Details
Nothing to say, yet
Comment
Nothing to say, yet
Listen to De laatste zomer by Stephanie Prisirie MP3 song. De laatste zomer song from Stephanie Prisirie is available on Audio.com. The duration of song is 32:13. This high-quality MP3 track has 227.304 kbps bitrate and was uploaded on 9 Sep 2025. Stream and download De laatste zomer by Stephanie Prisirie for free on Audio.com – your ultimate destination for MP3 music.
Comment
Loading comments...
The speaker recalls a challenging summer vacation with her partner, his children, her daughter, and unborn child. They visited his sick mother, revealing underlying issues in their relationship. Financial strain, power dynamics, and sexual coercion caused distress. The partner's behavior changed negatively after moving to his country, where he became domineering and disrespectful. The speaker felt trapped in a role, losing her sense of self. The partner's focus on possessions and status added to her discomfort. The presence of his children, who seemed indifferent to conflicts, highlighted the unhealthy environment. Nou, de laatste zomer, ik moest er echt even voor gaan zitten hoor. De laatste zomer, nou, we zijn op vakantie gegaan. Hij, ik, zijn kinderen, mijn dochter en mijn ongeboren dochter natuurlijk. Ja, gewoon een samengesteld gezin op weg naar een zieke moeder. Dus, ja, daar stonden zijn moeder. Tenminste, nou, dat was de reden die werd opgegeven. Het is niet dat het allemaal net is geweest, maar er speelde wel eigenlijk meer. Natuurlijk, ze was ook wel ziek, maar het zat toch net anders in elkaar. Oké, ik hoor nu dat een van mijn dochters heel hard begint. Dus ik weet niet of het op de achtergrond hoort. Maar inmiddels weten jullie wel dat ik gewoon moeder ben, single moeder ben. En nou, daar komt ze binnen hoor. En de deur gaat weer dicht. Dag, doe maar de deur dicht. Ja, doei. Oké, nou, oma die is er, maar deze dames zijn soms gewoon veel sneller dan haar. Soms zijn ze al een paar minuten weg, voelt ik. Oma, op de achtergrond hoor je zeggen van, hè, waar zijn ze nou? Nou, goed. De vakantie, nou ja, goed. Ja, en dat was nou dus helemaal, dat was gewoon echt één groot theaterstuk waar ik de hoofdrol moest spelen. In een script, dat was echt wel een script dat ik gewoon nooit had gekozen zou hebben. Hij had geen geld, tenminste, ja. Ja, ik had een goede baan, ik verdiende beter. Ik betaalde eigenlijk alles, dat was vaak zo. Maar nu wilde hij ineens zijn deel doen en meedoen. En wat heeft hij toen gedaan? Heeft hij een lening afgesloten. Nou, dat moest ik ook vertegenwoordigen, anders ging dat allemaal niet. Het was echt in een heel vervelend moment, dus ook op mijn naam, mijn handtekening. En dat noemde hij dan, ja, zelfs, hè, en noemde het zelfs bekostigd. Ik kon het niet zeggen, hij had het geregeld, hij is het mannetje, enzovoort. En, ja, het was gewoon ontzin en onnodig. Ik was zwanger, ik denk dat ik vijf maanden was, denk ik. Ja, ik denk dat ik vijf maanden zwanger was. En ik voelde aan alles, alleen nog maar meer, dit wil ik niet. Dit wil ik niet, het is niet wat ik wil, het is niet veilig, het is niet voor mij. Niet voor mijn kind, mijn kinderen, en niet voor wie ik, ja, op dat moment probeerde te zijn. Gewoon een vrouw die een man ontmoet en het zag er allemaal anders uit, dit keer. En gewoon dacht, nou, word ik toch moeder in mijn leven? Niet dat ik daar zo op gefixeerd was, ik had geen trillende eierstokken. Ik had het eigenlijk, ja, als het er niet waren, dan was het niet zo. En wel, dan was ik wel moeder, ik zat er vrij rustig in. Maar dit was helemaal niet, hoe ik het voor me zou gaan. Zo is het natuurlijk met alles. Niks gaat precies als hoe je het voor je zag. Maar we weten allebei dat dit gaat wel echt even