desem ki

Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır, Rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor. Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini, Ormanların en kuytusunu sende görmekteyim. Senden kopardım çiçeklerin en sol mazıda, Toprakların en bereketlisini sende sırdım. Sende tattım yemişlerin cümlesini. Desem ki sen benim için hava kadar lazım, Ekmek kadar mübarek, su gibi aziz bir şeysin, Nimettensin, nimettensin. Desem ki inan bana sevgilim, Evimde şenliksin, bahçemde bahar, Ve soframda en eski şarap, Ben sende yaşıyorum, sen bende hüküm sürmektesin. Bırak ben söyleyeyim güzelliğini, Rüzgarla, nehillerle, kuşlarla beraber. Günlerden sonra bir gün, Şayet sen fark edemezsen, Rüzgarların, nehillerin, kuşların sesinden değil ki ölmüşüm. Fakat yine üzülme, müsterih ol, Kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini, Ve neden sonra, tekrar duyduğun gün sesimi, Gök kubbede, Hatırla ki mahşer günüdür, Ortalığa düşmüşüm, seni arıyorum.