POD00002

Sharon and Sarah, second-year students of the program Integrated Security Studies, are recording a podcast episode about victimhood, specifically being a victim of assault. Their guest, Colin, shares his experience of being assaulted by a customer at his workplace. Colin recounts the incident and his reaction, mentioning the physical and emotional impact it had on him. He also discusses the support he received from his family and colleagues, as well as the lack of action taken by his employer to prevent future incidents. Colin shares that he sought help from victim support services and eventually found a way to cope with the trauma. He reflects on how he would handle a similar situation in the future and talks about the need for empathy from the police. Wij zijn Sharon en Sarah, tweedejaarsstudenten van de opleiding Integrale Veiligheidskunde en wij zitten hier vandaag om voor school een podcastaflevering op te nemen over slachtofferschap en dan specifiek slachtoffer van mishandeling. Deze podcast heeft als doel om een toegankelijke manier mensen te informeren en te adviseren hierover. Laten we beginnen met de gast die ze introduceerde. Dit is namelijk Colin. Allereerst super moeilijk dat je je verhaal wilt delen met ons en welkom. Voordat we gaan beginnen zou jij je even kort willen voorstellen. Hoi, ik ben Colin De Veld, 24 jaar, woon hier in Rotterdam. Ik werk bij de nummer waar het misdrijf is gebeurd. Ja, dat is het eigenlijk wel. Bedankt voor het voorstellen. Om even de situatie te schetsen van wat er gebeurd is. Jij bent vorig jaar mei tijdens het werken in de supermarkt mishandeld door een klant. Ja. Toen jij deze wilde tegenhouden nadat hij niet alle producten die in zijn tas zaten had afgerekend. Ja, klopt. Oké, dan zou ik je willen vragen of je ons mee kan nemen naar woensdag 11 mei 2020. Hoe was die dag voor jou begonnen? Het was gewoon een hele normale dag. Ik was eigenlijk bijna klaar met werk en we kregen te horen meneer vereerd. Dat betekent een code voor een diefstal, een klant die asociaal bezig is. Het was deze bij deze, een diefstal bij de zelfscan. Ik ga er heen en ik ben voor niemand echt bang. Het was een flinke vent en ik zeg ik wil je bonnetje zien. Dat deed hij niet. Hij kon ook geen Nederlands, dus ik kon mijn beste Engels. Dat kan ik ook niet heel goed. Dat was een hele slechte communicatie. Uiteindelijk wou hij werkelijk rennen, maar ik blijf van haar gewoon achter je aan gaan totdat ik die bon zie. Dat werd een beetje duwen en trekken en uiteindelijk snapte dat bij die vent. Hij ging dan helemaal tekeer op mij. Ja, dat was wel gek. Ja, dat was wel verschrikken. Wat deed je dan met jou? Wat voelde je toen het gebeurde? Wat was jouw reactie? Op mijn moment was het gewoon blijven tegenhouden en zolang mogelijk tijd pakken totdat de politie kwam komen. Ik wist dat de politie al was gebeld, dus ik dacht dan maar incasseren en dan maar tegenhouden. Maar dat was onmogelijk. En was je op dat moment ook met andere collega's? Ja, en ze waren allemaal een beetje bang. Ik heb dat niet. Ik ging maar gewoon door en tegenhouden. Uiteindelijk gingen er klanten mee bemoeien. Toevallig mijn oude baas. Die sprong ertussen en die keek ons uiteindelijk uit elkaar. Toen kwam de politie aangereden, dus wat ik wou is me gelukt. Ja, je hebt de tijd verlengd totdat de politie kon komen. Ja, daar werd ik wel uiteindelijk blij mee, maar achteraf was het liever op een andere manier gegaan. Hoe voelde je je na de gebeurtenis? Ik heb eerstavonden niet kunnen slapen. Ik heb dan wel de dag erna gelijk geprobeerd te werken, maar dat was niet een