over iets anders. Dit is natuurlijk next level. Nou, ik ontmoette zijn familie daar voor het eerst, want die wonen niet in Nederland. Ik had ze wel gesproken hoor, regelmatig, gezien, allemaal op video. En nu ging ik ze dus echt ontmoeten. Corona was ook geweest, dus dat was gewoon een hele rare tijd. Nou ja, en we komen aan, we landen. Nou, je komt als vliegtuig, je loopt naar buiten. En daar stonden ze, maar ze stonden verspreid. Het was vandalijk, er was geen warmte, geen eenheid. Het was er gewoon allemaal niet. Toch had hij me altijd verteld dat het een echte familie was. Natuurlijk waren er wel wat scheurtjes, maar dat kwam allemaal veel later. Ik had het echt over een paar jaar later. Dus dat het paadje niet helemaal klopte, daar was ik inmiddels al wel ongeveer achter. Maar als het zo erg was, niet. Maar dat was dus zijn façade. Zijn façade en onder andere. Wat ik zag, was de kern van... Het was de kern van de stilzijgende ruzie, de gesmoorde woede. Echt dezelfde sfeer, hetzelfde in alles. Echt dezelfde sfeer die hij dus echt wat meenam naar onze relatie. We kwamen in zijn land en hij veranderde compleet. Er was al verandering, want ik woonde in Rotterdam. Zij zijn me naar Limburg verhuisd. Daar hadden we het huis gekofferd waar je aan denkt als je moeder wordt en aan kinderen denkt. Echt heel groot, hele grote tuin. Ruimte, er zou een huis komen in de tuin. Voor mijn moeder, mijn vader leeft niet meer. Maar echt, nou het was gewoon echt alles klopte eigenlijk. Maar zijn gedrag veranderde ook, want ik was nu natuurlijk veel verder van huis. En mijn omgeving en mijn mensen. Rotterdam naar Limburg. Nou, nu waren we echt nog veel verder weg. En hij werd luidruchtiger, dominanter, echt vuiler. Echt zijn woorden, het was gewoon verschrikkelijk. Het leek echt alsof hij gewoon extra gesterkt was. Als hij zich gesterkt voelde. Omdat hij op bekend terrein was. Ja, ik denk dat dat de beste omschrijving is. Het was echt alsof ik met hem was afgereisd naar de versie van hem die hij in Nederland altijd onderdruktte. Op een gegeven moment, we waren er net en we gingen naar het strand. Dus een land met heel veel stranden. Ja, op het strand, ik zat in mijn dochter neer. Eng was het, denk ik. Ja, we moeten wel. Haar eerste keer strand, haar eerste keer zee. En ik voelde helemaal niks. Echt niks. Ik voelde alleen gedriet. Omdat ik wist, dat ook dit moment... ...dat ik het miste. Dus ik was wel in het moment, maar toch miste ik het moment. Terwijl ik erbij ben. En dat kwam er bekend voor. Want ze zingen het dus vaker. Met alles, hè. Dus je kindje die net geboren is. Het thuiskomen. Het bijhouden. Oh, ze is nu twee weken. Al die mooie prillen. Gewoon warme dingen. Die momenten die je gewoon graag wil vastleggen. Momenten waar je het leven gewoon leven maakt. Als moeder. Als gezin oprichtend. Als in huisje, boompje, beestje. Zo ging dat. Hij overstemde alles. Zijn gedrag. Zijn stem. Zijn eisen. Het was echt verschrikkelijk. En dan had ik het nog niet over de machten gehad. En ik zal het minder direct brengen. Want ik weet niet of dit... Ja, ik wil ook niet te veel triggeren of zo. Dus ik breng het maar eventjes met een omweg. Maar je zal het vast wel begrijpen. Want dit maken we bijna allemaal mee. Met dit soort action. En dan heb ik het dus over de machten. Nou. En dan moet je het zo zien. Wat begon als liefde werd steeds wat anders. Het werd langzaam iets anders. Hij was heel erg aan het testen. Hij testte grenzen. Handelingen die gewoon niet fijn zijn. En maakte dan opmerkingen over wat normaal was. Dus hij duwde zonder te duwen. Vroeg zonder te vragen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hij was heel erg aan het testen. Hoe voel je je opzettend achter wat seks betreft? Nou, op