km_COMPLETE Background removed final Vdo -2_ ५_ मला शिकायचंय! वर्ग 4 था -

वर्द सव्था विशे मराठी आट आथ्वा मला शिकायचे। नमस्कर बाल मित्रां। तुम्हा सर्वन्ना शायत येला आवडतान, शायत तुम्हाला तुम्छे मित्र भेटतात, तेंचे सोबत खेलायला वा अभ्यास करायला मैतों। शायत अनिक विशे वा नव-नविल गुष्टी शिकायला मैताँ। याथ शिक्षणाचे आवड या पाठातिल स्नेहाला असलेयान, ती अपले उडिलां कड़े उडिल शिक्षणा साथी कशी हट्टधरते ती आज आपन बगनारा हो। खांडेश मन्जे महारास्ताचील नाशी, जरगाव, वद्धुले या तीन जिल्यांचा समाविश होनारा तापी नदीचा खोर्याचील भाग। या खांडेशाद बुलला जानारा मराठी भाषेची उलग आपलेला पाठातिल काही संवादा द्वारे होनारा है। तर बखुया बालमित्रांनु वर्द्ध चव्था, विशे मराठी, पाठ पाच्वा मला शिकायचे। खांडेशादील एक गाउ, या गाउ मधे साखारांवतयाचा कुटुम रहात होता। साखारांवतयाची पत्नी सुलभा, ये दोगी दिवास भार उन्हां तानात मजुरी करायेची। तैना स्नेहा नावाची एक मुल्गी होती, तीता चव्थी परेंचा शिक्षन धाला वडि अपले शिक्षना साथी परजावे पाठोतील का असा सार्ख स्नेहाला वाटायचा। बब्ली नावाची तीची मैत्रें, शिक्षना साथी शीजार चे गावी जाना रोती। स्नेहालाही तीचा सार्ख आपन पोड़ी शिकावा असा वाटायचा। तीचा मनाच शिक्षनाचाच विचार सार्खार वळत होता। एके दिवशी, नेहीमी सार्ख काम चम्पवं, सर्खारंब सुलभा घरी आले। मुलान्ना घरी ठेवं, फिर दोगे शिता वर जेव स्नेहालाही तीचा सार्ख आपन पोड़ी शिक्षनाच शिक्षनाच विचार सार्खार वळत होता। तीचा मनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक्षनाच शिक् नेहा बोलो लागली वर्गा मदला बबली न पाच्वी मा नाव टाकाई गया। मनभी नाव टाका पाच्वी मा। उमाल माले पुरे शिकाने शेख। माले शिकु जाना। तेवराद हाथपाई धोन्ट चकाराम तिथे आला। नेहा तुले चव्थे लोग शिकाड़ा। आमते आंखें पुरे शीकी सांग। काय गया शिंतु। अपले परिस्तिती अश्ची गरीदीन। परजाले चकाड़ाली दिले। जिस्तिनाच एचा करनी पड़ीं। तन पिछा आते शाव बन। घर्मशी सांग। भाकला भा� माले पाची मा जाओ दया। शिको दया। अच्छा मनाश, नेहा सुल्भा रडला लागीली। सुल्भाला गहीवरी नाले। इसे दोले पानाओ। नावनेला कसा संजाओं पानाओ। येस तीला संजेला। गावाच चव्थी परंते शाया होती। मनुं गावाट सखारांच भावबंदा मणे पोरिन्ना कुनी ही चव्थी च पोरे पर्गावे पाठों शिकावला नहोता। त्या मुले तोही त्यांसस कित्ता गिरवनार होता। त्याचा निर्नी पक्का होता। स्नेहा च वर्गा मदली बब्ली गाव च सर्पंचयची मुल्गी होती। आडगावला जाओं सर्पंच्यांनी पाच्वा इयत्ते बब्लीला प्रविष गेतला होता। स्नेहाला तीचे बाबा पुरे शिकावला नहीं असा मुठ्य ढपकाला समदला। सर्पंच्यांना ब प्रविष गेतला होती। सर्पंच्यांना प्रविष गेतला होती। सर्पंच्यांना प्रविष गेतला होती। सर्पंच्यांना प्रविष गेतला होती। सर्पंच्यांना प्रविष गेतला होती। सर्पंच्यांना प्रविष गेतला होत येन शिष्यरुत्ती परिख्षा देली आही। तीला पुड़े शिखपा। वावलंबे गुणोद्या। सर्पंच संगुतिच्या परात मनाले। अरे सखा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तीला त्वर्गा मद्दी। तीलेगे में चाहनार शे ना पाच्पी अस्टामा। अरे आडगाउनी शाय आती अर्भी पासने अंतर वर शे। मनाले संगे जाईंकी एक्तिमा। अरे सखा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। तुम्ही प्रविषी योड़ी सिनंग्णी परिख्षा। आपूरे शिक्षा नफू। दुन रात पश्ट करतू। रगतन पानु करतू। पण मनना आन्देरले शिकाड़तू। कसा तैना बोलूं दाखवले। नेहान वड़िलां कड़े पाहेगा, वद्धी तैना आनंदाना विलदली। सर्पंचे वो हो ख़र्या था, तर दोगां कड़े पाहात कर लिए। नेहाचा खेहरा आनंदाना फुल्ला होता।