groot succes. Ik was voor iedereen die dag bang. Toen ik een uurtje gewerkt heb, heb ik gezegd ik ga naar huis, want dit is niet te doen. Hoe uitzicht dat dan, de angst? Wegdijzen van mensen? Dat niet, ik was heel oplettend. Ik durfde niet met klanten te communiceren. Dat schoon voor mij even een weekje niet goed. Ik heb daarna alleen maar dagen op bed gelezen. Denken van het had ook zo af kunnen lopen. Dus dat was wel schrikken. Ook wel een beetje confronteren, denk ik. Ja, dat zeker. Je zegt wat over de mentale klachten, maar had je ook fysieke klachten? Blauwe plekken op mijn gezicht, op mijn achterhoofd voornamelijk. Je zag er gelukkig niet heel veel van. Het ergste was eigenlijk mijn bril. Die was helemaal kapot geslagen. Heb je die bril nog? Ik denk dat we die weg hebben gegooid. Ik heb nog wel foto's ervan hoe dat eruit zag. Maar ik denk niet dat ik hem nog thuis heb liggen. Je had het net over dat je opschrikte. Was dat alleen in de winkel? Als je bijvoorbeeld over straat liep en je zag mensen, was je dan ook heel erg alert? Nee, het was echt puur in de winkel. Voornamelijk in de wijk waar ik werk. Gewoon daar en daar zo. Ze zeggen wel eens, ik weet niet of je dat wel eens gehoord hebt, dat geuren heel erg sterk zijn gekoppeld aan herinneringen. Heb je dat ook gehad? Of andere dingen, voorwerpen? Dat als je nu ergens rondloopt, dat je iets ziet en dat je gelijk terugdenkt naar dat moment. Als iemand een code nu omroept van meneer vereerd, dan denk ik nu wel even twee keer na van, hoe ga ik dit nu doen? Ik ben wat alerter geworden nu. Ik heb er wel van geleerd, ik moet een andere aanpak nemen. Ik neem nu ook eerder mijn handen ervan los van, het zijn maar producten. Jammer dan. Geen gevecht uitlokken. Hoe reageerde je familie erop? Mijn stiefvader was heel nuchter, net als ik. Hij was echt zo van, moet je niet doen, maar gebeurt wel. Mijn moeder was helemaal in paniek. Die werd helemaal gek. Die was er niet heel blij mee. Die heeft er denk ik nog meer last van gehad dan mij. Die zei ook gewoon, je gaat maar stoppen met werk. Je gaat maar een andere baan zoeken. Die vond het helemaal niks naar werken. Mijn vader en mijn zus van de andere kant, een beetje hetzelfde als stiefvader. Nuchter van, ja, had je het op een andere manier moeten doen, maar wel. Gebruik je verstand, volgende keer gewoon. Het is niet echt je schuld, want jij kan er weinig aan doen. Nee, precies, maar ja, andere aanpak was misschien wel. Ik heb niets fout gedaan, maar ik had het misschien anders aan moeten pakken. Degene had het ook niet hoeven te zeggen. Nee, ook niet, zeker niet. Maar wat vond je ervan, de reactie van je ouders? Hoe ging het ermee om? Ja, dat ging allemaal wel. Ja, ik schrok wel. Van mijn moeder, wat het met haar deed. Want die was wel echt, dat ging echt zo niet goed. En heeft dat ook lang impact gehad op je moeder dan? Ja, mijn moeder heeft dat heel lang impact gehad. Ik denk langer dan bij mij. Oké, want hoe lang heeft het bij jezelf geduurd voordat je weer een beetje relaxed kon werken, zonder dat je contact met klanten vermijdde? Ik denk totdat ik op vakantie ben gegaan. Dat is in ieder geval drie maanden dat ik er echt last van heb gehad. Ik sluit ook nog af bij de winkel, en op mijn eentje. En dat heb ik ook drie maanden niet gedaan. Toen heeft mijn baas ook gezegd, als je op je gemak voelt, dan ga je weer afsluiten. Dus dat heeft echt drie maanden geduurd, ja. En je collega's, waren die ook begripvol ermee? Of hadden die ook zelf misschien angst ontwikkeld ervoor? Ja, de collega's die erbij waren, die hebben het ook wel heftig ervaard. Maar niet zo