de buurt voel je je toch geen vrouw meer, geen moeder, geen mens. Gewoon een lichaam dat moest meewerken aan zijn scenario. Een soort showpaard, zeikwater, in bed, aan tafel, op het vliegveld. Altijd in functie. Zo voelde ik me. Ik was nooit vrij. En wat ik bedoel met gewoon een lichaam dat moest meewerken aan zijn scenario. Helemaal in het begin. Toen we voor het eerst een paar keer intiem waren, vielen me een aantal dingen op. Waardoor ik dacht, oh god, ik weet niet of wij een match zijn. Want wat seks betreft, het matcht of het matcht niet. Ja, natuurlijk zijn er dingen waarmee je over kunt praten. Ja, natuurlijk zijn er dingen waarmee je over kunt praten. Maar dit was zo'n vervelende back show. Er valt namelijk, en dat wordt later alleen maar erger. Altijd iets van vernedering in. Juist wat Martijn deed, wilde hij. Al was ik helemaal verspijst, al moest ik huilen, al was ik... Hij deed het gewoon. Hij deed het gewoon. En als ik me daarna misschien helemaal niet goed voelde, of in een zatgekeerde was. Dan kon je of zo'n beetje heel verbaasd kijken, van nou, dit is echt... Echt een beetje met een blik van wat hij aanstelde. En de andere keer kon hij me troosten. Alsof ik net al zei, for what zij. Oh, ik vond het ook zo raar wat ik deed. Ja, ik weet echt niet wat er gebeurde. Nee, dat doen we echt niet meer. Nee, ik zie zo echt wat het met je doet. Nee, dit maak je geen zorgen meer. Nee, maar hier geniet ik natuurlijk ook niet van. Weet je, allemaal dat soort dingen. En dan weer wel en dan weer niet. En eh... Nou ja, goed. Dus dat was op vakantie nog keer tien. Dus daar heb ik het over seks. En wat ook keer tien was, was het financiële. Hij moest van alles verkocht en gedaan worden. En hij had natuurlijk al dat geld geleend. Maar het kwam toch uiteindelijk ook veel meer weer aan op mij. Want dat geld ging bijvoorbeeld vooral in tickets zitten. En hij stelde verhalen over mij aan zijn familie. Over mijn baan, de auto, het huis. Zijn trots was echt het bezit. Het bezitten. En ik hoorde mezelf door hem heerlijk worden. Terwijl ik van binnen echt verdween. Ik voelde echt van... Ik kan het niet meer. Ik kan het niet. Ik wil niet. Ik was echt een soort van investering voor zijn... Alsof ik een investering was die hem status gaf. Ja, dat vooral. Dat was heel erg aanwezig. En dan had je natuurlijk ongeveer ook nog die kinderen die erbij waren. Zijn kinderen. En er waren een aantal momenten wel vaker, maar er zijn er een paar die echt heel veel met me deden. Het was echt alsof ik naar de toekomst keek. Alsof ik naar hen keek. Hebben ze helemaal niet... Hoe moet ik het zeggen? Hij was er wel, maar toch waren die kinderen wees of zo. Terwijl hun vader aanwezig was. Je ziet gewoon dat ze getraind zijn. Dat ze het gewend zijn. Doen alsof ze iets niet horen. Doen alsof ze iets niet zien. Wanneer het escaleert. Ze wisten gewoon precies welke houding wat te doen. Wanneer ze even beter, misschien beter naar buiten konden lopen. Ze waren echt... Het ging alsof het automatisch op de loop loopt. En ze wisten gewoon van oké, het is nu niet veilig. Maar we gaan maar even dit of dat doen. Dat was heel erg. En wat het dan nog extra confronterend maakte was mijn dochter. Nog jong. En die bewoog zich er dan middenin. Ik zag echt van... Oh, dit wordt dan haar leven. Zij gaat precies zo worden. Dit gaat ze meemaken. Deze mishandeling zal zij ook doorgaan. Doormaken. Ik kon het echt niet meer verdragen. Ik kon het gewoon niet verdragen. En op een ochtend dacht ik bij mezelf van nou, dit is het. Als ik blijf... Met deze man. Dan is dit wat ik word. En met ik word ik, bedoel ik bijvoorbeeld als ik dan naar zijn moeder kijk of zijn zus. Zijn zusje. Het leek gewoon alsof ik naar een film keek. En die