1. bekkur jólaútvarp NFGB 2023

Ég heiti Daði. Nú ætta fyrstu vektur að fliðja hjálflaugur til jókvæðina þegar þú kvöllu góða skemmtum. Þegar ég vilja sögu að feinunum þeim sem brúið sér hérfárðum á bæinn og höginn, þeir rökk á fjöldunum sögðum sér svo margur veit í languð hala og rógu á leiðinugri sveit. Ég heiti Eldur. Dríla var fyrra móðir og hgaf þenn trölla mjöln, en tappinn lepp að lúði það var nú leiðind af fólk. Þegar jóla sveinar neftur, þenn mjölun byrktur steyr og einn og ett er komur, en aldreir tveir og tveir. Ég heiti Harstein. Þeir voru þrö dansa sér heyður menn sem ekki vildu að ónáða aldreir í sem að styrnum þeir lætturst og dróa lókun og einna helst þeir lættuði í Eldur og Búr. Ég heiti Anna-lóð. Læðvísir á hrjupin þeir leyndurst hér og þar til áknitt hennar vísir ef einginnari var og eins og eftir það ég var ekki heik að við að rækja fólk að trölla þess heimlis frið. Ég heiti Hagslilja. Sterkast styrkum festur, stennur eins og trea. Hann leiður með þessi fjárfinn og leiður á vontum sé. Ég heiti Katrín Irja. Hann vildi sjúa arnur, þá var þenn ekki sér. Þegar við greiður hafaður störst fætur, það gett nú ekki verð. Ég heiti Birgur. Gilja gauð á all annað, með gáða hauðsinsinn. Hann skreið orðan og gilja og skötti fjár feginn. Ég heiti Birgitta. Hann veldi sig í báðsunum og fóði með stærl meðan fjósakvunnur átti með fjósamanu tal. Ég heiti Unna-arki. Stúi hér þár sýli, stupin sá. Hann kæti sig í punnu og kostu var átt. Ég heiti Gamla Kristín. Hann hljóp með hana í burtu og hýttir agnirnar sem brunnur stundum fastar við barmin hér og þar. Ég heiti Jónbjörn. Sá fjörði þauri sleikir var fjarska lega mjór. Ásklub varan glæður þegar alltaf duskan fór. Ég heiti Íðasefa. Það seiðir sko eldning og föðum eitt veip. Það gætnar báðan hundi því hún var stundu sleip. Ég heiti Rúrið. Sá fyndir potta stjefir og skrítir kultast ráð. Þegar börn fættur skóðir, hann börnir dyrna ráð. Ég heiti Ánna Bergman. Sá byggum við stjóðu góðu kjastáðu fölg. Sá fyndir hér pottu nokkuð kvæðum góða. Ég heiti Andra Mæa. Hún sjáður sreyta Ásklub sleikir. Hún var ámúð starma leið. Hún farður endur rúminum. Það ekki sjóðum hauð. Ég heiti Bria Tumma. Þegar fólkið seti Áskanna, þegar ég kört á hund, hann sprungir náður heim og skleitt á ymsa lund. Ég heiti Elma. Sjöndu var fyrirskallið. Sá var nokkuð klús. Þegar fólkið vildi rökkur, þá síðan vænandús. Ég heiti Emil. Hann var ekki sjölda mjöngin yfir því þá harðskalega marraði hérum í. Ég heiti Erlfræs. Skiljarbu sá áttundi. Það er skjálfileg raud. Það er hlöfuminn orðaf sáðum. Það er verður braud. Ég heiti Ísandmann. Þú hánaðan í sig og yfir mannaðin þá stjóð hann flytti og stundi á þeim. Ég heiti Sigur Ása, nýjöndum á klókunarkrækir, brauðurtyður og smaraðar. Hann hengti sig uppi í rjáðin og huglaði þar. Ég heiti Kristinn Ágúst. Á aldur spilta það þann í sjóðtjóða reik á þar hangi bjóaðsum einnfann sveik. Ég heiti Vaklurka. Gæðir gráðlöfnum mönnum sem njói marraður skjálfunum leiðin hann. Ég heiti Efniga Björg. Ég heiti Saksildur Lára. Ef eitthvað vært að leiði, álíklegtur sjá hann oftast nærleitna Ísraelda ná. Ég heiti Amelja Karin. Það klöpti bara gátt að þau verið aldrei flekts á hverf og handi hafði þó svo klálegt og helgjast ofnið. Ég heiti Emil Aron. Hann ilm af laugabrúði, uppa heiðarfann og ljöttunum sem reikur á lyftina rann. Ég heiti Hinnfanna Kétkrókur, þá tótti kunna um það lág. Hann hann maður segna á það lágnastu dag. Ég heiti Póla. Hann greitir fyrir dutlu, seggar kortur varf á en stundum reyndis stuttur. Steitturir hann þá. Það ég heiti Jóhan Ósk. Svetandir fyrir kjöldarsniki þá að tíðin kvöld ef ekki komin síðarstuð að aðfunga á tánks kvöld. Hann heldi líklu börnstinn sem börstu glöða fíinn og tríkla þau um bæinn með tunga kjöldarsniki. Ég heiti Sýriur Amla. Á sjálfa jólunóttina sagan helmum frá. Á straxuninn sér tjátu og störðu ljósun á. Það týndist þeirri börstu þá tók þá frost og snjáð og þarft á þannum sveðastir sveinstu elfu ár. Ég heiti Kristófi Úlba. Fyrir lenga fjöldunum er fennt í þeirra stóð, en minningarnar breytast í myndið úljóð. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af gangum gólf og jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Jólathveina af gangum gólf og jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af gangum gólf og jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Það er lokum með sláð fyrti pekkur af syngja, jólathveina af einu og varta gleðilegu jól. Svoðan veit það ekki á hatta, og það góðast hjöfna hlut. Þið vilja hlutið bóða afta, við erum hjálpað hlutna hlut. Svoðan hlutir hatta, og það bæðast hlutna hlut. Svoðan hlutið bóðað hlut, við erum hjálpað hlutna hlut. Svoðan hlutið bóðað hlut, við erum hjálpað hlutna hlut. Svoðan hlutið bóðað hlut, við erum hjálpað hlutna hlut. Það er fyndu stjóðan, varð með stjáðan fyrti hatt. Þegar ekki gamlu stjóðan og gróðan, bróðgarðan halaði rétt og klart. Snæði fyndu stjóðan, það bara stjúðist hæðum týr. Svegja margir menn er við munum, en þegar myndu var og hýr. En galðar voru geindi í gömlu skóli hann. Er fjöngan á á fæntum, sér bóðan óvara í tann. Já, snæði fyndu stjóðan, það var snara líkna minn. Og ég leið sér frá æði ljöttum, þá finnst það leið þjótt svo stuðinn. Snæði fyndu stjóðan, stjerni gott við hímustinn. Og salðun leið munar skóli, heið og ég svolna hérum vinn. Hún fyrst í stókan, alveg fyrst gangi í týsta. Og að kóla svo fyrir krakka, hókallinn allt í einu skrömm. Svo ljóða einn var ekki sitt, og alveg niður á törn. Og með svæga vörðum sjöngja nörðan í svinn og höfðu borð. Já, snæði fyndu stjóðan, að því það bleið þetta vann. Því að yfir skeinu sólum skil, og hún var að bræða hann. Og hún var að bræða hann.