Hiçbir şeye dokunmuyorum, hiçbir şey yapmıyorum. Sadece aksiyetim o anlık artmasın diye evi topluyorum. Yemek yapıyorsam yapıyorum. Zil bakımı yapıyorum. Tabii ki bunlar da bir şey ama neden potansiyelimi ortaya çıkarmayayım ki? Aslında bu düşünce uzun süredir var ama hiçbir şekilde uygulamaya girmiyorum. Bu beni çok üzüyor. Belli etmesem de, sallamıyor gibi, aklıma takılmıyor gibi düşünsem de, düşündürttürsem de beynime aslında. Oturup böyle düşününce gerçekten beni çok yaraladığını hissediyorum. Harekete geçemiyorum. Keşke kendim için bir şeyler yapabilsem. Niye çok acizce konuşuyorum? O konuda da hiçbir fikrim yok ama hiçbir şey yapmıyorum. Galiba bunu birazcık daha para konusuna bağlayabilirim. Yani kurban psikolojisine de girmek istemiyorum ama para sıkıntısı çekiyorum. Aldığım aileyi yetiremiyorum. Ve bu şekilde sadece ve sadece işe git gel, başka bir şey yapmıyorum doğrusu, konuşamadım. Önceden gezerdim, daha keyifli vakit geçirirdim. Ama galiba yetişkin olmak böyle bir şey mi? Hiçbir fikrim yok. Yetişkin olmak nasıl bir şey? Nasıl bir his? Aslında şöyle düşünüyorum. Geleceği düşünmek bana bir tık keyif veriyor. İleride mutlu olacağımı ve huzurlu olacağımı hissediyorum ama şu an bir şey yapmazsam o geleceğin adımları nasıl hazırlayacak? Nasıl gerçekleştireceğim? İnstagrama bir giriyorum, herkes yazıyor, herkes zihinde, herkes bir şeyler yapmak için uğraşıyor. Bir kendime bakıyorum, çok yetersiz hissediyorum. Önceden gerçekten kitabı kurdum, gezerdim. Hayattan tatmin olmak için elimden geleni yapardım. Ama şu an sadece durup seyrediyorum. Ne zaman çıkarım bu kafadan? Hiçbir fikrim yok. Tabii ki de bunun da bir patlama noktası olacak ve çok üzüleceğim. Kendini gerçekleştirmiş saniye ne yapardı diye düşünüyorum. Galiba dil önerilip yurt dışına gidebilirdi ya. Çünkü saniye diye tanıyacağımız kişi gezmeyi çok seviyor. Ve yeni yerler görünce aşırı mutlu oluyor. Ama hep bir ama işte. İnsanın buna çok canı sıkılıyor. Neyse devam edelim. Saniyenin güzel bir evi olurdu kendini gerçekleştirseydi. Güzelce dekore ederdi. Çünkü bir insanın yaşayabildiği yerin en güzel şekilde olması onun aslında iş dünyasını yansıtıyor. Güzel görünmesi onu mutlu hissettirir yani saniyeye göre. Saniye gerçekten bilgili bir insan olurdu kendini gerçekleştirirseydi. Yani benim bir hayalim bile yok biliyor musunuz? Gerçekten şöyle düşünüyorum. Benim gerçekten bir hayalim yok. Hayal kuramıyorum. Hayal kurmak bedava oysa ki ama gerçekten hayal kuramıyorum. Bunu neden yapıyorum kendime hiçbir fikrim yok. Bu beni çok üzüyor. Ama devam ediyorum. Dediğim gibi şu ana odaklıyım. Önceden o kadar çok anksiyete geçirirdim ki geçmişe odaklanmak yüzünden. Galiba artık o kadar çok geçmişe odaklandım ki şu an ne geleceğine geçmişe odaklanabiliyorum. Onun birazcık cezasını çekiyor olabilirim. Çünkü bıkmışım artık geçmişe odaklanmaktan ve sürekli anksiyetesini yaşamaktan, kaygılanmaktan. Artık beynim yorulduğu için sadece şu ana odaklanıyor. Aman ne olacaksa olsun diyor. Bilmiyorum. Şöyle düşününce gerçekten kalbim ortadan ikiye ayrılıyor. Ama ne olacak bilmiyorum. Kendim hakkımda gerçekten hiçbir şey bilmediğim bir dönemdeyim. Her şey yoluna girer umarım. Kendine iyi bak. Altyazı M.K.