film met als titel van dit wordt je leven. Dit is wat we normaal vinden. Dit is hoe we met elkaar omgaan. Dit wordt intieme terreur genoemd. Dit is het welkom. Het leven van een vrouw die haar eerste kind geen eerste keren kan geven. Een vrouw die seksueel wordt met overgegaven en met gehoorzaamheid. Een vrouw die geen moeder kan zijn. Omdat ze zelf onder toezicht staat. Een vrouw die zich niet meer kan veranderen. Omdat ze zelf onder toezicht staat. Want dat zag ik dus ook allemaal in haar, in die moeder. Dus in oma. Maar ook bij zijn zus. Gewoon bij die vrouwen in dat gezin. Maar ook bij de moeder van zijn andere kinderen. En hoe ze bleef hangen heel erg. Hoe erg ze bleef hangen aan het idee dat de kinderen een vader nodig hebben. Zelfs deze vader. Maar wat als dat beeld schadelijker is? Wat als dat schadelijker is dan het genis? Ze had gewoon geen idee. Ze had geen idee. Het was gewoon echt geen vakantie. Het was echt de laatste zomer. De laatste zomer waarin ik me nog afvroeg of het aan mij lag. De laatste zomer waarin ik excuses zocht voor het gedrag. Voor het gedrag dat geen uitleg verdient. De zomer waarin ik gewoon echt besloot. Niet mijn dochter. Niet mijn toekomst. En niet nog meer van dit. Echt niet. En wat meneer is als je het er binnen ziet. Dat gaat eventueel niet over die zomer. Maar ik had vandaag toevallig ook contact met een klant. En ze is notaris. Jurist. Net als ik. Ze werkte me gewoon echt een uitstekende jurist. Analytisch, scherp, gewetensvol. En we spraken niet over de vakantie zoals ik nu net een beetje heb gedeeld. We spraken over de nasleep. Over de juridische nasleep. Waarin alles moet worden geregeld. Dat is net even anders praten. Of iets makkelijker praten en tot de kern komen. Als je gesekspartner ook jurist is. Gewoon collega's onder elkaar. En ik zei tegen haar. Het is eigenlijk allemaal zo simpel. Maar het voelt niet zo. Want dat is het. Kijk, er ligt eigenlijk geen hele ingewikkelde juridische mysterie onder deze verhalen. Het echte probleem is dat je als vrouw, moeder te laat overschakelt van gevoel naar strategie. En dat je dan te laat beseft dat je niet meer alleen moeder of partner bent. Of ex. Maar je bent gewoon een partij. Je bent een partij in een zaak. En deze klant, notaris, hij kan er ook kwijm te zitten. Net zoals zoveelen. Het is niet de eerste notaris. Niet de eerste jurist die ik als klant heb gehad. En daar hebben zij kwijm te zitten. En ik niet. En dat is best een interessant punt als je beide dezelfde achtergrond hebt. Het verschil lag niet in diploma's. Niet in intelligentie. Niet in kracht. We moesten elkaar echt gelijken. Maar ik ben strategisch wakker geworden. Nog voor mijn bevalling. En ik heb de zaak als operatie aangepakt. Terwijl anderen nog hoopten. Nog overleggen. Nog geloofden in. Samen ouders zijn. Zodat ik om half 1 in de macht, bijvoorbeeld, hoogzwangen recht op met de wet op mijn schoot. Op zoek naar juristidentie, beleidstoelen van jeugdzorg, interpretatiekades van de rechter. Zo zat ik erbij. Dus dat is heel anders. Tuurlijk is het allemaal waar wat je levert en brengt in. Titels zoals, wanneer gaan we nou met voor alle dit? Wanneer gaan we nou met voor alle zus? Jeugdzorg ziet dit niet. Hulpverlener ziet dat niet. Wanneer gaat de rechter nou... Ik had er geen moed mee te maken. Ik kom wel uit die wereld. Ik kom er wel vandaan. Maar ik heb het anders ingezet. En wij zijn dus echt... Luister alsjeblieft niet te lijden door de hele gedachte van dit is een maatschappelijk probleem. En als er echt een oplossing was. Als hetgeen wat ik doe en hoe ik handel echt zou kunnen. Waarom is het dan niet in het hele land of in de hele wereld? Omdat het de meeste vrouwen niet doen wat ik toen deed. En waar ik nu in kan