Շատակեր Շարան

Հայքն ահաբեդին թորնիգը ամայիս շարա անոնով դղամում ուներ։ Շարան աշխարի ամմենեն որգրամոլ մարդներ։ Որգորը գոգորդը աստամուկսին գաբող խողովակն է։ Որգրամոլ գնշանագել որգորին մոլից։ Այսինքն շատագեր կամ ուդելը շատ ծիրող։ Աշարան դամուստանա և քստան չորդ զաբակ ունենա։ Ժոլորնալ իրեն բեզ շատագեր։ Արմավիրի տակավորագան մարամները կսկստին առակ որեն բարբվից։ Առամայիս լրջ որեն մդահոգված սուրհանդակներ գղերգե Հայաստանի փորոր գողմերը, որվեսի չիտնամ թե ուր է ամենեն հասարատ կավարը։ Սուրհանդակները երգար հարց ու փորձեյեց գվերատարնան և գսեն։ Սորենը առադ որեն գպուսնի առակած լերան եդե վկտնվող պերլի թաշտերուն մեջ։ Համայիս իր որդիին պազմազավակ ու շատագեր շարային գնվիր է այդ կավարը, որ շարայի անունով ալվը ոչվի շիրակ։ Շիրակ կավարը իր առադ ծորենով գղշտացնեն եր շարան և իր զավակները։ Շողովորդը չի մորնար այս պատմությունը, եր սերունտ է սերունտ կպոխանց է այս խոսկը։ Եթե թունշ առայի բորգորը ունիս, մենք շիրակի անպարները չունինք։ Ասիկա այհարգը թեղեցիք և նուրդ ծեղն է հերիք է ուդես, սեղանը մակրեցիր, սեղանին վրապան մչսկեցիր արդահայզություններուն։ Մեկ խոսկով, անուշը լապ ոլորիպ։ Սիրելի շիրակցիներուն, ինչպես նաև Հայատստանի, արդահի և ստյուրկի պոլոր անգյուններուն մեջ աբրող ու առառող մեր ժողովորդին էլ չերմակին պարևներ։ լավ էր եք։ Հաշողություն պոլորիպ։