Jasper Harteveld

This is a podcast conversation between René van Vettel, Hans Ouwekerk, and Jasper Harteveld. They discuss Jasper's influence on fitness and his involvement in creating the Weegpark in Soetermeer. Jasper was recently awarded the sport medal of Soetermeer and nominated for a socially engaged sports provider award. The conversation also touches on the importance of physical activity and the positive impact it has on people's lives. Jasper shares his journey in establishing the Weegpark and seeking funding for the project. Dit is Ondertussen in 079, een podcast van René van Vettel en Hans Ouwekerk. Ze spreken met mensen op de rand van de Soetenmeerse actualiteit. Welkom bij weer een nieuwe podcast en we hebben dit keer aan tafel Jasper Harteveld. Mister Bewegen denk ik, in Soetermeer. Probeer ik nog steeds wel op mijn 73. Eigenlijk Jasper, ik moet altijd een beetje mijn buik inhouden als ik jou zie. Ja, een beetje. Een beetje, ja. Het gaat eigenlijk, ik bedoel je is zo'n slanke man van in de zeventig. Ja, ja. Van Mister Fit. Van Mister Fit, ja. Daar houden wij die van. Ik vind het wel fijn, want ik heb het door de jaren hier bij de makelaar bij het servicecentrum meegemaakt. En dan heb ik je toch zien groeien in de goede... Niet de omvang bedoel je? Nee, nee, juist hoe slank je geworden bent eigenlijk. En dat is de zwarte linie. Dat is jouw invloed, denk je Jasper? Wat zeg je? Dus dat zou jouw invloed geweest zijn? Ook. Je hebt op heel Soetermeer een goede invloed. Nou inderdaad, want ik heb wel op een gegeven moment gezegd, ik probeer ook bij de Roteren enzo wat te gaan doen. Ja, zeker. Ik weet niet of je dat gedaan hebt? Nee. Die goede raad heb ik in de wind geslagen. Maar goed, ik ben wel door jou wel, ook mede door jou. Ja. Ik heb nu al zin in wie Jasper Hartman is. Is dat een idee? Ja, dat is een heel leuk idee. Want ik zit er nu al heel goed in eigenlijk. Zo is dat. De Weegpark, he. De Weegpark Noord A heet het officieel. Ja. Dat is eigenlijk jouw, ik wil bijna zeggen, je liefdesbaby. Bijna vijf jaar geleden, in de komende zomer vijf jaar geleden, is hij er gekomen uiteindelijk. Onlangs heb je een mooie prijs gekregen, de sportpenning van de stad Soetermeer. Gaat ze ook nog even over hebben. En je was ook nog genomineerd voor help me even maatschappelijk betrokken sport aanbieders. Een van de meeste maatschappelijk betrokken sport aanbieders van Soetermeer. En er waren drie nominaties. En dan zit je ook nog bij ons. Ja. Twee rare tijden. Wat gebeurt er? Wat gebeurt er in twee weken? En van de week echt een paar dagen om me heen zitten kijken. Jongens, wat gebeurt er allemaal deze weken? En dat is alleen maar mooi. En ook voor de toekomst kan het nog mooier worden. Als er nog meer van deze parken bij gaan komen. Ja. En het geld ligt er. We gaan het zo over de Weegpark. Hebben we even over die sportpenning. Hoe is dat gegaan? Is dat net zoals met de lintje dat je van niks weet en ergens naartoe wordt gelokt? Hoe gaat dat? Nou inderdaad is dat zo gebeurd. Kijk die nominatie was al geweldig. En een aantal weken geleden werd mijn dochter in Spanje gebeld door mijn maatje die dat allemaal in gang had gezet met de gemeente. Om mij toch voor te dragen voor zijn sportpenning eigenlijk. Maar ik had geen idee. Dus ik dacht nou na die sportgala gaan we een bak koffie bij de club met je maatje. En de club is? De Roadrunners. De Roadrunners waar ik al 30 jaar lid. Waar ik mijn training heb gedaan. De wandeltak opgezet met diverse mensen. Steeds meer mensen laten bewegen. En dat sociale. Want dat is mensen zo belangrijk. De Weeg is leuk. Maar een bak koffie en af en toe een wijntje erbij. Dat vind ik dan net zo belangrijk. Om die mensen blij te worden. Zo is dat gekomen. En toen zei Jorje woensdagavond om negen uur. Ik zei goh is goed ik moet wel wat eerder. Nee je moet om negen uur er zijn. En mijn vrouw had de zorg. Dus dan moest ik de zorg precies om wachten laten