helpen. Natuurlijk is het voor heel veel mensen. Die zijn al lang en bleed bevallen natuurlijk. Die zijn al weer een paar jaar verder, een paar stappen verder. Maar dat maakt niet uit. Ik heb dus een manier ontwikkeld waardoor ik datgeen wat ik om heb gedaan. Kan oplossen. Ik heb dus een manier ontwikkeld waardoor ik datgeen wat ik om heb gedaan. Kan overdragen. En het is ook gebleken dat het kan. Dat het werkt. Maar hoe ben ik hier dus allemaal op gekomen? Nou door dit soort dingen. Door dit soort verschillen. Ik weet zeker dat als jij die manier nu luistert. Ook rechtbos wordt met de wet opgeschoten. En je weet hoe het systeem werkt. Je weet wat wel werkt. Je weet hoe het niet werkt. Je weet dat de jeugdzorg niet echt jeugdzorg is. Tuurlijk wel. Maar je snap wat ik bedoel. Dat je je hier niet zo laat bijden door de titels. Dus je weet wat erachter zit. Je weet hoe er wordt gedacht. Je weet hoe er wordt gewerkt. Dat weet je allemaal. Want dat heb je geleerd. Maar als je dat allemaal wist. Word je toch anders gehandeld? Je wist het gewoon niet. Dat daardoor het probleem alleen nog maar in stand kan blijven. Nee je wist het niet. Maar als je het wel wist. Dan had je nu hetzelfde gezicht te zeggen als ik. Trouwen. Er zijn wel eens vrouwen die mij berichten opbrengt in. En die dan zeggen. Ja klopt zo heb ik dat ook gedaan. Vrouwen die dus helemaal niet klop van mij zijn geweest. Nooit. En dat kan. En het is niet omdat ik geen pijn had. Niet omdat ik het niet moeilijk vond. Maar omdat ik wist dat verdriet geen verweer is. Geen bewijs. Geen strategie. En ook geen bescherming is. Ik heb mijn juristenpet opgedaan. Toen ik nog amper kon lopen. Ik nam geen advocaat. Ik werd de strategie. Want ik voelde aan alles. Dit wordt geen conflict. Dit wordt een oorlog op papier. En het systeem kiest niet voor de zachtste stem. Het kiest voor consistentie. Logica. En structuur. Zelf als je tegenpartijen liefst. Gaslight. Omtrekt. Dan nog wint degene met structuur. Echt waar. Mensen die zijn te loyaal. Te zacht. Te langhoopvol. Die dan zeggen van ik wil dit aan oude verstoting doen. Of zeggen van hij doet het niet tegen de kinderen direct. Of zeggen van ik wil het goed doen. En ondertussen rukt hij alles van tafel. Rechten. Veiligheid. Financiële rust. Of je wil geduwd. Daar kan je niet zo heel veel mee. Maar het is wel gebeurd. Ik heb er wel echt onder geleden. Oké. Ik werk een beetje uit. Als je nu luistert. Als je nu luistert. En je herkeest je hierin. Weet dan. Je hoeft geen jurist te zijn om te winnen. Je moet wel stoppen met hopen. En gaan schakelen. Overschakelen. En niet als dader. Niet als slachtoffer. Maar als partij. Ik heb het vroeg gedaan. En dat redde mijn leven. En dat van mijn kinderen. Velen. En ben het niet vroeg gedaan. Maar blijf ik daar niet meer leiden. Die groep is natuurlijk veel groter. Helemaal groter. En toch lukt het nog. Oké. Ik ga afronden. Bedankt voor het luisteren. Als je wilt weten hoe het verder werkt. Stuur me dan gewoon een berichtje op. Links in. En dan zal ik reageren. Ook al is het nu wel even kort. Heel kort toelichten. Ik werk op drie manieren. Het kan met mij eenmalig. Een consult zijn. Dus dat is TURN. En daar kunnen mensen echt met verschillende dingen meekomen. Sommige mensen moeten naar de rechtbank. En die willen daar echt goed beslagen te uitkomen. Sommigen die zitten met een strategie die ze graag willen inzetten. Of even willen checken, toetsen. Of met mij ontwikkelen. Dat zijn eenmalige dingen. Om je echt even een flinke flinger te geven. Zodat je stappen kan zetten. Er zit een follow-up optie bij. Dus als jij dan iets wat ik jou heb meegegeven. Het is zelfs heel praktisch. Je krijgt een opdracht. Of je gaat weg met hapklare stukken. Dingen die je kunt