heftig als ik. En we hebben daarna wel allemaal wat ervan geleerd. En dat gaat nu beter. Oké. Is er na de gebeurtenis ook een verandering in je gedrag geweest? Of iets dat je ouders, misschien vrienden, hebben opgemerkt? Nou, voornamelijk dat ik nu wel meer nadenk over hoe een verpakkingssituatie aan de zien is. Normaal heb ik er wel meer twijfel van als er een diefstal is. Dat ik dan even nadenk van, oké, hoe ga ik dit doen? En we hebben wel wat angst terug. Ik ben nog wel heel licht wat angstig, hoor. Ja, dat is ook begrijpelijk. Het is maar een jaar geleden. Ja. Ook in andere situaties. Bijvoorbeeld dan even weg van de winkel. Ook ander gedrag vertoond op andere goeden? Niet per se dingen met de winkel te maken? Nee. Ja, je had er net al een beetje over. Hoe kijk je erop terug? Je zei net al dat je het anders zou doen, anders mee op te gaan. Maar wat zou je dan anders doen? Ik zou eerder m'n handen ervan loslaten. Het was maar melk, het waren maar koekjes en alles. Dan moet ik meer nadenken van, ja, moet ik daar nou echt zoveel heibel van maken? Tenminste, ik maak er geen heibel van, maar moet ik er nou zolang opheen overgaan? Gewoon maar laten gaan. Ja, uiteindelijk, het zijn maar producten. Ik leef, ik ben een mens, dat valt belangrijker dan een paar producten. Ja, zeker. Zo zou ik het eerder volgend jaar aanpakken. M'n handen loslaten en de politie ervan laten oplossen, de handhaving. En zelf er niet achteraan gaan. Oké. Heeft de winkel nog maatregelen getroffen na dit incident? Of zijn dingen anders gaan regelen? Het is echt heel slecht dat ik dit ga zeggen, maar nee, er is niets veranderd. Nee, helemaal niks? Nee, helemaal niks. M'n baas is een beetje gierig. Laat ik het maar netjes zeggen. Die wil gewoon niet investeren in de beveiliger. Die wil ook niet dat wij constant contact opzoeken met de buurtpreventie. Hij zegt dat tijd kost geld, zegt hij dan. Hij wil liever dat we het onderling oplossen met de diefstallen, dan dat we de politie erbij halen. Want hij vindt dat zonde van het geld. Ja, echt heel slecht. Maar hij vindt het al een beetje vaag, want je geeft dan geen geld uit aan de politie. Je betaalt belasting. Ja, dat is heel raar. Ik weet niet hoe hij daarover gaat. Hij heeft dat liever niet. Dat is duidelijk dan. Ja, het is heel duidelijk. Ik heb dan zelf mazzel, ik heb zelf het nummer van de buurtpolitie. Dus heel vaak app ik hem gewoon en dan helpt hij ook weer. Maar mijn baas heeft het liever niet. Hij wil liever niet dat je veel in contact staat met de politie eigenlijk. Ja, hij zegt dat vindt zonde van jouw tijd. Want ik betaal je. Ja, dat is echt letterlijk zijn reden dat hij dat niet wil. Heb je wel eens het gevoel gehad dat je bij je omgeving onbewust de schuld af van wat er is gebeurd? Bijvoorbeeld met dingen die ze zeiden. Niet dat ze het bewust zeggen, maar dat ze het overbrengen met hoe ze de verwarning doen van een zin. Ik heb even geen voorbeeld, maar misschien heb jij een voorbeeld. Je bedoelt misschien van, had je maar niet dit moeten doen, zou je het beter zo kunnen doen. Dat heb ik in het begin heel vaak gehoord. Precies, omdat ik nu ook over dat nadenken. Denk even na voordat je erop afstapt. Dat heb ik in het begin heel vaak gehoord. Eigenlijk was het vreselijk om dat te horen. Als je dat 20 keer hoort denk je ook van, ja nu weet ik het ook wel. Maar dat is heel lang herhaald. Ja, heel vervelend voor jou. Door wie? Door collega's? Door vrienden? Door collega's, politie. Politie zelf? Ja, politie ook. Ja, familie ook. Vooral de genen, we moeten het dan maar een beetje lichter. Mensen die zeggen, het laat lijken gaan. Terwijl