2. Bekkur 2019

Ég heiti Bergþóra Lilja. Gríða ég trappgjaldling gleyð og ljót, með ferla hönd og haftan fót. Svona byrja gríðu kvæði eftir Jóhannes úr kallum, en við í öðrum bekk ætlum að fara með ýmis kvæðiteint grílu og syngja tvö lögum hana. Ég heiti Rakað Marja. Í hömrunum bjóhun og horthi yfir sveit var stundum mögur og stundum feit. Ég heiti Aleksandra Kvinni. Á börnunum vart það hvað gríla átti gott og hvort hússak maði sem poka og sem pott. Ég heiti Bjarnið Lóðr. Ef góð voru börnun var gríla sung og röðla og hveran fylta sung. Ég heiti Sjálfið Birna. En slæðin voru börnun vart gríla glöð og fálum að við pokasinn fingra röð. Ég heiti Jón Elberg og skáma þið úr hamlunum heldur glæð og óðinn í bæma, bæma glæð. Ég heiti Sjóndir Svafa þar tók hún hinn óþakku ángarskinn og potta þið þau myrði pokansinn. Ég heiti Aludafon og heim til sín aftur svo held hún flótt undir potinum fyrðlaði fram og nótt. Ég heiti Sólíða Rósa um annar sem gerðist fær en engin veit en gríla var samtundi sött og feitt. Ég heiti Gabríel Árún. Hún flótt svöð að néttlaðist hamarinn og kisti hann lepparúða sinn. Ég heiti Igor Kristoff. Svo var eitt syn um einn hverjá á börnum fengið byggsra kjár. Ég heiti Símon Hennig og þau voru öll svo undir góð að gríla var þrætt og hyssa stóð. Ég heiti Steina Lógi en byrð þetta lengi lengi satt. Í fjórstam daga hún pyggið í mat. Ég heiti Árti Sera. Það var þún svo mikið aðsklingsrók að í bóli þún lað þig stótt á. Ég heiti Jakob Hennig. Hann lepparúði mið bóli beig og síðan fó hann þá sömur leið. Ég heiti Embla Björg. Nú íslundsku börnin þess eins ég beð að þau láti ekki hjóin leppna við. Nú ætlum við að syngja og gríla eftir Ómar Ragnarsson. Gríla heiti græti, mæni fölgum hætti þinn. Þú nöður sér í sveitinni, við þín að ætlum líkt. Þú takkir ætti fölgum við fyrstu líkti spjern. Og það svömlum svo mynna eftir mér. Ógríla! Ógríla! Ógríla! Í gafla hættinum. Þú syngir einn kölunum að ætla nokkuð dag. Og heilundarum hitkinnið með heilur myndafræð. Að aðskilmat og öllutríkur ragnar hún bækjum. Og hann í þess á hjálasveinu átt en þýjur þrætt. Ógríla! Ógríla! Ógríla! Í gafla hættinum. Ógríla! Ógríla! Ógríla! Í gafla hættinum. Ég heiti Háþór Alli, gríla kallarbörnum sín, smöbu jörð og vada börninu að gálgmenn skrefjóða, skrefbur, leppur, langlegur og skjóða. Ég heiti Sigurbyggnóni, út af lifi, lúða og grílur, ljúflímsfólkið, heita már, yfir þá sveipa skuggarskýlur, skikni menn það hjafn að sjá. Ég heiti Dagberður Snar, sjók þá sundi í hóla á steina, hyrtiði þörum menns á trótt. Ég er það slimslu á hjálasveina, hjafn að sjóst á dimmi nátt. Ég heiti Kallakari, gríla var og sönnu, gömul hérkæðlíkur, bæra um bónd og börn töttuver. Ég heiti Fyrsturón, eitt heiti skrefbur, annar leppur, syði og þörttur, samtíðin, fjóði, börvar og byngi, bolljóðan út af kopur og kipa, svo brúðu að simpa dagljóða, dáni sleggja og sláni til ángja og skóta. Ég heiti Aleksandru Pálmi, ól hún í elli, einar tvípara, syskvall og syspi og sofniru bæði. Ég heiti Kristján Bjarki, er benninu, auksu upp og börst, elli más og sátu kört, veslu skrín og leppalóði á lífið hvaður þeirra tróði. Ég heiti Einar Jósef, en skríla mellt í meturan, það melltir einan hefjanan, og yski hannra hlíðarskóla háöldurð þegar hendur stóla. Ég heiti Jakob Þór, í háskólan þau heldur en er höfu klárað öldungin, en réttu þau er bæði í uppbældis og kæntifræði. Ég heiti Brendi Sölta, þrílar eigin með garði, gekk með henni varði, hófa vora henni, gekk henni topur úr enni, dróð hún berg með læri, börn trú ég þar í færi. Ég heiti Einar Þröpp, valga litla kom þörrað og klufti á garnarskæri, tók hún bandum nýtti á hún út og lefti öllum börnum út, svo trói ég það færi. Ég heiti Gunni Linnig, hér fer gríla í garðofan og hefur á sér halafettan. Ég heiti Hallgrímur og hefur koma gríla og gæturstum, hóf hún mjög mjög mjög að kvíla sig hérna með kljóð. Ég heiti Friðrik Mikkær, hún mun vilja kvíla sig því hér eru börn, hún er grámhálsir og hún lakar eins og ör. Ég heiti Víkingur Helgi, hún er grámhálsin og leipið í fjós, hún vil ekki horfa í það hátíða jós. Ég heiti Trystan Andri, hún vil ekki heyra þann hátíðasöng, hvartar hún um kérleysi og hvaðist vera svöng. Ég heiti Gabriel, hér er komin gríla, grá eins og ör, hún er svo vantvægt að vilja neyma börn. Ég heiti Katta Dís, hún er sér svo vantvægt að vilja börni góð, heldur þau sem hafa mikla svinur og hljóð, heldur þau sem löði eru á lesfur og söng. Ég heiti Árun Ernur, þau eru henni fælegust hér hún er svöng, þau eru henni fælegust, það veit ég nú víst, eða þau þekktu gaulur þau gera þetta síst. Ég heiti Tryggur Snær, gríla píla, aftur sína, misti í skóinn og vann í sjón. Þegar hún kom að landi var hann föllur að sandi, það lókum allt að við að syngja lægi. Bráður kom að blæsa jólinn eftir jóhannir frá kvöldlum. Bráður kom að blæsa jólinn, börninn, faraðra, brötinn. Aftur þá þá eitt frá kvöldlum, því það myndt að kert og sprið. Kert og sprið, kert og sprið, því það myndt að kert og sprið. Frá kvöldur veit þú einkið hvað þið eru þýtt að sprau. Einn til því það aftar lefnir á kraflega gamans á. Gamans á, gamans á, á kraflega gamans á.