komen. Om daar te zijn. En kom ik nog. En ik ga aan de bar staan. Ik ga een bak koffie bestellen. En er staan leuke mensen. Heel veel mensen die ik ken. Maar die zijn er altijd. Dat geen idee. Nee nog helemaal niet. Ja een bloemetje van de Roadrunners. Van hoe leuk dat je dat. Voor die nominatie. Voor die nominatie. Dat was gewoon mijn gedachte. En op een gegeven moment zegt Lisbeth. Dat is mijn tweede vrouw bijna eigenlijk. Die al dertig jaar en ook al tien jaar. Met die stichting Noord-Afrikaans PSG. Ja. Zegt hey vriend kom maar zo vier uur. Met een microfoon. Want we gaan even in het zonnetje zitten. Ja oké een bloemetje. Nou achterlangs was de wethouder rondgeslopen. Weerwacht. Weerwacht die stond. Dus op een gegeven moment zat hij achter me. En hij kwam naar voren. En dan kwam het hele verhaal. Met prachtige zeg maar het bord met de nominatie. Of zeg maar de prijzen eigenlijk. Sportplanningen. En dan zo'n sportplanningen. Maar ook toch. Je hebt alles in een lijst. Met de handtekening van de burgemeester. En hoe reageer je? Word je dan emotioneel? Word je stil? Word je lacherig? Of hoe reageer je? Stil. Ja. Ja. Hoe dan? Dat verwacht je niet dan op zo'n moment. Het moest allemaal even zinken. Dit is toch wel bijzonder. Echt. Want als we daarover praten ben je nog een beetje emotioneel. Want het gaat die dagen daarna gaat het al. Jezus jongens. Wat heb je dan gedaan? Wat ik vind dat normaal is. En dat jij en Hans ook zouden kunnen doen. Maar dat vind ik nog niet normaal. Nee. Het feit dat hij ook zei op een gegeven moment. Die short trackster. Zes jaar geleden. Ja. Jaren van Kerkhof. Daarna niemand meer. Oh. Dan praat hij af en toe maar hard. Oké. Dus dan ga je nog wel denken. Dit is toch wel bijzonder. Ja dan is het extra bijzonder. Ja precies. Nou dan komt hij thuis. Mevrouw heeft lekker via livestream kunnen kijken. Heeft het allemaal meegemaakt. En dan de foto's en de krant. En op Facebook. En dan denk je. Allemaal aandacht. Ja precies. Ik krijg altijd aandacht aan jou. En daar krijg ik weer energie van. Want als je dan op het sportpark of beweegpark bezig zit. Of ze nou vier zijn of vierentachtig. Want zo is het echt hè. Opa's en oma's. Ze komen gewoon. En dan ga ik even lekker naar buiten. Ga ik even een praatje maken met die mensen. En dan niet om ze direct weer door de deur te maken. Want dat hoeft niet altijd. We proberen dat toch wel rond te breien. Maar gewoon even. Eventjes gewoon met elkaar beleven. Joh waarom kom je hier. En wat doe je hier. En gezondheid. En dat vind ik heerlijk. Even een praatje maken. Ja nou ja. Je weet hoe het bent. Anders bedoel ik. Af en toe moet je hem even afremmen. Maar ik vind het heerlijk. Om met mensen om te gaan. En proberen te weten. Wat vind jij. En hoe sta jij in het leven. Dat zijn hele simpele dingen. Waar je bij van komt. Ja. Mr. Beweegpark. Zo introduceerde ik je al. Inmiddels meer. Hoe is dat. We gaan even terug naar dat begin. Want vijf jaar geleden is het dan al geopend. Dus we vieren dit jaar al. Feitelijk de eerste lustroom. Komt er aan. Maar het is echt uit jou. Ja precies. Uit mij. Ontsproken. Precies. We denken wij zijn gezien. En bewegen belangrijk. Vrouw 30 jaar in de zorg. Dus je weet dat bewegen gewoon gezond is. En dat je dan daardoor toch. Zes, zeven jaar. Hartappers kunnen zes, zeven jaar langer ouder worden. Kan je zeggen. Dit is echt wetenschappelijk geweest. Dat het zo is. Gelukkig woordig is wetenschap ook maar een mening. Is zo maar. Ja nou inderdaad. Maar toen was het 2015. En naast ons zat de scouting. Dat was een hele oude nisse. Bij de Roodbruggen. Daarnaast. Het terrein van de Roodbruggen. Daarnaast heb je dan dat stuk grasveld. En dan de scouting. Ja. En ik wist dat zij ter tijde nieuwbouw zouden krijgen. En ik dacht als dat nou weg is. Dat zootje. Want dat was echt een rommel. Dan zou je daar best een mooi beweegpark kunnen bouwen. En dat heb ik dan ergens gezien. Of gelezen. Een mooi fenomeen. Beweegpark