ze waarschijnlijk hetzelfde hadden gedaan. Waarschijnlijk wel, ja. Je werkt nog steeds in dezelfde supermarkt, zei je? Zeker. Heeft dit verder nog gevolgen voor jou gehad? Voor het functioneren thuis je werk? Heeft het veel langer termijn? We zijn nu een jaar verder. Nou, nu niet meer. Ik kijk wel vaker om. Maar het is nu wel een manier van. Ik heb wel een manier gevonden dat ik nu wel de plek kan geven. Waar heb je de plek gegeven? Hoe heb je dat gedaan? Tijd en rust. Gewoon leren mee leven. Ik heb best wel veel gedaan met slachtofferhulp. Die had ik wel nodig. Ik denk dat dat al een belangrijk factor was. Met een half jaar heb ik in een traject gereden. En die kwam meteen in zich nadat het gebeurd is? Of heb je dat zelf moeten opzoeken? Die belde twee dagen na de misdrijf. Hoe vond je dat? Dat ze je ineens opbelden. Heftig. Ik werd een beetje overvallen. Want ik zat zelf nog helemaal in een dip. En dan word je er weer helemaal ingezogen in dat verhaal. Het waren gesprekken van een uur in het begin. Ik werd wel een beetje deep aan die gesprekken. Maar achteraf... Heel fijn dat ik met die mensen kon praten. Over wat er dan is gebeurd. Dat was gewoon fijn. Ja, dat snap ik wel. Als je het nog een keer zou waarnemen. Dat iemand diefstal probeert te plegen. Zou je nog steeds dezelfde handelingen verrichten? Waarschijnlijk wel. Ja, ik zou... Niet helemaal hetzelfde. Ik zou wel mijn handen loslaten uiteindelijk. Maar de eerste paar dingen waarvan ik zou doordauwen. Ik wil je bon zien. Ik wil in je tas kijken. Dat blijf ik wel doen. Maar als hij weg wil lopen. En hij gaat rare gezichten trekken. Of een beetje gestress raken. Dan moet je hem vaak loslaten. Die mensen gaan wat geks doen. Maar dan moet je je handen loslaten. Oké. Heb jij zelf een keer te maken gehad met sekundaire victimisatie? Dat het opnieuw slachtoffer wordt van misdrijven. Misdrijven dat bijvoorbeeld door het handelen van de politie. Want jij had het net ook al over. Dat politie ook een soort van... Dat is eigenlijk victim blaming wat we dan eigenlijk doen. Dat zeggen. Of andere reacties van mensen uit je omgeving. Of andere instanties die jou hebben geholpen. Nee. Nee, buiten politie en familie hebben we dat niet gehad. Dat is fijn. Toen de... Eigenlijk hebben we de meeste puntjes, denk ik, gehad. Of niet? Ja, ik heb misschien nog één vraag. Maar... Ja. Vind je dat met je toen de politie dat tegen je zei? Want wat zeiden ze nou precies? Ja, gebruik je verstand. Denk even aan, het zijn maar een paar producten. Zo zeiden ze het niet helemaal. Een beetje zo van... Pak het anders aan de volgende keer. Een beetje in de steek gelaten. Toch wel van... Ja, hallo. Ik doe m'n werk. Nee, je verwacht eigenlijk dat je steun krijgt. En dat je dan zegt van wat fijn dat je hebt geholpen. Maar ze willen natuurlijk... Tenminste, waarschijnlijk willen ze je in het vervolg... Ja, dat het niet nog een keer gebeurt. Ja, en jij zei ook van sterven had een mes ook nog eens bij zich. Ja, dat is een heel ander verhaal geweest. Dat had maar... Dat was wel... Ze maakten je een beetje bang, denk ik. Dat ze dat een beetje expres doen. Ja, alleen misschien kunnen ze dat... Had je het liever op een andere manier gezien? Ja. En op welke manier had je dat dan willen zien? Hadden ze op dat moment kunnen zeggen wat wel fijn had gewerkt? Dat zou ik echt niet weten. Misschien wat meer medeleven tonen op dat moment. Misschien dat dan. Ik weet niet hoe ze dat anders kunnen doen. Wil je verder nog zelf iets kwijt? Iets zeggen? Nee, nee, nee. Ik heb het ook al groot gehad. Heel erg bedankt voor je openhartigheid. Ja, geen dank.