inzetten. Dat ga je dan inzetten. En dan komt er natuurlijk een reactie op. Ik zou het heel lullig vinden als ik je nieuwe dingen geef. Opties geven. Daarna verdwijnen. En daarmee zit het nog aan follow-up. Dus dan komt er een reactie. Je zet het in en er komt een reactie. En de reactie bespreek je met mij. En dan kun je weer verder. Dan heb ik nog 10 Steps Ahead. Dat is 90 dagen onbeperkt. Kom vast met mij. Ik zit op je schouder als jurist. En verantwoordelijk kundige. Iedereen die er verder is mag blijven. De advocaat. Misschien heb je een coach. Ik ben erbij. Wat mensen vaak ook eventjes onderschatten. Is dat ze dan denken. Ik heb al een advocaat dus dat kan niet. Jawel dat kan juist wel. Want ik begeef me op vrij gebied. Jouw advocaat. Die heeft te maken met beroepsregels. En daardoor kunnen ze niet alles doen. Ze kunnen niet alles doen in verband met de beroepsregels. Ik heb dat probleem niet. Dus ik ben ook bewust geen advocaat. Want anders was ik ook de sjaak. Ik kan meer doen. Sommige advocaten weten wat ik ben. Anderen ook niet. Daar heb ik allemaal systemen en strategieën voor. Dus daar hoef je geen vragen over te maken. En dan heb ik ook nog coach 6. En dat is ontstaan door een groep vrouwen. Die aan hadden gegeven. Die aangeven dat ze graag vrouwen willen dat ik langer aanwezig ben. Dat ik langer bij ze ben. En dat is dus geen 90 dagen. Dat moet je eigenlijk zo zien. Dat is de turn en de 90 dagen in elkaar. Eigenlijk moet je het zo zien. En dat dan 3 jaar. Ik ben er 3 jaar bij. Dus niet dat er pas na 3 jaar wat verandert. Dat merk je al in de eerste week. En in de eerste week merk je al het verschil. En na een maand al helemaal. Er gebeurt echt wel genoeg. Voordat die 3 jaar voorbij zijn. Maar je moet dat zien als zekerheid. En continue rugdekking. Die je dan eigenlijk koopt. Zo moet je het zien. En dat ik overal bij kan blijven. En je kan ontzien. Dus met die berichten terug. Maar je zult merken dat als je met mij werkt. Dat we gewoon heel strategisch aan de gang gaan. En daar hoort ook onder andere het contact met je ex-partner onderhouden bij. Dus niet dat ik zelf persoonlijk met hem communiceer. Maar je zet gewoon dingen door naar mij. Als je weer een appje stuurt. Of een mailtje. Of een andere partij. Dan stuur je dat door naar mij. Ik geef reacties terug met de wet in mijn hoofd. Dus dat is heel belangrijk. Dus stuur je dat door naar mij. Ik geef reacties terug met de wet in mijn hoofd. Dus praat je hier nou eigenlijk af wat ik heb gedaan om hier uit te komen. Zo moet je het zien. Dus al die dingen dat gaat door 3 jaar. En daarbij, als je bij Code 6 zit. Zit er ook een team. Dus dan doe ik het ook niet alleen. Er zit een forensisch team bij. Zodat we echt. Gewoon met zwaar gevoel. Dat moet je echt ook zien. De boel bewijsbaar maken. Gewoon om hem. Maar ik heb het wel over hem. Want de meeste klassen zijn vrouw. Maar er zitten ook wel wat mannen tussen. Dat ze gewoon niet wegkomen meer. Niet meer wegkomen. Nou daar is soms. Nou ja. Vaak forensisch kracht bij nodig. En vergis je niet. Bijvoorbeeld de raad. Kan bijvoorbeeld ook forensisch onderzoek laten doen. Maar dan heb je dus iemand. Die toch weer een linkje heeft met het systeem. Iedereen waar ik mee werk. Die is los. Er zijn forensici. Die niet vastzitten aan het systeem. Dus die kunnen echt. Veel meer. Betekenen. Nou goed. Dat was nu een beetje een langer verhaal. Wil je hier meer over weten. Dan is het even makkelijker. Om daar in zo kort samen over te praten. Vrijblijvend. Dan kan ik het ook veel meer toepassen. Op basis van de feiten en omstandigheden. Of de situatie. Of casus horen. En ja dat. Oké nu gaat het echt poppen. Oké fijne avond.
There are no comments yet.
Be the first! Share your thoughts.