kende je al. Ja precies. Ergens anders in Nederland. Ja precies. Of in het buitenland. Ja nee want ik ben weleens gekeken op locaties. Waar Jalp alweer die dingen al gemaakt had. De bouwer he. De bouwer ja precies. Nou op de Veluwe. Bij Elst zit een park. En we waren toch vaak op de Veluwe. Dat doe ik heel graag met mijn vrouw en alles. En ik dacht ik ga even kijken. Even een eindje omrijden. Elstraan. Even kijken daar. Dat was onze indruk. En ik dacht dat kan he buiten. Het kan. En dat zag er ook netjes onderhouden uit. Heftaproof. Wel weer. En ik dacht dit wil ik ook. Wil ik ook. Willen we ook in Soetermeer. En zo is het een beetje gaan rollen. Toen heb ik een brief geschreven. Of een mailtje gewoon naar Robby Paalvast. Toen de wethouder he. Toen de wethouder. Ja precies. Zie Robin dit en dat is aan de hand. Hij is heel goed plan. Hij zegt kom twee weken later zaten we bij elkaar. Dan werd ik gekoppeld aan Reggie Laats. Hoe heet dat altijd wat. De gemeente ofzo. Nee Reggie Laats doet dat jumpen. Hoe heet dat nou ook weer. Ik kan dat naam niet meer onthouden van. Jumpen. Ja. Fierup. Ja Fierup. Sorry. Parcours heet het ook al. Parcours. Parcours disciplines. En hij zit ook in het bestuur. We hebben een stichting opgericht. En hij zit er ook in dat bestuur. Omdat we eigen gekoppeld werden. Dat we samen moesten werken. Want we wilden voor Reggie wat doen. En voor het burgerinitiatief. Als we nou bij elkaar zeg maar iets moois kunnen bouwen. Nou toen zijn we tot op werpjes gaan kijken. Ben je nog Lex van Rijk geweest. Nou die was godgevend duur. Want die Lex is hartstikke duur. Zou die leuk vinden hoor. Ja maar dat geeft niet. Van alle tuinen Lex van Rijk. Hij is wel heel duur. Hij is duur. Hij is goed. Maar duur. Maar bekend. Het is datzelfde altijd veel. En toen ben ik verder gaan kijken. En dan ga je de school klepters vragen. En dan heb ik op een gegeven moment ook contact gehad met de gemeente. Want op een gegeven moment krijg je via Robin een contactpersoon. Die zijn vaak nog een jaar of een jaar groeider. Was de gemeente enthousiast? Jawel. Robin sowieso. Ja precies. Nou ga doen. Ga kijken. Maak een goed plan. Laat schrijven. Of ga schrijven met mensen die er een beetje kanis van hebben. En zo is het ook gebeurd. Ik heb ook iemand in Brabant die ook fondsenwerking deed. Die heeft een schitterend stuk geschreven eigenlijk. Die basis. En een beetje eigen vuur aangegeven. En zo zijn we de boer op gegaan eigenlijk. Langs allemaal bedrijven en fondsen. Nou ik heb... Ik wil jullie wel niet weten. En dan zie je toch. Maar waar je het bestaat niet... Er is niks van fondsenwerking. Nee. Maar het zijn er honderden. Honderden. Als er geen duizenden zijn. Zo veel geld. Voordat we helemaal een jaakverhaal maken. De buurt was niet zo super enthousiast. Ik meen het. Wel voor mij. Maar het is het begin hoor. Zeg maar de... De oude deuren ook. Zeg maar ja precies. Die zijn natuurlijk weg. Alleen de tuinzakken. Dus dat viel weg. Dus het is nog een harde plek zo'n woord is. Die waren er wel. En die bomen moesten weg. Die bomen moesten weg. En natuurlijk hondenbezitters en natuur. Natuurlijk. Ik hou van natuur. Maar je kon niet anders. Want ja. Je moest wel wat bomen hebben. Wil je dat? Verschillende parkeerterreinen. Want je hebt de restaurants. Die hebben ook recht op. De scouting heeft recht op parkeergelegenheid. Dus dit was het minst slechte. En dat hebben we dan met de gemeente. Ook weer keurig. Ik heb het altijd gewoond. Wij schroeien. Met de jongens op de werkvloer. Dat was allemaal lekker. Koffie gebakken. Kleine dingen. Ze maken zo dat ze veel voor je doen. En waarvoor doe je dat? Nou voor de gemeenschap eigenlijk. Maar dat was toen. Per jaar. Ze zagen dat. Twee miljard vergunningen aanvragen. Stichting oprichten. Hoeveel geld had je nodig? Het was 165.000. 165.000 eigenlijk. En die hebben we ook uitgehaald. 167.000 echt. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja. Ja.